Αυτή η μαμά του πάρτι….

Διακόπτω τη ροή του άστατου, ούτως ή άλλως, προγράμματός μου, για να σου αναμεταδώσω μια πρόσφατη, “καταπληκτική” εμπειρία που ήθελα να τη μεταφέρω φρέσκια φρέσκια και αυτούσια, δίχως να χάσει ίχνος από τη «μαγεία» της…

Πρόκειται για μια μαμά που πήγε σε ένα πάρτι και όλα κύλησαν πανέμορφα🙄.

Ελπίζω να τα καταφέρω. 🙄

(Το Γ’ Μέρος αυτού και αυτού, άααααλλη φορα!)

Αυτή η μαμά του πάρτι 🙅‍♀️

Όχι αυτή η μαμά. Αυτή πάει σε πάρτυ ενηλίκων. Μια χαρά είναι αυτή. Για την άλλη λέω 🙄

Έχεις παρατηρήσει ποτέ τη μια μαμά στο πάρτι που φυσάει και ξεφυσάει γιατί το 3χρονο της έχει κολλήσει πάνω της, και δεν την αφήνει να πιει μια γουλιά νερό;

Που δεν έχει καθίσει η καψερή ούτε ένα δεύτερόλεπτο σε μια καρέκλα γιατί το μικρό της θέλει να εξερευνήσει τα πάντα και είναι σε φάση επικίνδυνη να χτυπήσει ή να κάνει ζημιές;

Που δεν έχει πάει τουαλέτα 3 ώρες, και δεν έχει πιει στάλα καφέ από το πρωί;

Που παλεύει να συνεφέρει το παιδί της από τα σποραδικά tantrums προσπαθώντας να αγνοήσει τα βλέμματα που συγκεντρώνονται πάνω της;

Στα μάτια της είναι ζωγραφισμένη η αγωνία, στο μετωπό της αρχίζει να φαίνεται ο ιδρώτας, και στο εσωτερικό του κεφαλιού της τα μηνίγγια αρχίζουν να χτυπούν δυνατά.

Αυτή η μαμά ήμουν εγώ, την περασμένη Κυριακή. 🥴

Και δεν είχα μόνο την 2,5χρονη Έλενα πάνω μου.  Είχα και τον 7χρονο Ηλία!!! Και καμιά 20αρία ζευγάρια μάτια γύρω μου να με κοιτάνε με μια κάποια λύπηση (πριν βιαστείς να πεις οτι ήταν η “ιδέα” μου, διάβασε παρακάτω.) 👇 

Η στραβή μέρα από το πρωί φαίνεται.

Η’ μάλλον από την προηγούμενη μέρα! 🤨

Έξι ώρες στο σχολείο του γιου μου για την αποκριάτικη γιορτή (Σύλλογο δεν ήθελα; 😏), και άλλες 5 ώρες μετά στο πάρτι ενηλίκων της παιδικής μου φίλης, με κατανάλωση ακλοόλ, σε επίπεδα πρωτοετούς φοιτήτριας (αχ αυτό το φχαριστήθηκα…προς στιγμήν 🥶)!

Τι θέλει η μάνα να πίνει τον άμπακο, επειδή και μόνο μπορεί; Δεν ξέρει ότι πολύ πολύ σύντομα, λίγες ώρες κιόλας μετά, θα της στάξει το αλκοολ από τη μύτη στάλα στάλα;

Πόσο μάλλον όταν στο πρόγραμμα την άλλη μέρα έχει και ένα ακόμη πάρτι, αυτή τη φορά του κολλητού του γιου της! Οπότε ακόμη και όταν ξυπνάει σε μαύρο χάλι, ακόμη και όταν ο άντρας της αδυνατεί να τη συνοδεύσει για σοβαρούς λόγους, εκείνης δεν της πάει η καρδιά να το ακυρώσει και αποφασίζει να κάνει την καλή. 😇

Αρπάζει λοιπόν τα δυο αποκριάτικα παιδιά της παραμάσχαλα, βάζει και ένα καπέλο cowboy για το καλό, τα φορτώνει στο αυτοκίνητο, και παρακαλάει το να εξατμιστεί και η τελευταία σταγόνα αλκοόλ σύντομα.

Άμα δε σε θέλει…

Ανεβαίνοντας το βουνό πάνω στο οποίο βρίσκεται το σπίτι του κολλητού, και καθώς ονειρεύεται την πρώτη γουλιά καφέ να αγγίζει τον ουρανίσκο, δεν βλέπει την λακούβα/κρατήρα που βρίσκεται μες τη μέση του στενού δασικού δρόμου. 😣

Λίγα μέτρα πιο κάτω κάνει στην άκρη, και σταματάει μπροστά σε έναν μαντρότοιχο με δύο λυκόσκυλα να γαβγίζουν αρειμανίως και φυσικά με το λάστιχο πίτα.😓

Παίρνει τηλέφωνο τον σύζυγο, ο οποίος καταφθάνει μες το ψιλόβροχο και τη σώζει μια ακόμη φορά. Της δίνει το αυτοκίνητό του και εκείνος μένει πίσω να αλλάξει το λάστιχο 😬.

Η μαμά καταφθάνει αργοπορημένη, αλαφιασμένη, με το καουμπόικο της καπέλο να ακροβατεί στο κεφάλι της, τον Spiderman γιο της, την μπαλαρίνα κόρη της, και την τσάντα αλλαγής των 200 κιλών να γλυστράνε όλα από τα χέρια της..

Εδώ, περιχαρής ο γιος μου πριν ξεκινήσουμε. Τίποτα δεν προμυνήει το στράβωμά του.

Το σκηνικό του πάρτι

Στο πανέμορφο σπίτι, με τα πολλαπλά επίπεδα, τα γυάλινα τραπεζάκια, τα πανέμορφα βάζα στο πάτωμα, και πολλά άλλα σημεία-κλειδί 🙄 για το 2,5χρονο παιδάκι της, βρίσκονται ήδη όλοι οι καλεσμένοι και 3 ανιματέρ που σύντομα ξεκινάνε τις δραστηριότητες.

Όλα τα παιδάκια, κάθε ηλικίας, κάθονται στα ειδικά πλαστικά τραπεζάκια και τις σεταρισμένες τους καρεκλίτσες. Δείχνουν να απολαμβάνουν τη φανταστική κατασκευή ρομποτικής, που μέχρι και μένα με ψάρωσε!

Όλα, εκτός από ένα.

Εκτός από τον διοπτροφορό στραβωμένο Spiderman (τον 3ο του πάρτυ) γιό μου. Στέκεται παράμερα και κοιτάει με μια κάποια περιέργεια. Αλλά όχι αρκετά μεγάλη ώστε να πλησιάσει.

Ποτέ δεν του άρεσαν οι ανιματέρ, και οι οργανωμένες δραστηριότητες στα πάρτι. “Δε μου αρέσει να μου λένε τι να κάνω” μου έχει εξηγήσει πολλάκις και εγώ κάνω τον σταυρό μου που πάει σχολείο και ποδόσφαιρο χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα (πχ. δίχως να τον έχουν αποβάλει- ακόμη 😬).

Του αρέσει το ελεύθερο παιχνίδι. Να κυλιέται κάτω, να παίζει πόλεμο, να πλακώνει τους φίλους του με το σώμα του, να τους σφιχταγκαλιάζει, να τους φιλάει, να τους χαϊδεύει και άλλα τέτοια ελαφρώς BrokeBackMontainικά σκηνικά.

Οπότε περίμενε εκεί, πεισματικά 2, ώρες να τελειώσουν τη δραστηριότητα για να φάμε. Εγώ έτρεχα πίσω από την Έλενα, εκείνος έτρεχε πίσω από μένα.

Για κακή μου τύχη, ούτε η Έλενα έδειχνε ενδιαφέρον σε κανένα παιχνίδι, άλλο παιδάκι ή δραστηριότητα, παρόλο που την έχω για πολύ πιο παιχνιδιάρα και «ανεξάρτητη».

Ούτε αυτή η “φανταστική” απασχόληση δεν της κράτησε το ενδιαφέρον για πάνω από 1 δευτερόλεπτο.

Δεν ήταν καλή μέρα, για κανέναν από τους τρεις μας. Η γκρίνια πήγαινε σύννεφο και στο μόνο σημείο που ηρέμησε, ήταν το δωμάτιο του παιδιού στον πάνω όροφο όταν πήγαμε να πάρουμε μωρομάντηλα από την τσάντα αλλαγής. Είδε ησυχία, είδε κουτιά με παιχνίδια και την καταβρήκε.

Έλα όμως που δεν έπρεπε να κάτσουμε εκεί για να μην έρθουν άλλα παιδιά; Έλα που Ηλίας, μην έχοντας τι να κάνει, μας ακολουθούσε σαν την ουρά μας; «Μαμά πεινάαωωωωω», «Μαμά βαριέεεμαιιι», «Μαμά διψάαααω» κοκ.

Η Λάθος Κίνηση!

Δεν είμαι σίγουρη αν θα έγραφα αυτό το ποστ αν δεν είχε γίνει το εξής σκηνικό που μου άναψε το λαμπάκι μες το μυαλό μου (αλλά και τα λαμπάκια γενικώς) .

Κάποια στιγμή στο «τσακίρ» κέφι, κι ενώ κόμποι ιδρώτα έχουν αρχίσει να σχηματίζονται ξεκάθαρα στο μέτωπό μου – μετά από μια ακόμη προσπάθεια να σώσω ή το γυάλινο ποτήρι με το νερό, του ανυποψίαστου γονέα που πίνει αμέριμνος τον καφέ του, ή το φρύδι της Έλενας που καθώς σωριάζεται περνάει ξυστά από τη γωνία του γυάλινου τραπεζιού– με πλησιάζει ένας πρώην συμμαθητής μου, γονέας νυν συμμαθήτριας του γιου μου (πολύ καλό παιδί κατά τα άλλα).

Και μου λέει την εξής ατάκα: «Χριστίνα, και τα δυο σου παιδιά πολύ πάνω σου ρε συ.»  Παύση.

«Γιατί έτσι;» συμπληρώνει! Ξανά παύση.

Ιιιιιιιιιι, ο ΘΥΜΟΣ από το «Τι μυαλά κουβαλάς» πήρε αυτόματα τη θέση της Απελπισίας και της Ντροπής που με κυρίευαν μέχρι εκείνη την ώρα.

«ΣΩΩΩΩΩΠΑ ρε;» ήθελα να του πω. “ΔΕΝ ΤΟ ΧΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ” ήθελα να του πω. «ΔΕ ΜΑΣ Χ.ΖΕΙΣ» ήθελα να του πω. “ΠΛΑΚΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΤΩΡΑ ΚΙ ΕΣΥ” ήθελα να του πω..

Πολλά ήθελα να του πω, αλλά αρκέστηκα στο κομματάκι ειρωνικό (ή μήπως προφητικό 😋;;;): “Ναι, είδες; Να τα πάω σε ψυχολόγο;”. 😩

Ακολούθησε ένας μινι διάλογος άνευ ουσίας και σημασίας, αφού προφανώς το παλικάρι δεν “ένιωθε” και δεν τον αδικώ, ζωή να χουν τα παιδάκια του, 4 ώρες που ήμασταν εκεί δεν τα είδα να πλησιάζουν. Χαρούμενα και απορροφημένα στο παιχνίδι.

Δεν θα μακρυγορήσω άλλο, απλά να σου πω ότι λίγο πριν το σκηνικό αυτό ήμουν στο τσακ να τα πάρω να φύγουμε. Κι ας μην είχαμε φάει καν τούρτα.

Το τελευταίο αντίο.

Είχα ήδη περάσει από όλα τα στάδια: το καλό, το σοβαρό, το γλυκό, το φωνακλάδικο, το ήρεμο, το υστερικό.😩

Μετά από όλα αυτά, κατάφερα να ξεγλιστρήσω για 2 λεπτά και να πάω τουαλέτα γιατί θα έσκαγα. Εκεί, έβρεξα τα μουτρα μου, κι έκανα ένα μίνι pep talk στον εαυτό μου:

«ΟΧΙ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ δεν θα φύγεις κάθιδρη και αναμαλλιασμένη από εδώ μέσα. Θα φάτε τούρτα, θα πιεις εκείνον τον ρημαδοκαφέ που εχει κρυώσει από το πρωί, θα ηρεμήσεις, θα ξαναβρείς το χαμόγελό σου και μετά θα φύγετε.».

Και ναι ρε φίλε, ω του θαύματος, λίγο μετά ο Ηλίας βρέθηκε αγκαλιά με τον αγαπημένο του φίλο να στροβιλίζονται στις σκάλες, η Έλενα βρήκε μια κουζίνα πλαστική και άρχισε να μαγειρεύει μακαρόνια (σερπαντίνες), κι εγώ ΕΦΑΓΑ, ήπια τον καφέ μου, και είπα και δυο κουβέντες με μερικούς γονείς (συμπεριλαμβανομένου του πρώην συμμαθητή μου, γιατί πάνω απ’όλα είμεθα ενήλικες, σοβαροί άθρωποι)

Η ώρα πέρασε, οι καλεσμένοι άρχισαν να φεύγουν, ο θόρυβος κόπασε, κι εγώ εκεί, απολάμβανα την ησυχία μου, αρνούμενη πεισματικά να αφήσω τη θέση που με τόσο κόπο έπιασα στον καναπέ, μετά από 4 ώρες μαρτυρίου.

Εντάξει, με τα πολλά τους λυπήθηκα τους υπέροχους και γλυκήτατους οικοδεσπότες που είχαν αρχίσει προφανώς τη νοερή καταγραφή ζημιών (ψυχικών και υλικών) κι έφυγα (προσέχοντας αυτή τη φορά τις λακκούβες/κρατήρες στον δρόμο).

Αριστερά μου η Έλενα, πίσω μου ο Λιάκος. Απορώ με το κουράγιο μου ώρες ώρες που βγάζω και φωτός από πάνω…

Που θέλω να καταλήξω;

Αν είσαι αυτή η μαμά του πάρτι μια μέρα (δεν στο εύχομαι), θέλω να με θυμηθείς. Να σκεφτείς αυτό εδώ το ποστ.

Να θυμηθείς ότι συμβαίνει ακόμη και στις πιο γ@μάτες μαμάδες σαν την αφεντιά μου 🙄🥳 . Αν εγώ άντεξα 4 ώρες δίχως να φλιπάρω ανεπιστρεπτί, θα αντέξεις κι εσύ!

Πάρε ανάσες. Σκούπισε τον ιδρώτα σου. Αγκάλιασε τα παιδιά σου, όπως είναι, έτσι αντιπαθητικά και απροσάρμοστα 😎. Δεν τους αρέσει ο θόρυβος, δεν τους αρέσει η πολυκοσμία, ή είναι απλά μια κακή μέρα που ξύπνησαν στραβά, και όλα τους φταίνε.

Συμβαίνει και σε σένα, που και που, σωστά;

Δώσε χρόνο, πηγαίνετε κάπου πιο ήρεμα λίγο να χαλαρώσουν, βρες κάτι που ίσως τους φανεί ενδιαφέρον να απασχοληθείτε, ΑΓΝΟΗΣΕ λίγο το τι κάνουν οι άλλοι, πως σας κοιτάνε, τι σας λένε και τι μπορεί να σκέφτονται (ακούς Χριστινάκι;;;).

Για μια στιγμή, απομόνωσε το πλάνο σου στα παιδιά σου μόνο.

Θα το εκτιμήσουν και μην εκπλαγείς αν σύντομα σε αφήσουν να πιεις κι εκείνον τον ρημαδοκαφέ 😉

Α και που΄σαι, προς Θεού, ΜΗΝ ΠΙΕΙΣ τα άντερά σου, την παραμονή του πάρτι! 😋

Με πολλή αγάπη και αγωνιστικούς χαιρετισμούς 💞

Χριστίνα

Η Πριγκιπέσσα 💩

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ (Αναγκάστηκα να τα κάνω ολόκληρη υποενότητα 😂)

ΥΓ1. Αν τυχόν πιεις όντως το προηγούμενο βράδυ (άνθρωπος είσαι βρε αδερφέ, μπορεί να σκοντάψεις και να πέσεις μέσα σε έναν κουβά ουίσκι-κόλα, που ξες;), τότε άσε τους ηρωισμούς και κοίτα να αφήσεις τουλάχιστον ένα από τα δύο παιδιά σε πεθερά, μαμά, σύζυγο, φίλη, κάπου! Know your limits.  Όχι, no limits!

ΥΓ2. Αν δεν είσαι αυτή η μαμά του πάρτι (καθώς η ζωή είναι ένα αγγούρι όπως ξέρουμε, άλλοι το τρώνε και ζορίζονται, άλλοι το τρώνε και δροσίζονται), να θυμάσαι ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να προσφέρεις βοήθεια, απασχολώντας το ένα από τα δυο παιδιά της μάνας που ζορίζεται. Αν όχι, να την αφήσεις στον πόνο της. Πάντως ΣΙΓΟΥΡΑ να μην τσιγκλίσεις περαιτέρω επισημαίνοντας το πόσο «προβληματικά» είναι τα παιδιά της. Νιώθει ήδη σκ@τά δίχως τη «βοήθειά» σου φίλη μου. Πριν μιλήσεις σκέψου!

ΥΓ3. Αν σου άρεσε αυτό που διάβασες, γράψου εδώ να σου στέλνω τέτοια, και άλλα πολλά κάθε Πέμπτη βράδυ προς Παρασκευή μεσημέρι SHARP! 😬😎

214 Shares

8 σχόλια στο “Αυτή η μαμά του πάρτι….”

  1. […Αγκάλιασε τα παιδιά σου, όπως είναι, έτσι αντιπαθητικά και απροσάρμοστα . Δεν τους αρέσει ο θόρυβος, δεν τους αρέσει η πολυκοσμία, ή είναι απλά μια κακή μέρα που ξύπνησαν στραβά, και όλα τους φταίνε…..]
    Γελάω λιώνω χτυπιέμαι, γιατί με βλέπω και μένα στο προσκήνιο συχνά πυκνα (και με 1 ε, πού να είχα και 2 😉 )

    1. χαχααα, μπα βρε, πέτυχε δυο ολόκληρες προτάσεις, δίχως ορθογραφικά!!???? Ω ρε Μπράβο!! Το λόττο να παίξεις . Κατα τα άλλα, έχουμε μπλέξει όλες με τα απροσάρμοστα ή μου φαίνεται? χααχχαχαχααχχαχα. Σε νιώθω και σου εύχομαι σύντομα με δυο να σε τυραννάνε. χι χι χι ….❤️

  2. Ταυτίστηκα… Πάλι… Αλλά τους αγνόησα όλους τους “αψεγάδιαστους” ενήλικες με τα “τέλεια ” παιδιά (ο μικρός μου ήταν 10 μηνών και ο μεγάλος 3,5 ετών- θρίλερ). Ακόμα θυμάμαι αυτό που περιγράφεις, τη σταγόνα ιδρώτα στο μέτωπο… Όλα θα περάσουν, είναι υπέροχα όλα τα παιδιά του κόσμου (όχι σε όλες τους τις φάσεις φυσικά)!

    1. Γλυκιά μου Αγγελική, πόσο δίκιο έχεις. Συμφωνώ, τα παιδάκια είναι υπέροχα! Οι μεγάλοι έχουμε λίγο κάλο ώρες ώρες χι χι. το ξέρω ότι είναι θέμα χρόνου αυτά να εξομαλυνθούν (και να έρθουν άλλα). Τα γράφω πάντως, έτσι, για να μην τα ξεχάσω

  3. Τα παιδιά μου μεγάλωσαν αρκετά για να είναι πάνω μου (αν και αυτή τη στιγμή δεν μου έρχεται κάτι παρόμοιο στο νου) αλλά κάποιες φορές η γκρίνια μπορεί να γίνει χειρότερη κι από το να έχεις το δίχρονο στην αγκαλιά σου! Πλέον τους ξεκαθαρίζω πως όπως εγώ χάνω από τον προσωπικό μου χρόνο για να τους πάω εδώ κι εκεί με τους φίλους τους έτσι κι εκείνα όταν θέλω να πάω κάπου και δεν μπορούν να μείνουν σπίτι με μπαμπά ή να τους πάω στην γιαγιά) πρέπει να δείξουν λίγη υπομονή! Πρέπει να μάθουν πως αυτά τα πράγματα είναι αμοιβαία!

    1. Κάθυ μου και πολύ καλά κάνεις! Κι εγώ στον μεγάλο πια κάπως έτσι μιλάω, και μάλιστα του εξηγώ ότι αν είναι να πάμε και να κάθεται από πίσω μου όλη την ώρα, δεν έχω κανέναν λόγο να ξεβολεύομαι κι εγώ! Η αλήθεια είναι ότι έχει βελτιωθεί τρομερα σε γενικές γραμμές, και πΙστεύω ότι σύντομα το σκηνικό θα αλλάξει, ειδικά εφόσον η μικρή μπει σε μια πιο “προβλέψιμη” και συνεννοήσιμη φάση. Πάντως βοηθάει να σκεφτόμαι ότι τα παιδιά δεν είναι ρομποτ, η προσκόλληση είναι ένα φυσιολογικό στάδιο, αρκεί να μην ξεπερνάει κάποιο όριο, και τέλος πάντων, πρέπει κι εμείς να εκτιμάμε σωστά τις δυνάμεις μας και τις καταστάσεις. Πιστεύω ότι ήταν λάθος που τα πήρα και τα δυο μαζί μου, εφόσον εγώ ήμουν σε άθλια κατάσταση. Ίσως να τους το μετάδωσα κι όλας όλο αυτό. ΠΟιος ξέρει. Θα το μάθουμε στο επόμενο πάρτυ 🙂 🙂 🙂

  4. αχ, γέλασα, κακάρισα σαν τρελή!! Εχω υπάρξει αυτή η μαμά του πάρτι αλλά σε πιο υστερική βερσιόν!αχαχαχα
    Εκτός από τις κόρες, παρσατηρώ και ομοιότητα στους γιους. Ποτέ δεν έχει παίξει / παρακολουθήσει ανιματέρ, ούτε στα δικά ΤΟΥ πάρτι που τον πληρώνω εγώ,αχαχα, επουδενί δε θα κάτσει να του βάψει κάποιος το πρόσωπο και να του κάνει αστραπές και μάσκες σούπερ ηρώων και τέτοια!
    Πώς σου φαίνεται η ατάκα: “μαμάκιας,ε;” Μου ανάβει όλα τα λαμπάκια σε χρόνο ντε τε!

    1. χαχαχαχαχαχα μαμακιας;;;; ΜΠΟΥΡΛΩΤΟΟΟΟΟΟΟΟ! ΧΑΧΑΧΑΧ. Έφη μου πρέπει να το κοιτάξουμε αυτό με τις ομοιότητες, κάτι πρέπει να παίχτηκε στη γέννα μας, τη δική μας και του άντρα μας, γιατί όχι μόνο εμείς οι δύο μοιάζομαι τρελά, αλλά και τα ο συνδυασμός του dna με τους αντράδες μας βλέπω έβγαλε κλώνους χαχαχααχα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *