Δύσκολος καιρός για πριγκίπισσες, μα ακόμη πιο δύσκολος για μαμάδες!
Τι γίνεται όταν ο γυναικολόγος σου δε μιλάει Αγγλικά κι εσύ δε μιλάς την γλώσσα του, και το μόνο που καταλαβαίνεις στον πρώτο υπέρηχο είναι η λέξη “problem”; Eδώ θα σου δώσω μια είκονα για τη ζωή στο Πριγκιπάτο μου, το Μαυροβούνιο! Μικρό, αλλά θαυματουργό. Αν δεν το έχεις επισκεφθεί, να το κάνεις, αξίζει! Μπες και διάβασε θα σου πω πιο πολλές λεπτομέρειες.. :)
Αγαπημένη/ αγαπημένε!
Σε περίπτωση που με αναζητάς (στη Σαλονίκη ξημερώματα), έχω να σου πω ότι ζω και … πριγκιπεύω, απλώς δεν προφτάνω να ανεβάζω εδώ άρθρα όπως παλαιότερα… 😢
Όμως αν θες ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να παίρνεις τη δόση σου από πριγκιπικές σκέψεις, τα ¨δίνω” όλα κάθε Πέμπτη στο newsletter μου!
Γράψου εδώ για να μη χαθούμε!
Και ποιός ξέρει, ίσως ξανα ανεβάσω και κάτι εδώ εν καιρώ, εν ευθέτω χρόνω, ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος, ουκ εν τω πολλώ το ευ, μη μου τους κύκλους τάραττε κοκ… 😇
Που είχαμε μείνει βρε παιδιά;
Α, ναι, στο ότι 10 χρόνια μετά την πρώτη μου εμπειρία στα «ξένα», ήθελε η μοίρα να ξαναγευτώ τη ξενιτιά, αυτή τη φορά σε χώρα Βαλκανική προέλευσης, στο γνωστό πλέον σε όλους 😏 Μαυροβούνιο. Όπως κάθε αρχή, ήταν και αυτή… δύσκολη!
Τα δεδομένα προ αναχώρησής μας ήταν τα εξής: Συνεχίστε την ανάγνωση του “Της ξενιτιάς καμώματα – Μέρος Β’: Made in Montenegro”
Γραμμένο για το Doctoranytime σε πλήρη νηφαλιότητα και ψυχραιμία 🙂
Συνεχίστε την ανάγνωση του “Ελλήνιδα Μαμά Εξωτερικού Μόνη ψάχνει (expat life)”
Πατρίδα. Σπίτι. Οικογένεια. Φίλοι.
Ξενιτιά. Ξένος. Αποδημία. Αποθυμιά .
Αν δεν ήξερα καλύτερα, θα στοιχημάτιζα ότι αυτές οι έννοιες υπάρχουν μόνο στα Ελληνικά. Οτι ανακαλύφθηκαν στην Ελλάδα (όπως άλλωστε όλες οι λέξεις του κόσμου 😋), εμπλουτίστηκαν στην Ελλάδα, και δεν υπάρχουν καν σε άλλες γλώσσες. Συνεχίστε την ανάγνωση του “Της Ξενιτιάς Καμώματα- Μέρος Α’”
Φτάνοντας στο τέλος της θητείας μου εδώ στο εξωτικό Μαυροβούνιο, νομίζω ήρθε η ώρα να δημοσιεύσω ένα κείμενο γραμμένο από την αρχή αυτού του blog, και να ρίξω φως σε όλες τις πτυχές της ιστορίας της Πριγκιπέσσας….
Η ιστορία πάει κάπως έτσι…
Γεννήθηκα 28 Φεβρουαρίου του 1980 (ναι ναι, το δίσεκτο) σε ένα γνωστό μπαμιοχώρι του νομού Αττικής, όπου έχεις ακόμη αρκετές πιθανότητες να τρακάρεις με πρόβατο, αντί με αυτοκίνητο). Συνεχίστε την ανάγνωση του “Η αληθινή ιστορία μιας φαντασιακής Πριγκιπέσσας…”
Κάπου στο ποστ μου για τη νταντά μας που έφυγε ξαφνικά, είχα γράψει οτι ένα από τα πράγματα που με πληγώνουν στο “πακέτο” της ex-pat ζωής, είναι οι ξαφνικοί αποχωρισμοί. Έγραφα ότι θα επεκταθώ κάποια στιγμή πάνω σε αυτό αργότερα.
Σήμερα ξεκίνησα να γράφω για το roadtrip στην Κροατία, αλλά κάτι δεν με άφηνε.
Κάτι πάλευε απο χθες να βγει απο μέσα μου, από το μυαλό μου, απο την καρδιά μου, από το στομάχι μου και λίγο από τα μάτια μου. Και τελικά, μετά από 2 μέρες “τοκετού”, ήρθε. Απρόσκλητο, επώδυνο, αλλά και καθαρκτικό. Έκανε όλη αυτή τη διαδρομή, και υπαγόρευσε αυτά στα ακροδάχτυλά μου:
Συνεχίστε την ανάγνωση του “Ξενιτιά: αποχωρισμοί και άλλοι μικροί θάνατοι…”
Είχα ένα διάχυτο άγχος τις τελευταίες μέρες.
Για το roadtrip στην Κροατία σε 10 μέρες και πως θα κρατήσουμε την Έλενα χαρούμενη στο αυτοκίνητο που το σιχαίνεται. Για την επικείμενη μετακόμισή μας, για τις τελευταίες εκκρεμότητες που πρέπει να τακτοποιήσουμε πριν φύγουμε από εδώ. Για την εγγραφή του Ηλία στο ελληνικό σχολείο…
Ένα άγχος και έναν υποβόσκων «θρήνο». Που αφήνουμε το ήσυχο, οικογενειακό μας καταφύγιο, που γυρνάμε στη μεγαλούπολη. Που χάνω τη ρουτίνα που είχα με κόπο καταφέρει να διαμορφώσει το τελευταίο τρίμηνο. Λίγο γυμναστική, λίγο οικοκυρικά, λίγο δημιουργική έκφραση, λίγο παιδιά και άντρας (και σταθερά μπόλικη αυπνία). Ω, πόσο ωραία και βολική ρουτίνα!
Μια άλλη ρουτίνα οικογενειακή που έχουμε, σχεδόν τελετουργία, έιναι να τρώμε κάθε Σάββατο σε μια ψαροταβέρνα στη γειτονιά μας. Μια ταβερνούλα που εκτός απο φρέσκα ψάρια, έχει μόνο εμάς για πελάτες, κάτι που βολεύει αφάνταστα όταν έχεις μικρά παιδιά.
Το περασμένο Σάββατο λοιπόν, λίγο πριν πληρώσουμε να φύγουμε, το Ελενάκι μας έκανε τα γνωστά του “κό(λ)πα” με αποτέλεσμα να γλιστρήσει απο τα χέρια μου και να προσγειωθεί με όλη του τη δύναμη, με ανοιχτό το στόμα, στο σκληρό πλακάκι της ταβέρνας.
Αίματα, πανικός, και μια πρώτη, σοκαριστική εικόνα ενός άσχημα σπασμένου δοντιού. Συνεχίστε την ανάγνωση του “Το μεγάλο χαστούκι ενός μικρού δοντιού”
Γεννηθήκαμε και οι δυο στο χάραμα της -τελευταίας ίσως -αγνής και ανόθευτης δεκαετίας, του 80. Εκείνη στο ηλιόλουστο Ηράκλειο Κρήτης, εγώ σε ορεινό προάστιο της Αθήνας.
Δεκαοχτώ χρόνια αργότερα η «μοίρα» την έφερε μπροστά μου, να διασχίζει την Εγνατία οδό στη Θεσσαλονίκη, με αέρα Μιλάνου, κορμί γαζέλας, και μπότες Tsakiris Mallas. Ακόμη θυμάμαι να σκέφτομαι πόσο εντυπωσιακή μου είχε φανεί αυτή η λυγερόκορμη μελαχρινή κοπέλα. Συνεχίστε την ανάγνωση του “Πάσχα 2018: Τίποτα δεν έχει αλλάξει…”
Αν μου έλεγες πριν 2,5 χρόνια ότι θα έκανα ολόκληρο πόστ για το ιδιωτικό σύστημα παιδιατρικής στο Μαυροβούνιο, και μάλιστα με στόχο να “δανειστούμε” στοιχεία στην Ελλάδα, και όχι να γελάσουμε με τα χάλια τους, θα γελούσα εγώ πρώτη.
Κι όμως… Συνεχίστε την ανάγνωση του “Ένα άλλο σύστημα παιδιατρικής. Εδώ;;; Κι όμως!”
Το να βρεις νταντά είναι πάντα ένα δύσκολο και ψυχοφθόρο σπόρ. Αν το έχεις περάσει, το ξέρεις πολύ καλά!
Θυμάμαι πριν 5 χρόνια που επέστρεψα στο γραφείο, τι κλάμα είχα ρίξει που είχα αφήσει τον Ηλία σε ξένα χέρια, και μάλιστα αμφιβόλου… ποιότητας.
Τρεις νταντάδες αλλάξαμε μέχρι να βρούμε την αγία “Νενή” μας, που έμεινε μαζί μας σχεδόν 3 χρόνια… Και που της χρωστάω λιγότερες άσπρες τρίχες στα μαλλιά μου σήμερα :).
Αλλά σε αυτό θα επανέλθω άλλη φορά.
Τώρα θέλω να εστιάσω στο πως είναι να ψάχνεις νταντά σε μια ξένη χώρα. Συνεχίστε την ανάγνωση του “Εδώ νταντά, εκεί νταντά, που’ναι η νταντά;”