Δύσκολος καιρός για πριγκίπισσες, μα ακόμη πιο δύσκολος για μαμάδες!
Εδώ σκέφτομαι και γράφω, στα σοβαρά (όσο μπορώ!), για όλα όσα μου συμβαίνουν, με προβληματίζουν, με ιντριγκάρουν, με μαγεύουν και με αναστατώνουν, από τότε που έγινα μαμά.
Το ότι ο γάμος μάλλον θα περάσει κρίση με τον ερχομό των παιδιών, νομίζω το αναλύσαμε αρκετά.
Με τις υποχρεώσεις να τριπλασιάζονται, τον κοινό μας χρόνο να συρρικνώνεται, τον προσωπικό χρόνο να εκμηδενίζεται, την κούραση να κορυφώνεται… ΠΩΣ να ΜΗΝ περάσει κρίση;;; Νομίζω ΑΥΤΟ είναι το ερώτημα.
Οχι, δεν είμαι μέντιουμ με κληρονομικό χάρισμα, ούτε ο μάντης Κάλχας, ούτε η Κασσάνδρα (θέλω να πιστεύω 😇). Αν όμως έκανες πρόσφατα παιδιά, το πιθανότερο είναι ο γάμος σου να περάσει κρίση.
Γιατί κάποια πράγματα είναι… απλά μαθηματικά.
Είστε νέοι, ελεύθεροι κι ωραίοι. Ξυπνάτε το πρωί, τρώτε μαζί πρωινό, χωρίζεστε με ένα γλυκό φιλί στην πόρτα. Δουλεύετε όλη μέρα, αλλά μεταξύ συναντήσεων ανταλλάζετε μερικά πονηρά μηνύματα στο κινητό. Χαζογελάτε κοιτώντας την οθόνη. Ανανεώνετε το ραντεβού για το ίδιο βράδυ.
Πριν 3,5 χρόνια, πέρασα από το status της εργαζόμενης μαμάς (full-time working mom- που λέμε και στο χωριό μου) σε αυτό της “οικόσιτης» μαμάς (stay-at-home mum).
Δε θα υποκριθώ ότι το έχω μετανιώσει μέχρι σήμερα! Αυτό όμως που ένιωσα στο πετσί μου, τις ώρες που έμεινα μόνη, δίχως βοήθεια, παρατεταμένα στο σπίτι (ευτύχώς λίγο!), είναι το απαίσιο συναίσθημα: «ότι και να κάνεις δε μπορείς να νικήσεις!”.
Για το 2019, και για μια ζωή 🙂
Θέλω εδώ και πάαααρα πολύ καιρό να το μοιραστώ μαζί σου: ένα δώρο που έκανα στον εαυτό μου πρίν δύο χρόνια ακριβώς. To δώρο του parent coaching.
Την καλύτερη επένδυση χρόνου και χρήματος που έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου, όπως συνηθίζω να λέω (μετά την αποτρίχωση λέιζερ 😁😏😇).
Ήταν σε μια ζόρικη φάση της ζωής μας, 6 μήνες μετά τη γέννηση της Έλενας. Ο ερχομός ενός δεύτερου παιδιού συνήθως ανάβει φωτιές στις ισορροπίες της οικογένειας. Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη που το έζησε.
Ξεκίνησα να γράφω «μια ακόμη χρονιά πλησιάζει στο τέλος». Μετά είδα τον τίτλο, είδα και την πρώτη αυτή πρόταση και σκέφτηκα «πόσο κλισέ ακόμη θα γίνω η γυναίκα Χριστουγεννιάτικα;;;»
Ξέρεις όμως κάτι; Τα κλισέ έρχονται κάπως αυθόρμητα με τα χρόνια. Τα κλισέ δεν είναι τυχαία. Έχουν την αξία τους. Και τη σοφία τους. Συνεχίστε την ανάγνωση του “Αντίο καλό μου 2018”
Είναι πολλές οι σημαντικές ημερομηνίες αυτό το διάστημα στη ζωή μου.
Πριν λίγες μέρες ο γάμος μας μέτρησε 8 χρόνια ζωής ❤️. Σε λίγες μέρες, εκτός του ότι τελειώνει το 2018, ο άντρας μου έχει γενέθλια, ο γιός μου γίνεται 7, και παράλληλα το blog μου (το λες και το τρίτο μου παιδάκι 😌) κλείνει έναν χρόνο ζωής!
Συνεχίστε την ανάγνωση του “Ερωτηματολόγιο: Κράτα με να σε κρατώ, ν’ανεβούμε το βουνό”
Η’ αλλιώς, τη μέρα που τα γράψαμε όλα στα πα….λιά μας τα παπούτσια! (νόμιζες ότι θα γράψω στα π@π@ρια μας, έτσι δεν είναι;;; Δεν βρίζω αφού βρε 😜)
(Γραμμένο για το doctoranytime – anytime✌️)
Όλοι οι γονείς τρέμουμε την ώρα που θα ακούσουμε το πρώτο χτύπημα (γνωστό και ως «γκντουπ») από την πτώση του παιδιού μας. Και δεν είναι καθόλου σπάνιο, αυτό να συμβεί όταν είναι ακόμη πολύ μωρό…
Ναι! Τόσο μωρό, που νομίζουμε ότι δεν μπορεί να «κουνηθεί» και πολύ.. Το αφήνουμε «μια στιγμή» στην αλλαξιέρα να πιάσουμε τα μαλλιά μας ή στο κρεβάτι να πιάσουμε κάτι που έπεσε στο πάτωμα. Συνεχίστε την ανάγνωση του “Όταν ακούς το πρώτο “γκντουπ” του παιδιού σου…”
Γραμμένο, δεν ξέρω πως μου΄ρθε, λίγο πρώιμα για τα δεδομένα μου, για το doctoranytime. 🙂
Τι εννοείς ότι είναι πολύ νωρίς να μιλάω για τα Χριστούγεννα και δεν το περίμενες αυτό από μένα; Αφού με ξέρεις πια… ή πολύ νωρίς θα έγραφα, ή πολύ αργά, για να κάνω εντύπωση 😉
Συνεχίστε την ανάγνωση του “Έρχονται τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά, hey!”
Το ήξερες εσύ οτι οι νευρώνες του “άγχους” σχηματίζονται στον εγκέφαλο του βρέφους κατά τις πρώτες εβδομάδες της κύησης και επηρεάζουν την προδιάθεση του παιδιού να είναι αγχωμένο, όταν βγει εκεί έξω;;;
ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΕΣ; Τυχερή είσαι! Τι το θελα και το διάβασα τότε που διάβαζα το ένα βιβλίο παιδικής ψυχολογίας πίσω από το άλλο;;; (από Dr. Sears πρέπει να ήταν το συγκεκριμένο).
Πόσες φορές αισθάνθηκα ότι ίσως “φταίω” εγώ που ο Ηλίας βγήκε έτσι, ανήσυχο και απαρηγόρητο μωράκι, επειδή το πρώτο τρίμηνο εγκυμοσύνης δούλευα σε ένα πολύ δύσκολο και απαιτητικό Project;