Η συγκοίμηση άργησε 4 χρόνια…

Η’ αλλιώς, τη μέρα που τα γράψαμε όλα στα πα….λιά μας τα παπούτσια! (νόμιζες ότι θα γράψω στα π@π@ρια μας, έτσι δεν είναι;;; Δεν βρίζω αφού βρε 😜)

Back in the day

Ο γιος μου, όπως νομίζω έχω καταστήσει σαφές μέχρι σήμερα, δεν συμπαθούσε ποτέ τον ύπνο. Από όταν ήταν πολύ μικρός, 8-10 ώρες τη μέρα του ήταν υπεραρκετές για να σηκωθεί και να συνεχίσει τη μέρα του φορτσάτος, μέχρι αργά το βράδυ.

Επίσης, ξυπνουσε κάθε 2-3 ώρες – το πολύ!- για να πιει γάλα. Δεν τον παρηγορούσε και δεν τον νανούριζε τίποτε αλλο. Ζητούσε επιτακτικά, καθαρά και ξάστερα “ΓκΑΑΑΛΑΑΑλααα!” από τη μέρα που μίλησε.

Θυμάμαι όμως, η κατάσταση αυτή να αλλάζει δια μαγείας, κατά τη διάρκεια των διακοπών μας. Μια-δυο εβδομάδες τον χρόνο λοιπόν, κοιμόταν σερί! Κοιμόντουσαν και οι δόλιοι οι γονείς του που τους είχαν φάει τα πέρα δώθε όλη τη χρονιά μες τη μαύρη νύχτα, από την κρεβατοκάμαρα στο παιδικό και τούμπαλιν.

Aλλά ποσό να ρεφάρουν 2 δόλιες βδομαδούλες για τις υπόλοιπες 50 του χρόνου;

Ήταν νομίζω ενάμιση έτους, όταν γυρνώντας από κάποιες διακοπές μου ήρθε η επιφοίτηση: τι γίνεται στις διακοπές διαφορετικό που δε γίνεται στην Αθήνα;;; Κοιμόμαστε όλοι στο ίδιο δωμάτιο!

Και τι γίνεται όταν κοιμόμαστε στο ίδιο δωμάτιο; “Ο Ηλίας κοιμάται σερί!”.

Ντιν, άναψε το λαμπάκι στον άυπνο, κουρασμένο εγκεφαλό μου.

EUREKA! Or maybe not?

“Εύρηκα!”, αναφώναξα με χαρά, και ανακοίνωσα την αποφασή μου περήφανα σε μια γνωστή, ψυχολόγο στο επάγγελμα. «Αααα» μου λέει. «ΤΩΡΑ θα κάνεις τέτοιο πράγμα; Τώρα, που έγινε ήδη ενάμιση έτους θα τα χαλάσεις όλα και θα τον φέρεις στο δωμάτιό σας; 😳😱».

«Μαααα 😩» ψέλλισα «δεν αντέχουμε άλλο τα ξυπνήματα και τα σηκώματα 😓, αφού κοντά μας είναι ήρεμος!». «Ναι», απαντάει, «αλλά το παιδί πρέπει να ξέρει ότι η κρεβατοκάμαρά σας είναι ο ιδιωτικό σας χώρος, δεν επιτρέπεται να βρίσκεται κι αυτό εκεί. Πως θα μάθει τα όρια; 👀».

Και ψάααρωσε η δικιά σου, και τα ακύρωσε τα πλάνα. Και πέρασαν άλλα 2 χρόνια με σούρτα φέρτα. Ζόμπι η μαμά, ζόμπι και ο μπαμπάς, 3 μπουκάλια «γκάλα» κάθε νύχτα ο Ηλίας για να ηρεμήσει το μανάρι (αφού αποφύγαμε την παιδική παχυσαρκία, ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ 😁)

Γύρω στα 3, άρχισε να κοιμάται σερί, σποραδικά. Σύντομα, φύγαμε για Μαυροβούνιο και εγώ έμεινα έγκυος. Μετά τη γέννηση της αδερφής του, τα πράγματα ζόρισαν πάλι. Αρχίζει να κάνει ξυπνήματα, αυτή τη φορά με εφιάλτες, και να καταλήγει στο κρεβάτι μας τις πρώτες πρωινές ώρες…

Προβληματισμένοι για τη διπλή επίθεση που δεχόμασταν εκατέρωθεν με τον σύζυγο μες τα σκοτάδια από τα παιδάκια μας (αριστερά ο Ηλίας, δεξιά εγώ με την μικρή βδελλίτσα πάνω μου) είχαμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τη φαεινή ιδέα, αλλά και το θάρρος υλοποίησής της: τη συγκοίμηση! 😲

Νο, Νο, NOW Eureka!

Φέραμε κολλητά από την πλευρά του μπαμπά το κρεβάτι του Ηλία, κι από την άλλη πλευρά είχαμε την κούνια της Έλενας, δίχως κάγκελο για να θηλάζω ανεμπόδιστα, αλλά και για λόγους ασφάλειας (όχι οτι ακόμη κι έτσι δεν μου έπεσε τελικά η γλυκούλα μου από το κρεβάτι, αλλά αυτό είναι άλλο ποστ 😰).

Έτσι, είχαμε ένα τεράστιο οικογενειακό κρεβάτι όπου όλοι κοιμόμασταν άνετα, σερί και ευτυχισμένοι 😍 (να είναι καλά ο Goran που είχε φτιάξει την κρεβατοκάμαρα άνετη άνετη απο τετραγωνικά, λες και το ξέρε οτι οι Έλληνες ενοικιαστές τους θα κάναν co-sleeping στα γεράματα).

Δεν ρωτήσαμε κανέναν, δεν σκέφτηκαμε κανέναν, παρά μόνο εμάς και τα παιδιά μας. Τι μας εξυπηρετεί και τι μας κάνει ήρεμους και χαλαρούς.

Μας ήρθε τόσο φυσικά και αβίαστα η απόφαση 💞. Τόσο, που αναρωτιόμασταν γιατί δεν το κάναμε νωρίτερα, και δεν μπορούσαμε να θυμηθούμε τον λόγο!

Και τα αποτελέσματα ήταν μαγικά 💫.

Για πρώτη φορά στα χρονικά, είχαμε έναν Ηλία που όχι μόνο δε διαμαρτυρόταν όσο πλησίαζε η νύχτα και έπαψε να αντιστέκεται στον ύπνο, αλλά έπεφτε «μόνος» να κοιμηθεί!! ΜΟ-ΝΟΣ!

Δεν ήθελε ούτε παρακάλια να βάλει πυτζάμες, ούτε μουσικές, ούτε να καθόμαστε δίπλα του μέχρι να αποκοιμηθεί, ούτε να μας τρίβει με μανία την μεμβράνη μεταξύ αντίχειρα και δείκτη (τι; ξέρεις πως πονάει αυτό αν στο κάνουν επί μισή ώρα; 😖).

Εγώ νομίζω ότι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ένιωσε την ασφάλεια που ο καψερός τόσα χρόνια επιζητούσε. Μπορεί να ήταν και η ώρα του όμως, ποιος ξέρει.

Στα παρελκόμενα οφέλη, το παιδικό δωμάτιο που έμεινε «κενό», μετατράπηκε σε έναν σούπερ χαρούμενο «παιδότοπο» που μας ξελάσπωνε τις ατελείωτες βροχερές μέρες.

Η Έλενα βεβαίως ακάθεκτη στα ξυπνήματα, μέχρι τα δυο της περίπου, αλλά δε βαριέσαι, τα έμαθα πλέον τα παιδάκια μου. Τουλάχιστον δεν είχα να τρέχω σε άλλο δωμάτιο!

Και ίσως, ΙΣΩΣ λέω, επιταχύνθηκε χρόνος κατάκτησης αυτού του σταδιού, αν συγκρίνω με Ηλία – ωστόσο η αλήθεια είναι πως κι αυτό ποτέ δεν θα το μάθουμε.

ΤΟ ΛΟΙΠΟΝ; (που λεει και η μαμά μου)

Το κείμενο αυτό δεν το γράφω ούτε για να κατηγορήσω την ψυχολόγο που μου είπε την άποψη της τότε, ούτε για να υποστηρίξω τη συγκοίμηση απαραίτητα– αν και πιστεύω ακράδαντα ότι ηταν ωφέλιμο για όλη την οικογένεια! Ανέκαθεν, ενστικτωδώς το θεωρούσα φυσικό, προφανές και μαγικό.

Όμως υπερέχει μέσα μου το «ο καθένας κάνει αυτό που κρίνει σωστό για τον ίδιο και την οικογένειά του». Μόνο εσύ (άντε και ο άντρας σου 😋) ξέρετε τι σας ταιριάζει και κάνει καλό σε σας και την καρδιά σας. Τα παιδιά σας ΣΙΓΟΥΡΑ ξέρουν, πριν από εσάς, αλλά ας πούμε ότι τώρα μιλάω σε σένα 😉.

Αντιστεκόμαστε σε πράγματα που ορίζει η φύση μας και υπαγορεύει το ένστικτό μας , γιατί δεν ταιριάζουν με «ευρέως διαδεδομένες πρακτικές». (Σημερινές τακτικές – γιατί κατά τα άλλα η συγκοίμηση γινόταν από αρχαιοτάτων χρόνων).

Βλέπετε πλέον τα σπίτια μας τα κάνουμε με 2 η’ 3 υπνοδωμάτια, οπότε το κάθε παιδί ΠΡΕΠΕΙ να πάει εκεί από τη γέννηση του. Τι τα χτίσαμε; Τζάμπα;;; 👀

Απομακρυνθήκαμε τόσο από τις ρίζες μας και τη φύση μας, που ολόκληρα βιβλία γράφονται για τα αυτονόητα. Και πηγαίνουμε σε ειδικούς να μας θυμίσουν τι λέει το ένστικτό μας και να μας απαλλάξουν από τον φόβο που έχουμε, μην τυχόν και έρθουμε «πολύ κοντά στα παιδιά» μας ή μην τυχόν μας κρίνουν οι τρίτοι.

Και βιαζόμαστε… Αχ, πως βιαζόμαστε να γίνουν γρήγορα όλα…

Ένα αληθινά καλό δώρο λοιπόν στον εαυτό μας (γονέα, και όχι μόνο) για το νέο έτος, ίσως θα ήταν αυτό:

1) Λιγότερη βιασύνη – περισσότερη απόλαυση.

2) Λιγότερη σημασία σε αυτό που θα πουν οι άλλοι – περισσότερη σημασία σε αυτό που θέλουμε εμείς! (*επαναλαμβάνει απο μέσα της πολλές φορές, για να μην τα ξεχάσει!)

Οk, ok, με τσακώσες Santa, είναι ΔΥΟ τα δώρα. 🎅🏻 Αλλα ξέρεις τι; Δε σε έχω ανάγκη για να τα αποκτήσω! Ούτε και τα άλλα που σου ζήτησα την περασμένη εβδομάδα.

Όλα μέσα μας είναι… Εμπρός λοιπόν, let’s make it happen! 💫

Με αγάπη και αγωνιστικούς χαιρετισμούς 💞

Χριστίνα

ΥΓ1. Αν αναρωτιέστε τι γίνεται με το σεξ κατά τη διάρκεια της συγκοίμησης, ξέρετε ότι είμαι γλαφυρή στις περιγραφές μου,  γι’αυτό μην με προκαλείτε… Ας αρκεστώ να πω ότι, με λίγη καλή θέληση και σωστή διαρρύθμιση του σπιτιού, όλα γίνονται. Και όσο πιο καλά κοιμάσαι, τόσο μεγαλώνει η θέληση, βρε κουτούτσικο! 😉

ΥΓ2. Τώρα που γυρίσαμε Ελλάδα, δεν χωράει αυτή η πατέντα στην κρεβατοκάμαρά μας. Ο Ηλίας όμως φαίνεται να «χόρτασε» και πηγαίνει με την ίδια όρεξη στο κανούριο του διόροφο κρεβάτι, περιμένοντας (μάταια ως τώρα) την αδερφή του να το πάρει απόφαση και να μετακομίσει από κάτω του! Και όταν λείπει ο μπαμπάς για ταξίδι, η τυχερή η μαμά, παίρνει πάλι τις τζούρες της απο συγκοίμηση με τα μαιμουδάκια της! 💕