Τις προάλλες, στο σχόλασμα, ο γιος μου μου έδειξε με περηφάνια τη χειροτεχνία που έφτιαξαν στο σχολείο. Ήταν ένας καρχαρίας. Συγκεκριμένα, ένας διαφορετικός καρχαρίας. Ένας… αλλήθωρος καρχαρίας!
Ενστικτωδώς πήγα να επισημάνω το προφανές: «αγάπη μου τα μάτια που διάλεξες δεν έχουν το ίδιο μέγεθος». Κρατήθηκα και απλά χαμογέλασα.
Στη διαδρομή του αρέσει να ακούμε δυνατά μουσική δίχως να πολυμιλάμε. Τον κοίταζα από το καθρεφτάκι να χαζεύει απέξω αμέριμνος και γελαστός.
Αναλογίστηκα το ταξίδι του μέχρι εδώ, στα 6 χρόνια ζωής του… Ο αλλήθωρος καρχαρίας δε θα πρεπε να με εκπλήσσει. Πάντα είχε τον δικό του τρόπο…
Μαθήματα διαφορετικότητας από …κούνια
Όταν γεννήθηκε δεν είχε τα μπεμπέ χαρακτηριστικά που βλέπουμε στις διαφημίσεις. Υπέφερε από κολικούς, δεν ηρεμούσε με λευκούς ήχους, ούτε με πιπίλα, ούτε με αρκουδάκι. Μεγαλώνοντας, δεν έπαιζε με τουβλάκια, αυτοκινητάκια, τρενάκια. Δεν του άρεσαν τα πάρτι και μισούσε τους παιδότοπους και τις εκπλήξεις. Δε χαμογελούσε σε αγνώστους, ούτε τους έστελνε φιλάκια. Δεν ήθελε ποτέ ζελέ στα μαλλιά του, ούτε να βάλει τα «καλά» του σε επισκέψεις. Μετά τα 2 είχε τρομακτικές εκρήξεις θυμού για φαινομενικά ασήμαντους λόγους. Κοιμήθηκε σερί μετά τα 3 του.
Τον λέγαμε “απαιτητικό”, “γκρινιάρη”, “τζόρα”… 😔
Πόσο δυσκολέυτηκα.. Πόσο βασανίστηκα που δεν είχα το «τέλειο» παιδί!
Μου πήρε πάνω από 3 χρόνια, πολύ διάβασμα, παίδεμα, ψάξιμο και πολλή προσωπική δουλειά για να δω όλα τα κομμάτια του παζλ. Η μετακόμιση μας εδώ, και ο χρόνος που περάσαμε μαζί ήταν καταλυτικά. Τον έμαθα από την αρχή. Αναδρομικά, είδα πως όλα τα στοιχεία της προσωπικότητάς του συνδέονταν με τις “παράξενες” -κατά τις κοινωνικές νόρμες και τις διαφημίσεις -συμπεριφορές.
Τον είδα να ωριμάζει, σιγά σιγά. Να προσαρμόζεται σταδιακά στο ξένο σχολείο δίχως να μιλάει λέξη αγγλικών, και τελικά να ανθίζει. Τον είδα να παλεύει και να πειθαρχεί σε μια πολύ δύσκολη αγωγή για πρόβλημα στην όρασή του. Μάλιστα, σε μια περίοδο που λόγω ζόρικης εγκυμοσύνης μου με είχε ήδη «χάσει» πάλι. Τον είδα να κάνει τόση υπομονή μαζί μου, αλλά και με το νεογέννητο μωρό, όταν περάσαμε παρέα την περίοδο της λοχείας, μακριά από τον μπαμπά μας που έπρεπε να μείνει πίσω να δουλέψει. Σήμερα τον βλέπω να λιώνει από αγάπη για τη μικρή του αδερφή και να την προστατεύει από τα χτυπήματα στα πρώτα της βήματα.
Αποδέχεσαι το παιδί σου; το αποδέχομαι!
Μου πήρε πάνω από 3 χρόνια να αποδεχτώ το παιδί μου, όπως είναι. Όσο γίνεται…
Αγόρι μου,
Συγνώμη…
Που δεν κατάλαβα ότι ήθελες τον χρόνο σου.
Που σου μετέδιδα υποδόρια το μήνυμα ότι οι προσδοκίες μου διαψεύστηκαν μαζί σου. Που ΕΙΧΑ προσδοκίες.
Που δεν είχα την ωριμότητα να καταλάβω ότι κάθε παιδάκι είναι διαφορετικό, μοναδικό και υπέροχο.
Που έπεσα θύμα των διαφημίσεων και των “τέλειων” μαμάδων γύρω μου.
Σ’ευχαριστώ…
Που δεν μπήκες σε καλούπι για να με κάνεις χαρούμενη.
Που μου δίδαξες τι πάει να πει υπομονή και επιμονή.
Που μου έδειξες με έναν αξέχαστο τρόπο το μεγαλείο της ενσυναίσθησης, όταν εκείνο το δύσκολο βράδυ, λίγο αφότου γέννησα την αδερφή σου, με είδες να κλαίω απελπισμένη από τους πόνους της μαστίτιδας και ήρθες να μου χαϊδέψεις την πλάτη ψιθυρίζοντας μου λόγια παρηγοριάς και παροτρύνοντας με να την πάρω αγκαλιά και να συνεχίσω.
Που με κάνεις καλύτερο άνθρωπο…
Εύχομαι να διατηρήσεις για πάντα την αυθεντικότητά σου, την ευαισθησία σου, το πείσμα σου και την γλυκιά σου τρέλα.
Εύχομαι ο καρχαρίας σου να είναι πάντα διαφορετικός.
Σ’αγαπώ!
ΥΓ. Καμιά φορά όμως, λέω, ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ, άκου και τους γονείς σου εεε; Δίχως να πρέπει πάντα να σου αποδείξουν, αναλύσουν, εξηγήσουν, πείσουν…εεε παλικάρι μου;;; άντε μπράβο αγάπη μου! 🙂
Υπεροχο, αληθινο, συγκινητικο!
σ´ευχαριστω Αγγελικη μου!
Τυχερός ο “διαφορετικός” Ηλίας του οποίου που οι γονείς είχαν τη θέληση να ψάξουν, να διαβάσουν και εν τέλει κατόρθωσαν να μάθουν και να αποδεχθούν αρκετά νωρίς θα έλεγα την τόσο ενδιαφέρουσα προσωπικότητά του. Γιατί αλήθεια μας τρομάζει τόσο πολύ καθετί “ενδιαφέρον και ξεχωριστό”? Πόσο λίγο υποψιασμένες είμαστε αλήθεια οι μαμάδες για τον επίπονο δρόμο της μητρότητας που έχουμε να διανύσουμε και τι υπέροχο ταξίδι αποδεικνύεται όλο αυτό τελικά στο τέλος? (αλλά και κατά τη διάρκειά του αν καταφέρνουμε να ξεκλέβουμε από αυτό λίγες στιγμές ευγνωμοσύνης για ότι μας χαρίστηκε). Μπορώ να σε καταλάβω μέχρι το “μεδούλι που λένε” καθώς πέρασα από τα ίδια στάδια κατανόησης, ενσυναίσθησης και τελικώς αποδοχής ενός εξίσου διαφορετικού παιδιού! Και που ω! του θαύματος, κατέληξα να το θαυμάζω εγώ που υποτίθεται είμαι ο ενήλικας σε αυτή τη σχέση (χαχα!)…Μέσα από το μακρύ ταξίδι μου να γνωρίσω το παιδί μου με τη βοήθεια διάφορων μέσων (σεμιναρίων σε σχολές γονέων, προσωπικού διαβάσματος, κ.λ.π.) αλλά και μέσω της ίδιας της κοινής ζωής μας με το παιδάκι μου, κατέληξα στο ότι αυτά τα γνωρίσματα των παιδιών μας τα οποία στα αρχικά στάδια της ζωής τους μας φαίνονται παραξενιές και δύσκολα (π.χ. το έντονο πείσμα του παιδιού σε συνδυασμό με την δική μας προσπάθεια διαπαιδαγώγησης…τζιζ!) στο μέλλον τείνουν να γίνουν τα πιο ενδιαφέροντα γνωρίσματα της προσωπικότητάς τους (στο συγκεκριμένο παράδειγμα, φαντάσου πόσο δυνατό ατού είναι για έναν ενήλικα το χαρακτηριστικό του πείσμα και πόσο συμβάλει στην επιτυχία σε όλα τα επίπεδα της ζωής του!). Το μόνο που χρειάζεται κατά τη διάρκεια είναι υπομονή, κατανόηση, θετική διαπαιδαγώγηση και ενσυναίσθηση. Δύσκολο – το ξέρω, το ζω – αλλά κάθε μέρα είμαι εκεί και το παλεύω…..στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς!
Αλεξάνδρα θα μπορούσα να είχα γράψει εγώ το σχολιό σου, λέξη προς λέξη!!! αφού τσέκαρα κάθε τρεις και λίγο τον αποστολέα να βεβαιωθώ ότι δεν είμαι εγώ χαχαχα! Τα αισθάνομαι ακριβώς όπως τα λες τα πράγματα, ακριβώς όμως!!! Πραγματικά αυτά τα πλάσματα ήρθαν στον κόσμο για να μας κάνουν καλύτερους, δεν υπάρχει άλλη επιλογή μαζί τους 🙂 Πρέπει να ανταποκριθείς σε ότι φαντάζει στην αρχή υψηλές απαιτήσεις και στη συνέχεια μεγαλείο ψυχής 🙂 Κι εγώ νιώθω “λίγη” ώρες ώρες μπροστά του ειλικρινά. Από την άλλη, κάποιες άλλες στιγμές θέλω να φουντάρω χαχαχα. Ευτυχώς “ξυπνήσαμε” εγκαίρως 😉 Φιλάκια πολλά και ανταποδίδω τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς!