Το Πάσχα, το σωστό. Το Ελληνικό. Στο χωρίο!

Έχοντας ζήσει αρκετά χρόνια στο εξωτερικό, και πλησιάζοντας αισίως τα 40 χρόνια ζωής (😁γκλουπ!), μου είναι ξεκάθαρο πλέον ότι σαν το Πάσχα, το σωστό, το αληθινό, το Ελληνικό, στο χωριό, δεν υπάρχει!

Ανέκαθεν το Πάσχα μου προκαλούσε ευφορία (σε αντίθεση με τα Χριστούγεννα). Και οι λόγοι είναι πολλοί. Πρώτα και καλύτερα, πέφτει Άνοιξη. Και η Άνοιξη σε μια χώρα σαν την Ελλάδα είναι απερίγραπτη.

Τα υπέροχα Ελληνικά χωριά - είτε στη θάλασσα, είτε στο βουνό, κάθε Άνοιξη γεμίζουν ζωή
Πολύδροσος Φωκίδας, το πανέμορφο χωριό του πεθερού μου.

Κελαηδήστε, ωραία μου πουλάκια, κελαηδήστε…

Ο λαμπερός, σχεδόν καλοκαιρινός ήλιος που σε ζεσταίνει βαθιά, μέχρι το κόκκαλο κι εσύ τον απολαμβάνεις αχόρταγα, χωρίς καμία απολύτως προστασία. Η ελαφριά ζαλάδα και το χαρακτηριστικό κοκκίνισμα της μύτης το πρώτο κιόλας βράδυ. Η αντανάκλαση των ακτίνων στο απέναντο γαλάζιων των απάνεμων, κρυστάλλινων θαλασσών μας.

Τα προκλητικά χρώματα πάνω στον καταπράσινο καμβά: κίτρινο και άσπρο από τις μαργαρίτες, κόκκινο από τις παπαρούνες, μοβ από τις πασχαλιές.

Και φυσικά τα αρώματα… Αχ αυτά τα αρώματα της Άνοιξης! Τα άνθη της αμυγδαλιάς, το φρεσκοπατημένο χορτάρι, το ιώδιο της θάλασσας..Όλα μας θυμίζουν πόσο τυχεροί που ζούμε σε αυτό το κομμάτι της γης. 

Όταν ήσουν παιδί..

Στα έξι και τα επτά χρόνια ζωής μου βέβαια, δεν νομίζω να εκτιμούσα το θαύμα της φύσης και της ζωής. Μάλλον τα τσουρέκια, η λαμπάδα και τα καινούρια παπούτσια της νονάς μου έκαναν το τρικ…

Αλλά είναι και κάτι ακόμη.

Κάτι πάνω από και παράλληλα με όλα τα άλλα: η καθιερωμένη μας επίσκεψη στο χωριό του μπαμπά μου. Εκεί που περνούσα και τα περισσότερα καλοκαίρια της ζωής μου και έχω δημιουργήσει μερικές από τις πιο έντονες παιδικές αναμνήσεις.

Το "χωριό" μας. Εκεί που περνούσαμε τα περισσότερα καλοκαίρια και το Πάσχα. Ένα μέρος γεμάτο όμορφες, παιδικές αναμνήσεις.
Ο πατέρας μου στην αυλή του σπιτιού μας στο χωριό του, στην Πελοπόννησο.

Οι περισσότεροι από εμάς -ειδικά τους «Αθηναίους»- έχουμε την «ευλογία» να έχουμε ένα χωριό. Από κάπου αλλού κρατάει η σκούφια μας (έχει και τα καλά του το «φαινόμενο της αστυφιλίας» που γράφαμε και στις εκθέσεις μας). Άλλοι βουνό, άλλοι θάλασσα, άλλοι στη μέση του πουθενά. Αλλά συνήθως κάπου πανέμορφα αυτή την εποχή του χρόνου.

Τα ασβεστωμένα χωριά, στολίζονται να υποδεχθούν τους ξενιτεμένους, γνώριμους επισκέπτες τους – δίχως να τους κρατούν κακία που τα θυμούνται μόνο μια δυο φορές το χρόνο.

Πύλες ανοίγουν, αυτοκίνητα φορτωμένα με ποδήλατα, και μπαγκάζια μπαίνουν διστακτικά, θείες και γιαγιάδες βγαίνουν με τις ποδιές και τα μαντήλια και υποδέχονται τους δικούς τους στην αυλή. Αγκαλιές, φιλιά, σάλια και όλο και κάποιο τσίμπημα από ένα φρεσκοκουρεμένο μουστάκι (της θειας).

«Καλέ, ποιανού σαι συ;», «Πως μεγάλωσες!», «Θα σε έβλεπα στο δρόμο και δεν θα σε γνώριζα». Κάποιες από τις κλασικές ατάκες που ακούς όταν είσαι παιδί τις πρώτες μέρες στο χωριό. Συνήθως από άγνωστα σε σένα πρόσωπα, που προφανώς είναι συγγενείς σου, αλλά δε θυμάσαι ποτέ τι είδους σχέση έχετε και πως τους λένε («εγώ να δεις πόσο δεν θα σε αναγνώριζα» σκέφτεσαι …)

Οι πλατείες γεμίζουν με παιδικές φωνές και γέλια, αλλά και τσακωμούς (εδώ που τα λέμε, και γιατί να μοιραστείς την ολόδική σου, καινούρια μπάλα, με έναν άγνωστο που ισχυρίζεται οτι είναι τρίτος ξαδερφός σου;;;)

Ο Επιτάφειος και η μαγική νυχτερινή εικόνα του χωριού με τα κεριά αναμμένα σε όλες τις αυλές. Η Ανάσταση και οι «στρακαστρούκες» που σε εξιτάρουν, όσο και σε φοβίζουν. Τα ανάμικτα συναισθήματα για τη μαγειρίτσα (έλα παραδέξου το, κι εσύ σιχαινόσουν το εντεράκι που πηγαινοερχόταν όλη μέρα μπροστά στα μάτια σου, έτσι δεν είναι;).

Τα κόκκινα αυγά. Αυτά που έβραζε η μαμά σου με καλσόν και ένα μυρωδικό για να αφήσει το χαριτωμένο αποτύπωμα του. Και στο τέλος το λαδάκι για το γυάλισμα.

Κακά τα ψέματα. Σαν το ελληνικό Πάσχα, στο χωριό, δεν έχει!
Παλιά τα έβαφε με κρεμμυδόφλουδα, μετά με βαφή Ανατολή για πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα 😏

Το τσούγκρισμα τους την άλλη μέρα και η αγωνία μη σου σπάσει η «μύτη» ή ο «ποπός». Τα κουλουράκια της θείας, τα πρόστυχα, με τα 500 κιλά βούτυρο και το μισό κιλό ζάχαρη. Τα τσουρέκια τα αφράτα με το κόκκινο αυγό στη μέση που ξέβαφε γύρω γύρω.

Οι καπνοί παντού στις αυλές την Κυριακή του Πάσχα από τα κοκορέτσια και τα αρνιά που σιγοψήνονταν από νωρίς το πρωί στη χειροκίνητη τότε σούβλα (ήθελες κι εσύ να γυρίσεις το αρνί, ή μόνο εγώ έχω καταφέρει να ρίξω και αρνί και κοκορέτσι στις στάχτες;;;).

Τα τραπεζώματα, το χύμα κρασί, τα γέλια, και τα τσάμικα (μα που το βρίσκαν το κέφι – «άσε με ρε μάνα, δε θέλω να χορέψω σου είπα»).

Όταν έπαψες να είσαι παιδί…

Τα πράγματα βέβαια έπαυαν να είναι τόσο ευχάριστα στην (ούτως ή άλλως ζόρικη) 2η δεκαετία της ζωής σου. Εκτός του ότι είχες βαρεθεί λίγο όλο το φολκλόρ του πράγματος, προτιμούσες να πας στη Πάρο με τις συμφοιτήτριες σου. Οι μυρωδιές του χωριού σε ενοχλούσαν, το σπίτι σου φαινόταν ξαφνικά πολύ μικρό, ενώ η διακόσμηση με όλη τη «σαβούρα» που είχε μαζέψει εκεί η μαμά σου με τα χρόνια, σου χαλούσε την αισθητική.

Κι αν τύχαινε να πλησιάζεις την 3 δεκαετία δίχως να έχεις «αποκατασταθεί»… καλύτερα να έμπαινες σε λάκκο με φίδια. Πολλές ερωτήσεις, πολλά βλέμματα αποδοκιμασίας και λύπησης, πολλή ηχορύπανση από παιδάκια που δεν είναι δικά σου!

Κάπως έτσι σταματάς να πηγαίνεις στο χωριό. Για πολλά χρόνια.

Όταν έκανες δικά σου παιδιά…

Έρχεται όμως ο καιρός που κάνεις τη δική σου οικογένεια και ξαφνικά αρχίζει να σου λείπει το χωριό. Ειδικά το Πάσχα!

Πρώτο Πάσχα του Ηλία το 2012 στον Πολύδροσο.

Αδημονείς να στριμωχτείς ξανά σε ένα από τα δωμάτια. Να θυμηθείς πως μυρίζει. Να φάνε τα παιδιά σου το χωριάτικο αυγό της θείας σου που κάποτε σνόμπαρες. Να παίξουν στην ίδια αυλή που έπαιζες εσύ (κι ας έχει σαφώς περισσότερο τσιμέντο πλέον, για να «μη λερώνει»). Να κάνουν κούνια κάτω από την ίδια μουριά που έκανες εσύ. Να φτιάξουν αναμνήσεις.

Κι εσύ αρχίζεις να εκτιμάς πόσο κόπο, αγάπη και φροντίδα έβαζε η μαμά σου σε όλα αυτά τα καλούδια που ετοίμαζε για εσάς κάθε Πάσχα. Μέχρι και το εντεράκι της μαγειρίτσας το βλέπεις πια με κάποια συμπάθεια. Ίσως του χρόνου να τη βοηθήσεις κιόλας στην προετοιμασία του!

Εύχεσαι να προλάβεις.

Να είστε όλοι καλά μια ακόμη χρονιά για να περάσεις μαζί τους ένα ακόμη Πάσχα.

Ένα Πάσχα αληθινό. Ελληνικό. Στο χωριό!

ΥΓ1. Αν έχεις γεννηθεί πολύ μετά το 1980 δε φέρω ευθύνη αν έχεις άγνωστες λέξεις στα παραπάνω. Μισό λεπτό..τώρα που το σκέφτομαι: “Ποιανού σαι συ;;”, “Ποσο χρονώ σαι;” και τι δουλειά έχεις εδώ μέσα;;; 😋

ΥΓ2. Δεν πιστεύω να περίμενες θρησκευτική ανάλυση από την αφεντιά μου και να απογητεύτηκες;; 😇

 

163 Shares

Μια σκέψη στο “Το Πάσχα, το σωστό. Το Ελληνικό. Στο χωρίο!”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *