Σήμερα, μετά από πολλές μέρες, είμαστε όλοι καλά στην οικογένειά μας.
Σήμερα, έχει λιακάδα και ο Ηλίας πήγε σχολείο.
Σήμερα, η Έλενα δεν έχει καθόλου πυρετό και είναι κεφάτη.
Σήμερα, βρήκα λίγο χρόνο να περπατήσω στη φύση. Και να γράψω αυτό το ποστ 🙂
Σήμερα, βγήκα από ένα μέρος με μπόλικες αρνητικές σκέψεις.
Και γι’ αυτό πλημμυρίζει η καρδιά μου ευγνωμοσύνη.
Σήμερα κινδυνεύω να πέσω σε πολλά κλισέ, και να εγείρω σκέψεις τύπου “’άσε μας κουκλίτσα μου” 🙂 Χαλάλι!!! Είναι τέτοια αυτά τα κλισέ, τόσο αληθινά και ουσιαστικά, που αξίζει κανείς να πέσει με τα μούτρα σε αυτά…
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που δίνει σε μερικούς ανθρώπους την αστείρευτη εσωτερική δύναμη να αντέξουν στις αντιξοότητες. Όχι να τις υπομείνουν, σαν να μην μπορούν να κάνουν κι αλλιώς. Αλλά να τις δεχτούν. Να τις αγκαλίασουν. Να αφουγκραστούν το μήνυμα που τους στέλνει ζωή με αυτόν τον τρόπο.
Να είναι καλά, όχι ΠΑΡΑ τις αντιξοότητες, αλλά ΜΕ τις αντιξοότητες
Με στωικότητα. Με πίστη, στον εαυτό τους και στο σύμπαν Με αγάπη στο θαύμα της ζωής και ότι περιλαμβάνει αυτό…
Βλέπεις ανθρώπους που έχουν πολύ λιγότερα από άλλους και ποτέ δεν θα παραπονεθούν. Βλέπεις άπορους να χαμογελούν. Βλέπεις ασθενείς να παραδίδουν μαθήματα “υγείας” και αισιοδοξίας.
Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν όντως υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι, ή αν είναι αποκύημα των social media, της φαντασίας μου, και της φαντασίας των μυθιστοριογράφων. Δεν ξέρω αν αυτοί οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι ή ευνουχισμένοι. Δεν ξέρω αν ζουν σε πόλεις ή στο Θιβέτ.
Εγώ πάντως, δε διαθέτω ποιότητες Δαλάι Λάμα (ακόμη 😛).
Λιγοψυχώ στις δυσκολίες. Όταν τα παιδιά μου αρρωσταίνουν, ανησυχώ. Όταν περνάω 10 μέρες κλεισμένη στο σπίτι, φρικάρω. Όταν προγραμματίζω σταδιακό αποθηλασμό, και αντ’αυτού καταλήγω να θηλάζω νυχθημερόν, αρχίζω και νιώθω σαν λεχώνα! Εξαντλείται η υπομονή μου, εξαντλούμαι κι εγώ μαζί… Θέλω να γκρινιάξω, να βάλω τα κλάματα, και ενίοτε θέλω και να τα σπάσω 😁.
Όταν κλονίστηκε η υγεία του άντρα μου πρόσφατα, σοκαρίστηκα και φοβήθηκα πολύ. Όταν βλέπω αποτρόπαιες εικόνες στα μέσα, μου σφίγγεται το στομάχι και καμιά φορά μου χαλάει η διάθεση για μέρες. Όταν ακούω στενάχωρες ιστορίες με ανθρώπους που η μοίρα τους τα έφερε έτσι ώστε να μην μπορούν να χαρούν τη ζωή, μπαίνω σε τούνελ με ζοφερές σκέψεις.
Όμως δεν έχω επιλογή παρά να προχωρήσω. Να φιλτράρω ποια από όλα αυτά μπορώ να ελέγξω, για ποια μπορώ να κάνω κάτι, και για τα υπόλοιπα να προσπαθήσω να τα δεχτώ σαν νομοτέλεια της φύσης.
Το στοίχημα να είναι να ανακάμπτω γρήγορα και να “πιαστώ” από οτιδήποτε θετικό για να αντλήσω δυνάμεις. Από τις μικρές καθημερινές ευλογίες, που τελικά είναι πάρα πολλές, για τους περισσότερους από εμάς, αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας να τις δούμε.
Όπως μια γερή τζούρα από τη μυρωδιά των μαλλιών του μωρού μου που σύντομα θα εξαφανιστεί, μα δεν νομίζω να την ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.
Όπως το φαφούτικο χαμόγελο του η’ τα πρώτα «χ’α(γ)απαώ μαμά» του που με στέλνουν στον έβδομο ουρανό. Όπως η αίσθηση που μου αφήνει το μικρό ζεστό κορμάκι του πάνω στο δικό μου καθώς λικνιζόμαστε με τις ώρες στην κουνιστή καρέκλα. Η υφή του δερματός του όταν του χαϊδεύω το μάγουλο. Το βλέμμα αγάπης όταν το θηλάζω η’ το πονηρό, συνωμοτικό του βλέμμα όταν αρνούμαι να του δώσω το στήθος.
Η’ η εικόνα των δυο παιδιών μου να κοιμούνται το ένα δίπλα στο άλλο.
Η’ όταν αγκαλιάζονται και δίνουν ένα γλυκό φιλάκι το ένα στο άλλο. Η’ όταν τρέχουν να αγκαλιάσουν τον πατέρα τους όταν μπαίνει στο σπίτι το βράδυ. Η’ όταν ο μεγάλος μου γιος απλά θα μου πει “είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου” (ή ακόμη καλύτερα “μαμά είσαι ομορφούτσικη” 😄)
Αλλά και πράγματα εκτός παιδιών… Μια βόλτα στον ήλιο, ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική. Μια ζεστή κούπα μοσχομυριστού καφέ. Ένα ωραίο τηλεφώνημα σε μια φίλη αγαπημένη. Λίγη γυμναστική. Ένα ποτήρι κρασί το βράδυ αγκαλιά με τον άντρα μου (ελπίζοντας να μην αρχίζει στο 10λεπτο να σκούζει η Έλενα από το babymonitor 😎)
Όχι, δεν είμαι ντιπ αχάριστη 😇. Αντιθέτως είμαι βαθιά ευγνώμων…
Που δεν έχουμε κάποιο σοβαρό και χρόνιο πρόβλημα υγείας. Που δεν μετράμε κάθε μέρα τα χρήματά μας να δούμε αν βγαίνουμε. Που δεν ζούμε σε μια χώρα που βομβαρδίζεται καθημερινά. 😞
Που μπορώ να είμαι δίπλα στα παιδιά μου. Που μου δόθηκε η” πολυτέλεια” για λίγα χρόνια να μη χρειάζεται να τρέχω πανικόβλητη και ανάστατη στο γραφείο, αφήνοντας τα πίσω όλη μέρα, γυρνώντας κατάκοπη το βράδυ, μέσα στις τύψεις. 😫
Ωστόσο, είμαι άνθρωπος. Και ως τέτοιος, λυγίζω που και που. Και ξεχνάω.
Ας είναι. Μου το επιτρέπω. Αρκεί να συνέρχομαι γρήγορα.
Μακάρι οι μπόρες μας να συνοδεύονται πάντα από ζεστές λιακάδες.
Μακάρι οι συνθήκες να είναι πάντα ευνοϊκές, ώστε να μπορούμε να αντέχουμε, να επανακάμπτουμε, να μαθαίνουμε και να εξελισσόμαστε.
Μακάρι το φως που μας περιμένει στην άλλη πλευρά του τούνελ να είναι δυνατό και ζωογόνο.
Μακάρι στο δρόμο μας να έχουμε πάντα καλούς φίλους και συγγενείς που μας στέκονται και μας αγαπάνε.
Μακάρι η αγάπη και η ευγνωμοσύνη για όσα έχουμε, να νικάει πάντα.
💞
