Η Σκληρά Εργαζόμενη Μαμά!

Ένα είναι το είδος της μαμάς παγκοσμίως: Η Σκληρα Εργαζόμενη Μαμά! Είτε εντός σπιτιού, είτε εκτός, είτε εντός εκτός κι επι τα αυτά… Και θα έπρεπε να είναι είδος προστατευόμενο!

Πριν 3,5 χρόνια, πέρασα από το status της εργαζόμενης μαμάς (full-time working mom- που λέμε και στο χωριό μου) σε αυτό της “οικόσιτης» μαμάς (stay-at-home mum).

Δε θα υποκριθώ ότι το έχω μετανιώσει μέχρι σήμερα! Αυτό όμως που ένιωσα στο πετσί μου, τις ώρες που έμεινα μόνη, δίχως βοήθεια, παρατεταμένα στο σπίτι (ευτύχώς λίγο!), είναι το απαίσιο συναίσθημα: «ότι και να κάνεις δε μπορείς να νικήσεις!”.

Το παιχνίδι είναι στημένο για εμάς τις μαμάδες και η μάχη σκληρή, είτε τη δίνουμε εντός σπιτιού, είτε τη δίνουμε εκτός! Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε και πάψουμε να δίνουμε τροφή σε ψευτοστρατόπεδα, τόσο πιο ικανές και δυνατές θα νιώσουμε για να νικήσουμε στις μάχες μας.

Αυτή την καυτή πατάτα την άγγιξα απ’απέξω απέξω και με χιούμορ ΕΔΩ. Πρόσφατα, το πήγα λίγο πιο βαθιά” ΕΔΩ. Όταν όμως είδα το βίντεο της συνονόματης εκ Κροατίας Kristina Kuzmic, ζήλεψα τα μάλα και ένιωσα οτι ήρθε η ώρα να ανεβάσω το κείμενο που κόντεψε να πιάσει αράχνες στο desktop μου…

Ο Άθλος της Εργαζόμενης Μαμάς.

Όσο δούλευα όλη μέρα, και είχα ένα μικρό παιδί σπίτι, ένιωθα ότι παλεύω, απλά για να επιπλεύσω. Όχι για να κολυμπήσω. Απλά για να κρατήσω το κεφάλι μου εκτός νερού, να αναπνεύσω.

Ένα «πασάλειμμα» παντού. Ούτε καλή νοικοκυρά, ούτε σωστή μητέρα, ούτε σούπερ επιτυχημένη επαγγελματίας, ούτε περιποιητική σύζυγος. Πέρασα ξυστά από burn-out και κατάθλιψη.

Με κούρασε αυτό το διαρκές παιχνίδι σκουός με αντίπαλο τον χρόνο, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα και τις εκκρεμότητες.  Η δουλειά, τα παιδιά, το σχολείο, το σπίτι, οι γιατροί, οι υποχρεώσεις, οι παρουσιάσεις, τα deadlines, ο άντρας, το σώμα μου, το πνεύμα μου, η κοινωνική μου ζωή. Όλα μου ζητούσαν χρόνο και προσοχή. Και ήμουν μόνο μια, να πάρει!

Αν νιώθεις το ίδιο εργαζόμενη μαμά, στο ορκίζομαι: Δε φταίς εσύ!

• Δε φταις εσύ που η μέρα έχει μόνο 24 ώρες και τα πράγματα που πρέπει να χωρέσεις είναι άπειρα.
• Που μέχρι τα 30 σου είχες μάθει να φροντίζεις μόνο τον εαυτό σου και ξαφνικά έχεις να φροντίσεις όλους τους άλλους και ένα σπιτικό.
• Που η κοινωνία και τα μέσα προάγουν μη ρεαλιστικά πρότυπα ατσαλάκωτης μαμάς- πολυμηχάνημα, που όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει, αγόγγυστα.
• Που η πατριαρχεία καλά κρατεί και η βοήθεια από τον άντρα στο μεγάλωμα των παιδιών ή στο νοικοκυριό δεν είναι δεδομένη.
• Που δεν υπάρχουν ευέλικτα σχήματα ημιαπασχόλησης για να διευκολύνουν τις νέες μαμάδες (και που να πληρώνονται!)
• Που η εργασιακή μας κουλτούρα στον ιδιωτικό τομέα είναι επί το πλείστον νοσηρή, και το να φύγεις από το γραφείο πριν τις 18:00 σε κατατάσσει σε υπάλληλο β’ διαλογής (edit: αυτό μαθαίνω ότι κάαααπως αλλάξε πρόσφατα και χάρηκα πολύ!)

  

Σε όλες τις υποπεριπτώσεις εργαζόμενης μητέρας, δύσκολα τα πράγματα!

Εάν είσαι τυχερή και αγαπάς τη δουλειά σου (και πληρώνεσαι) εύχεσαι να μπορείς να συνεχίσεις να την κάνεις, δίχως μεγάλο τίμημα για σένα η’ το παιδί σου. Αν δεν την αγαπάς, και δεν έχεις άλλη επιλογή, μάλλον υποφέρεις.

Εάν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας χωρίς πλάτες γιαγιάς και πρέπει να επιστρέψεις στη δουλειά σου, πριν σαραντήσει καν το μωρό σου, πρέπει να βγάζεις έναν σκασμό λεφτά για να μπορείς να έχεις νταντά full-time.

Στο δημόσιο τομέα, που υπάρχει ακόμη μια σχετική πρόνοια για τις νέες μαμάδες, πάνε να καταργηθούν κι αυτά τα λίγα προνόμια, αντί να υιοθετηθούν και στον ιδιωτικό. Σε έναν ιδιωτικό με 12ωρα, απλήρωτους μισθούς, μαύρα χρήματα και άλλα τέτοια ωραία, μεσαιωνικού χαρακτήρα δεδομένα.

Και τι να πω για τις μονογονεϊκές οικογένειες; Πως βγαίνει το έργο, πρακτικά, ψυχολογικά, οικονομικά; Ίσως με το τεράστιο απόθεμα αγάπης και δύναμης που μπορεί να διαθέσει μια μητέρα. Αλλά… με τι κόστος;

Ποιος θα φροντίσει τελικά αυτές τις μαμάδες που φροντίζουν για όλους τους άλλους; Πως θα αντισταθμίσουν τον χαμένο χρόνο με τα παιδιά τους; Με τους άντρες τους; Με τον εαυτό τους;

Ο Άθλος της Stay at Home Μαμάς.

«Νοικοκυρά», με την κλασική έννοια, ποτέ δεν ήμουν, και ευτυχώς ποτέ δεν έγινα, ακόμη και όταν το πρόσχημα του 12ώρου στο γραφείο, έφυγε από το προσκήνιο. Αχαίρευτη ήμουν, αχαΐρευτη φρόντισα να παραμείνω 😏😋.

Το δε full-time mum gig ΔΙΧΩΣ βοήθεια το έχω κάνει λίγο. Λόγω ταξιδιών και ατελείωτων ωραρίων συζύγου, αλλα ειδικά λόγω επιπλοκής στη 2^η εγκυμοσύνη, βρήκαμε βοήθεια σχετικά εγκαίρως!

Από τη μικρή γεύση όμως που πήρα όσο έμεινα σπίτι full time, ως αποκλειστικός σχεδόν φροντιστής των παιδιών, έχω να πω ένα πράγμα:

RESPECT!

• Respect στις μαμάδες που μένουν 24 ώρες/24ώρο σπίτι, με ένα μωρό, με ένα παιδί, ή με ένα μωρό ΚΑΙ ένα παιδί, που κάνουν καθαριότητες, μαγειρέματα, σιδερώματα, πλυσίματα, τρέχουν στους γιατρούς, στους παιδότοπους, στα σχολεία, στις δραστηριότητες, στην λαϊκή, στα σούπερ μάρκετ, στις δημόσιες υπηρεσίες -πάντα μαζί με τα παιδιά τους για να γίνει ακόμη πιο ενδιαφέρον το πράγμα-  και η λίστα δεν τελειώνει!
• Respect σε αυτές τις μαμάδες που δεν θα πάρουν προαγωγή ή αύξηση, δεν θα ακούσουν μια καλή κουβέντα για το πόσο καλά πήγε το project, ή έστω ένα “κομπλιμέντο» για το πόσο τους πάει αυτό που φοράνε σήμερα, που δεν θα πιούνε «καφέ» μπροστά στον υπολογιστή, δεν θα κάνουν ένα διάλειμμα για φαγητό, δεν θα μάθουν για το μαγαζί που είναι πολύ “in”, δεν θ’ακούσουν ανέκδοτα από τον συνάδελφο, δε θα κάνουν καμία συζήτηση ενηλίκων. Πιθανώς να μην ξέρουν και τι μέρα είναι, ποιος γιορτάζει και ούτε καν αν έρχεται χιονοθύελλα!
• Respect σε αυτές τις μαμάδες που ενώ έχουν αφιερώσει όλη τους την ενέργεια και τη φαιά ουσία να καθαρίζουν, ταϊζουν, κοιμίζουν, κουράρουν, φροντίζουν τα παιδιά ολημερίς, φυλάνε και μια στάλα ενέργειας να χαιδέψουν στοργικά τον σύντροφό τους το βράδυ. Για τον εαυτό τους βέβαια, ούτε λόγος αν περισσεύει….
• Respect σε όλες αυτές που καταφέρνουν να ΜΗ νιώσουν μειονεκτικά, απαντώντας μονίμως «οικιακά» στην ερώτηση «επάγγελμα;». Που δε νιώθουν οτι η ζωή προχωρά κι αυτές μένουν «πίσω», που δεν νιώθουν «δούλες» κανενός, που επιλέγουν συνειδητά και περήφανα να μείνουν λίγο «εκτός» προκειμένου να κάνουν το πιο δύσκολο και σημαντικό πράγμα για την κοινωνία μας: την ανατροφή των παιδιών τους!

Εγώ πάντως παραλίγο να φλιπάρω!

Προσωπικά, δίχως βοήθεια, ώστε να μπορώ παράλληλα να κάνω λίγο γυμναστική, να κάνω ένα χόμπι δημιουργικό, να προσέξω λίγο τον εαυτό μου, δεν ξέρω αν θα την έβγαζα καθαρή. Ούτε ο γάμος μου! Ήμουν τυχερή και είχα την επιλογή.

Τι γίνεται όμως όταν δεν έχεις, ή “αισθάνεσαι” ότι δεν έχεις την επιλογή; Όταν οι γύρω σου το θεωρούν «καθήκον» σου; Και μάλιστα σε αντιμετωπίζουν σαν να «κάαααθεσαι» όλη μέρα; Άρα δεν έχεις δικαιολογία να είσαι κουρασμένη, να ζητήσεις βοήθεια για το σπίτι, να μην «προλαβαίνεις» να κάνεις κάτι «ακόμη» που σου ζητάνε, επιπλέον των 1.500 πραγμάτων που κάνεις τη μέρα;

Όλες δουλεύουμε σκληρά, κι όλες προσφέρουμε!

Το σίγουρο είναι ότι η ιδανική ισορροπία είναι πολυ δύσκολο να βρεθεί. Και για την καθεμία γυναίκα, η ισορροπία είναι διαφορετική. Δεν υπάρχει “σωστό” ή ‘λάθος”, δεν υπάρχει καλύτερη ή χειρότερη μαμά, δεν υπάρχει μαμά που περνάει πιο “εύκολα” ή πιο “δύσκολα” επειδή επέλεξε τον έναν ή τον άλλον δρόμο.

Όπως λέει και η Kristina: “ΟΛΕΣ οι μαμάδες δούλευουν σκληρά. Το μόνο που αλλάζει έιναι το “κτίριο” στο οποιό δουλεύουν τις περισσότερες ώρες.” Η καθεμία τραβάει το δικό της κουπί και έχουμε πολλά κοινά να μας ενώνουν. Με κυριότερο: την αγάπη μας για τα παιδιά.

Δυστυχώς, το άλλο κοινό είναι το ρημάδι το αίσθημα της ανεπάρκειας, που φυτρώνει σαν ζιζάνιο στις σκέψεις μας και στις ψυχές μας. “Ο,τι κι αν κάνω δεν είμαι αρκετά καλή”.

Καμιά μας όμως δε γεννηθήκε πιστεύοντας οτι δεν είμαστε αρκετά καλές! Μας τον φύτεψαν τον σπόρο άλλοι… Θες οι καψεροί γονείς μας που μας σύγκριναν, μας έκριναν, ενίοτε μας κατέκριναν, περνώντας μας τα δικά τους αισθήματα ανεπάρκειας; Θες το σχολείο, με το ωραίοτατο, στείρο καλούπωμα και την προκρούστεια λογική του; Θες η “κοινωνία” με την υποκρισία της και την εύκολη κριτική που έρχεται να μας “αποτελειώσει”ως ενήλικες;;;

Τι κάνουμε εμείς ΤΩΡΑ;

Όπως να να’χει, την κοινωνία την αποτελούμε ΚΑΙ εμείς. Ναι, εμείς εδώ, οι μαμάδες/γυναίκες/άνθρωποι που διαβάζουμε ΣΗΜΕΡΑ αυτές τις γραμμές. Γι’αυτό,  η ευθύνη είναι ΚΑΙ πάνω μας πια!

Όσο πιο μεγάλη ευγένεια, σεβασμό, κατανόηση και αλληλεγγύη δείξουμε μεταξύ μας, τόσο πιο εύκολα θα βγει ο «Μαραθώνιος» που καλούμαστε να τρέξουμε. Αντιγράφοντας ένα σημείο από ένα εξαιρετικό άρθρο της Κας Πανέτσου στο www.e-mama.gr (αν έχεις χρόνο διαβασέ το όλο!):

“Ο σκοπός της κοινωνίας θα έπρεπε να είναι να στηρίζει τις γυναίκες να γίνονται μητέρες και να βιώνουν το ρόλο τους καθημερινά και με τις καλύτερες συνθήκες.”

Μέχρι να γίνει αυτό όμως από “άλλους”, ας κάνουμε τις 2 βασικές κινήσεις που μπορούμε, σήμερα κιόλας:

1. Προς τον εαυτό μας: Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη κι ας δώσουμε του μια τεράστια αγκαλιά. Ας αφήσουμε κάτω το μαστίγιο. Ας υποστηρίξουμε γεννάια τις αποφάσεις μας και ας αφήσουμε τις μεγάλες προσδοκίες στην άκρη.

Δεν είμαστε Θεοί, ούτε πρωταγωνίστριες σε ταινίες. Είναι ok να μην είμαστε τέλειες σύζυγοι, οι τέλειες επαγγελματίες και οι τέλειες μαμάδες.Είναι άδικο να παίρνουμε πάνω μας τύψεις που δεν μας αναλογούν και το μόνο που κάνουν είναι να επιβαρύνουν μια ήδη επιβαρυμένη κατάσταση.

Είναι ok να είμαστε κουρασμένες και να ζητήσουμε βοήθεια, όπως και όποτε μπορούμε. Είναι Ok να είμαστε εμείς. Ας μη ψαρώνουμε με άλλες «συναδέλφους’ ή φίλες μαμάδες που φαίνεται να τα έχουν όλα υπό έλεγχο – γιατί πραγματικά ποτέ δεν ξέρουμε όλη την ιστορία.

“Supermoms’ είμαστε, όχι επειδή δε λυγίζουμε ποτέ, αλλά επειδή συνεχίζουμε να παλεύουμε για το καλύτερο. Με ό,τι όπλο έχει η κάθε μια μας στη φαρέτρα της.  Και πάνω απ’ όλα με αγάπη για τον εαυτό μας!

2. Προς όλες τις μαμάδες γύρω μας: Ας αφήσουμε την υψηλή κριτική στην άκρη. Ακόμη κι αν δε συμφωνούμε ή δεν “εγκρίνουμε” την απόφαση μιας άλλης μαμάς, δεν έχουμε κανέναν λόγο να της περάσουμε τη γνώμη μας και να την κάνουμε να νιώσει χειρότερα. Ας θυμηθούμε το τριπλό φίλτρο του Σωκράτη πριν μιλήσουμε!

Έχουμε αναλογιστεί αλήθεια τι δύναμη έχουμε; Ότι μια καλή κουβέντα “συναδελφικής αλληλεγγύης”, ένα συνομωτικό κλείσιμο ματιού, ή ένα κοπλιμέντο αυθεντικό, μπορεί να φτιάξει τη μέρα μιας ταλαιπωρημένης, κουρασμένης και αϋπνης μαμάς;

Να της δώσει κουράγιο να αντιμετωπίσει με μεγαλύτερη ψυχραιμία ένα ακόμη tantrum του 2χρονου παιδιού της. Να την εμπνεύσει να κάνει κάτι παραπάνω για τον εαυτό της. Να της δώσει λίγο από τη χαμένη της αυτοπεποίθηση.

Και ξέρεις τι γίνεται όταν οι μαμάδες αυτού του κόσμου νιώθουν καλύτερα εεε;

Όλος ο κόσμος μας γίνεται καλύτερος!!! 😌

Ας αναλογιστούμε μόνο, τι δύναμη έχουμε. 🙏

Με πολλή αγάπη και αγωνιστικούς χαιρετισμούς 💞

Χριστίνα,

Η Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων.

ΥΓ. Αν σου άρεσε, γράψου εδώ για περισσότερα τέτοια και άλλα πολλά κάθε Παρασκευή 😉👸🏼