Φτάνοντας στο τέλος της θητείας μου εδώ στο εξωτικό Μαυροβούνιο, νομίζω ήρθε η ώρα να δημοσιεύσω ένα κείμενο γραμμένο από την αρχή αυτού του blog, και να ρίξω φως σε όλες τις πτυχές της ιστορίας της Πριγκιπέσσας….
Η ιστορία πάει κάπως έτσι…
Γεννήθηκα 28 Φεβρουαρίου του 1980 (ναι ναι, το δίσεκτο) σε ένα γνωστό μπαμιοχώρι του νομού Αττικής, όπου έχεις ακόμη αρκετές πιθανότητες να τρακάρεις με πρόβατο, αντί με αυτοκίνητο).
Οι γονείς μου, παιδιά δημοτικού από φτωχές αγροτικές οικογένειες, παντρεύτηκαν με συνοικέσιο και έκαναν την αδερφή μου όταν η μαμά μου ήταν μόλις 18 χρονών! Εγώ ακολούθησα όταν πια «ωρίμασε», στα 21…😏
Ο πατέρας μου, εσωτερικός μετανάστης από Πύργο Ηλιιιείας (λίγα τα λόγια σας για τους Πυργιώτες παρακαλώ, γιατί του έχω και αδυναμία), ήρθε στα 13 του να δουλέψει σε ορνιθοτροφείο συγγενών, όπου και διέμενε για όλη του την εφηβεία!
Οι κότες τον κυνηγούσαν μια ζωή, εντός κι εκτός σπιτιού 😛, μέχρι και τη σύνταξή του προ 2ετίας, από το οικογενειακό μας οβελιστήριο (κοινώς σουβλατζίδικο) – όπου επιμένουμε να κάνουμε χειροποίητο γύρο κοτόπουλο (για πληροφορίες inbox me 😂) !
Η μητέρα μου, τοπικό γέννημα θρέμμα, έμεινε σπίτι να μας μαγειρεύει μπάμιες, μέχρι που μπήκαμε εγώ και η αδερφή μου στην εφηβεία, οπότε και η γυναίκα απηύδησε τόσο, που άνοιξε ολόκληρη επιχείρηση (και πήραμε 10 κιλά έκαστη από τα πολλά σουβλάκια, αλλά χαλάλι). Εκεί απασχολείται μέχρι και σήμερα, που είναι πλέον ευτυχής γιαγιά τεσσάρων εγγονών.
Το Χριστινάκι νόμιζε για πολλές δεκαετίες ότι όλοι οι γονείς παντρεύονται μικροί, με προξενιό, και τελειώνουν μόνο το δημοτικό, κι αυτό μετά βίας…Μεγάλωσε με το γνωστό κράμα ακατέργαστης αγάπης, ασχετοσύνης, απλότητας και αγαρμποσύνης της εποχής – ωστόσο αυτό που υπερίσχυσε ήταν ευτυχώς η αγάπη, που και την οδήγησε τελικά σαν φάρος σε όλη της τη ζωή μέχρι τώρα.
Ως μικρό παιδί ήταν υπέρ του δέοντος τσαούσα, φλύαρη και κοινωνική. Η μεγάλη της αγάπη ήταν η ζωγραφική (Κάντι-Κάντι παντού, στα τετράδια, στα θρανία, στους τοίχους), οι έρωτες και τα παραμύθια.
Ως έφηβη, την πάτησε το τρένο. 😣
Άριστη μαθήτρια, ωστόσο δίχως ίχνος κριτικής σκέψης και ουσιαστικής γνώσης, κατάπιε ταλέντα, γνώμη και ταπεραμέντο. Ένα μπέρδεμα για όλα. Μόνο οι έρωτες έμειναν σταθεροί.
Όσο πλησίαζε η ώρα των Πανελληνίων, τόσο η θολούρα πύκνωνε. Ξεκινάει για αρχιτεκτονική (ενώ μια φωνούλα σιγοτραγουδούσε «που πας ρε Καραμήτροοο;»), αλλά στο τρίμηνο παθαίνει black out κατά τη διάρκεια διαγωνισμάτων στο φροντιστήριο, και, συνοδεία αναφιλητών, συνειδητοποιεί ότι έχει πάθει burn out – κάπου μεταξύ σχολείου, φροντιστηρίου α’ δέσμης, φροντιστηρίου σχεδίου, εξετάσεων proficiency, νυχτερινού κλάμπιγνκ και των ερωτών της.
To cut a very long story short (που λέει ο λόγος short), βρέθηκε έναν χρόνο μετά να δίνει για 4η δέσμη, και να πετάει στον κάδο αχρήστων 3-4 μηχανογραφικά, μέχρι να το συμπληρώσει το τελικό, αφού δεν ήξερε ακόμη τι σκ@τα θέλει.
Οι επιλογές της κυμαίνονταν από Ψυχολογία και Δημοσιογραφία Αθηνών, μέχρι ΤΕΙ Λογιστικής και Οικονομετρίας Κωλοπετινίτσας. Αυτό πάει να πει αυτογνωσία!!!
Τελικά ω του θαύματος περνάει Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας (στην Ελλάδα όμως, στη Θεσσαλονίκη! 😛), δίχως καν να θυμάται ότι την είχε βάλει ως επιλογή.
Κλάμα και οδυρμός, καθώς φυσικά έπαιζε έρωτας μεγάλος στην Αθήνα. Ωστόσο, πηγαίνει με βαριά καρδιά, το αγόρι της κάνει μια μεγάλη χάρη και τη χωρίζει. Τελικά, περνάει τέλεια, κάνει φιλιές ζωής με σημερινές κουμπάρες/ νονές των παιδιών της, και αρχίζει σιγά σιγά να συνειδητοποιεί ότι δεν έχουν παντρευτεί όλοι γονείς με προξενιό 😯 και μερικοί έχουν σπουδάσει κιόλας 😳.
Σημασία όμως δεν έχουν οι σπουδές, όπως ξέρουμε. Κι έτσι οι ανοιχτόμυαλοι και ευαισθητοποιημένοι κατά τα άλλα γονείς της, την υποστηρίζουν όπως μπορούν σε ότι θέλει να κάνει. Το μόνο πρόβλημα είναι που δεν ξέρει τι θέλει να κάνει κι εκείνοι δεν ξέρουν πως να τη βοηθήσουν να το βρει.
Δουλεύει κανά χρόνο, όπου της έδωσαν δουλεία τέλος πάντων, μετά πατάει και ένα μεταπτυχιακό στην Αγγλία στη σπουδαία -και πανχρήσιμη για την ανθρωπότητα – επιστήμη του marketing 😬.
Από εκεί και πέρα ξεκινάει ένας δρόμος ολότελα αλλοπρόσαλλος και παράταιρος για την ψυχοσύνθεσή της – όμως, αναδρομικά θα πει, εξαιρετικά γόνιμος και οφέλιμος.
12 χρόνια δουλεύει σε μεγάλες εταιρίες, τρελές ώρες, ταξίδια, meetings, παρουσιάσεις. Ξεχνάει και χόμπι και ζωγραφικές, και ψυχή και σώμα, και τα πάντα όλα (ευτυχώς οι έρωτες σταθεροί!).
Αλλά ναι, κύριες και κύριοι φτάνει να πάρει προαγωγή, εταιρικό αυτοκίνητο και κινητό!!! Όλε! 💪
Το κακό είναι ότι είχε κάνει στο μεταξύ και ένα παιδάκι, που το έβλεπε λιγότερο από ότι το αυτοκίνητό της. 😞
Με έναν άντρα, που λάτρευε, αλλα τον έβλεπε λιγότερο και από το παιδάκι της. 😞
Αφού χτύπησαν κόκκινο όλα τα λαμπάκια και οι συναγερμοί της ψυχής της, ξεκινάει ψυχοθεραπεία, και καταλήγει ως «δια μαγείας» μέσα σε έναν χρόνο να πακετάρει με τον άντρα της, και να φεύγουν όλοι μαζί για μια μικρή χώρα των Βαλκανίων που λέγεται Μαυροβούνιο.
ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΓΙΑ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΕΣ
Δεν ήταν και τόσο εύκολη απόφαση φυσικά. Ξεκινήσαμε να έρθουμε σε μια χώρα που δεν είχα ιδέα πως ήταν, σε μια πόλη που δεν είχα ξανακούσει στη ζωή μου! Χωρίς Ελληνική, και σχεδόν χωρίς καν διεθνή κοινότητα. Χωρίς καμία εγγύηση. Ήταν “leap of faith”.
Αφήσαμε πίσω δικό μας σπίτι, γονείς απο κάτω, αδερφή απέναντι, λατρεμένα ανήψια, καρδιακές φίλες. Άφησα μια καλοπληρωμένη δουλειά, για την οποία είχα μοχθήσει πολύ, σε μια αξιολογότατη εταιρεία.
Άκουσα πολλά…
“Μα καλά, αν φύγετε εσείς, που τα έχετε όλα “στρωμένα”, τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι;” είπε ένας αξιοσέβαστος συνάδελφος μεγαλύτερης ηλικίας. “Εγώ δεν θα το κανα ποτέ αυτό” είπαν κάποιες γνωστές. “Πιστεύω ότι κάνεις μεγάλο λάθος” είπε ο πολυαγαπημένος μου πατέρας.
Εκείνο όμως που με άγγιξε πιο πολύ απ’όλα, είναι μια πέτρα φιλοτεχνημένη στο χέρι που μου έδωσε μια πιτσιρίκα συνάδελφος και έγραφε κάτι σοφό: “όταν κάνεις ένα βήμα με τόλμη, χωρίς να είσαι σίγουρη για το αποτέλεσμα, το σύμπαν πάντα θα σε αποζημιώσει”.
Looking back, over my shoulder, απ’ολα όσα έχω καταφέρει στη ζωή μου, από όσα πτυχία, διακρίσεις, βραβεία, προαγωγές (καλά μια-δυο ήταν, μην το κάνουμε θέμα 😏), αυτό για το οποίο είμαι περισσότερο περήφανη ως τώρα, είναι η στιγμή που τόλμησα να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη με πάσα ειλικρίνεια. Να τον ρωτήσω τι λαχταρά η ψυχή του. Να ζητήσω βοήθεια, να ψαχτώ, και τελικά να τον ξεκουνήσω, να τον ξεριζώσω και να ξαναρίξω τα ζάρια από την αρχή.
Να ζήσω πιο αυθεντικά και πιο κοντά στις αξίες μου ως άνθρωπος. Να πάω κόντρα στο “ρεύμα”.
Είμαι αιώνια ευγώμων στους γονείς μου, που μου έχουν δώσει “ρίζες” για να ξέρω από που έρχομαι, αλλά και “φτερά” για να μπορώ να πετάξω.
Είμαι αιώνια ευγνώμων στον άντρα μου, που με πήρε να πετάξουμε παρέα (και για πολλά άλλα, που δεν θα τα αναλύσω εδώ).
ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΤΙ;
Ξέρω, φυσικά, ότι στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό.. Και τώρα, τι;
Τι θα κάνω όταν γυρίσουμε Ελλάδα; Που θα βρω δουλειά; Δεν ακούω τι γίνεται εκεί έξω; Κι αν βρω, θα ξαναπάρω ποτέ τα χρήματα που έπαιρνα; Κι αν δε βρω; Τι θα γίνει; Θα είμαι μια ζωή “εξαρτημένη” απο τον άντρα μου (μπρρρ… πόσες φορές άκουσε σχετικές προειδοποιήσεις η γενιά μας όσο μεγάλωνε;;;)
Όχι, οτι δεν με απασχολούν, και ότι δεν έχω βγάλει έκζεμα απο το άγχος… αλλά προσπαθω να εστιάσω στα ανεκτίμητα δώρα που αποκομίσαμε τα 3 χρόνια εδώ και φυσικά στο παρόν – το μόνο σίγουρο που έχουμε.
Στην τελική, ότι κι αν γίνει, η ευθύνη είναι πάνω μου.
“Ομελέτα, δίχως να σπάσεις αυγά, δε γίνεται”, όπως έλεγε, μεταξύ πολλών άλλων, το σοφό πρώην αφεντικό μου. Και πάντα ήμουν της άποψης, καλύτερα να μετανιώσω για κάτι που έκανα, παρά για κάτι που δεν έκανα ποτέ…
Δεύτερη ζωή δεν έχει!
ΥΓ1. Τελικά, για 25άρα είμαι αρκετά φιλοσοφημένη η ρουφιάνα εεε;;;;; 😁😅 Τι; Όχι 25;;;; Σου ειπα, δεν ειμαι καλή στα μαθηματικά😎
ΥΓ2. Φυσικά, μέσα σε όοολα αυτά, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω και το πόσο “ευνοϊκές” υπήρξαν οι “συνθήκες”. Thank you Universe για τις ευκαιρίες που μας έστειλες. Τhank you Mr. Coehlo, αυτή τη φορά ξηγήθηκες καλά! ☺
Νομίζω πως το ότι έχεις κοπιάσει για να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου ήταν το πιο ωφέλιμο σε ολόκληρη την πορεία σου.
Κάθε τι που γίνεται στη ζωή μας, ακόμα και εκείνα τα οποία δεν γίνονται, πάντα πίστευα υπάρχει κάποιος λόγος. Καλά κάνεις που τολμάς, γιατί στο τέλος της μέρας θα μπορείς να κοιμηθείς με τον εαυτό σου και όχι με κάποιον που έλπιζες να μοιάζεις. (και με τον άντρα σου φυσικά! -δεν τον ξέχασα απλώς αναφερόμουν σε εσένα-)
Ελπίζω πίσω στην Ελλάδα να βρείτε αργά ή γρήγορα όλα όσα ελπίζεται να κερδίσετε.
υ.γ. κι εγώ νομίζω πως βρήκες το μαλλί που αρμόζει σε μια πριγκιπέσσα! ! κλαπ κλαπ!!
Νικολέτα μου τι όμορφο σχόλιο! Σ’ευχαριστώ! Κι εγώ πιστεύω ότι όλα τα ‘καλά” ξεκινάνε απο το ταξίδι της αυτογνωσίας και της αυτοβελτίωσης. Ενός τέτοιου “καλού”, μύρια έπονται. Και τελικά αυτή είναι η πρώτη μας μεγάλη ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας και στη συνέχεια τα παιδιά μας. Πασχίζουν οι γονείς να διορθώσουν τα παιδιά τους, ενώ οι ίδιοι υποφέρουν από περιοριστικές πεποιθήσεις και τραύματα. Μακάρι όλοι να έχουν την ευλογία και το θάρρος να μπορούν να κάνουν το ταξίδι αυτό. Σε φιλώ και σου εύχομαι ένα όμορφο καλοκαίρι! Ελπίζω να τα λέμε “εδώ” τριγύρω 😉
Πριγκιπέσσα μια χαρά τα λες (και τα γράφεις, χαζογέλασα όσο διάβαζα το κείμενο του) Ο τολμών νικά ή τέλος πάντων μπορεί και κοιμάται λίγο πιο ήρεμα τα βράδια (αντί να τον τρώει κάτι…)
keep up girl! yolo!
(και το κόκκινο δεν ήταν τόσο άσχημο τελικά :))
χαχαχα η αλήθεια είναι ότι εγώ κοιμάμαι ήσυχα, μακάρι να μπορύσα να πω το ίδιο για την κορούλα μου!! κάτι θα την τρώει κι αυτήν φαίνεται! μήπως θα φάει ξύλο;;;;; 🙂 🙂 🙂 Κόκκινο ε; Θα το φυλάξω για τα γεράματα, μαζί με τα καρφάκια που ποτέ δεν έκανα στη ζωή μου! yolo λέμε 😉 Φιλιά πολλά!
Έχω πάθει πλάκα! Respect, που λέμε και στο νησί μου, για ο,τι διάβασα. Από την πρώτη λέξη μέχρι την τελευταία τελεία.
Σου στέλνω μεγάλο φιλί και σου λέω ότι το ταλέντο ξεχειλίζει από τα μπατζάκια σου, κάτι που ξέρεις σίγουρα αλλά δε νομίζω ότι είναι από αυτά που βαριέται κάποιος να ακούει!
Πόσο χαίρομαι που σε ανακάλυψα! ❤️
Γλυκιά μου Νουαζέτα, το μόνο που ξέρω είναι ότι το αγαπάω το πληκτρολόγιό μου!!! Το σχολιό σου μου δίνει δύναμη και χαρά να συνεχίσω, κάτι που ξέρεις κι εσύ πόσο ανάγκη το έχουμε εμείς οι “μπλογκερς’ (καμια άλλη λέξη ρε φίλη δεν έχεις; στον λαιμό μου κάθεται! -γιατί άραγε όμως?????χμμμ ψυχανάλυση μου μυρίζει). Μακάρι να έμπαινα κι εγω να σχολιάσω σε άλλα σαιτς, μακάρι να έμπαινα βασικα σε άλλα σαιτς. Αλλά είμαι ένα εγωκεντρικό γουρούνι χι χι. Οχι οκ δεν προλαβαίνω. Πάντως πολλά από εσένα που έχω διαβάσει μέσω fb, ψάχνω να βεβαιωθώ οτι δεν τα έχω γράψει εγώ 😉 Σε γλυκοφιλώ λαχταριστό σοκολατάκι! Και σ’ευχαριστώ απο καρδιάς!
Πριγκιπέσσα μου γλυκιά, πόση ειλικρίνεια,πόση αμεσότητα, πόσο χιούμορ.Οτιδηποτε γίνεται στη ζωή μας γίνεται για κάποιο λόγο, απλα εμεις επιλέγουμε πως θα το δούμε και πως θα το ζήσουμε. Συνέχισε τις υπέροχες ιστορίες σου!!
Βρε δεν κοιμήθηκες εσύ??? γρήηηγορα ύπνο 🙂 Σε ευχαριστώ ιπτάμενη Κική μου!!! Σε φιλώ πολύ και χάρηκα για την γνωριμία “εκτός έδρας¨;)
Φιλιά πολλά αγαπημένη μου!Σε απολαμβάνω!
Ευχαριστώ πολύ κοριτσάρα! ❤️
Χριστίνα, χαίρομαι πάρα πολύ που διάβασα αυτή την ανάρτηση. Έμαθα αρκετά στοιχεία για τη ζωή σου και θαύμασα το leap of faith σας, την πορεία σου, τις σκέψεις, το χιούμορ σου! Σε συμπαθώ ακόμη περισσότερο τώρα, θα έρχομαι συχνότερα τώρα που (επιτέλους) έμαθα πού είναι το “σπιτάκι” σου να σε παρακολουθώ στενά! Χαχα. Καλό βράδυ! 🙂
Nα’σαι καλά Μαριώ μου!!! Χαίρομαι πολύ που βρεθήκαμε. Μπαίνω κι εγώ ευθύς αμέσως να δω το stunning blog σου 🙂 ❤️
Χριστίνα, χάρηκα πολύ που σε “ανακάλυψα”! Γράφεις με τέτοια ειλικρίνεια που μίλησες στην ψυχή μου. Γράφτηκα και στο newsletter αν και δεν κατάλαβα ακριβώς γιατί ! Εννοώ εκεί στέλνεις κάτι επιπλέον ή αυτά που γράφεις στο μπλογκ σου; Συνέχισε να γράφεις ,είσαι one of a kind!!! Εγώ θα γίνω μανούλα πρώτη φορά σε λίγους μήνες ❣️
Γεια σου και απο δω Σοφία μου! Ναι!! Γράφω κάτι διαφορετικό κάθε εβδομάδα. Καμιά φορά σχετίζονται με αυτά που ανεβάζω εδώ, συχνά δεν έχουν καμία σχέση 🙂 Θα σου στείλω ευθύς αμέσως το χθεσινοβραδινο newsletter για να καταλάβεις τι εννοώ 🙂 Μου δίνεις διπλή χαρά πάντως. Και γιατί γράφτηκες χωρίς να ξέρεις το γιατί μουχαχαχαχα (αυτό θα πει αφοσίωση!) και γιατί ενώ δεν είσαι ακόμη μανούλα κατάφεραν τα κειμενά μου να σε αγγίξουν!! Όσι για τα ΥΠΕΡΟΧΑ σχολιά σου, να ξέρεις οτι είναι η βενζίνη μου και η απόλυτη ανταμοιβή μου!! (μιας και δεν εχω κι αλλη κυριολεκτικά, απο αυτό εδω μέσα , προς το παρον τουλάχιστον, χαχαχαχχα)
και με το καλο το μπεμπεδάκι σου!! Θα τα δεις ολα αυτά που γράφω και με αλλο ματι τότε. ΑΝΥΠΟΜΟΝΩ!