Ο γάμος σου θα περάσει κρίση: Μέρος Β’ (Να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται…)

Το ότι ο γάμος μάλλον θα περάσει κρίση με τον ερχομό των παιδιών, νομίζω το αναλύσαμε αρκετά.

Με τις υποχρεώσεις να τριπλασιάζονται, τον κοινό μας χρόνο να συρρικνώνεται, τον προσωπικό χρόνο να εκμηδενίζεται, την κούραση να κορυφώνεται… ΠΩΣ να ΜΗΝ περάσει κρίση;;; Νομίζω ΑΥΤΟ είναι το ερώτημα.

Ο γάμος για να δουλέψει θέλει καθημερινή δουλειά. Δεν υπάρχουν εγγυήσεις για τίποτα και για κανέναν. Και ο αγώνας είναι πρωτίστως για την προσωπική μας εξέλιξη και αυτοπραγμάτωση!
Photo by Shelby Deeter on Unsplash

Καταρχάς να το ξεκαθαρίσουμε: τα παιδιά ΔΕ ΦΤΑΙΝΕ!

Τα παιδιά έρχονται δίχως να μας το ζητήσουν. ΕΜΕΙΣ τα φέρνουμε.

Κι έρχονται με συγκεκριμένες ανάγκες, βιολογικές και συναισθηματικές. De facto! Το ότι εμείς δεν είμαστε αρκετά προετοιμασμένοι γι’αυτές, είναι δικό μας θέμα.

Τα παιδιά είναι ευλογία. Και είναι ευλογία όχι μόνο επειδή μας ξανασυστήνουν το θαύμα της ζωής (με τα καλά και τα δύσκολα της), αλλά γιατί έρχονται να μας φέρουν αντιμέτωπους με τους εαυτούς μας και με άλυτα ζητήματα μας.

Έρχονται να μας διδάξουν την τέχνη της αληθινής αγάπης.

Η αληθινή αγάπη δε λέει ότι δυο άνθρωποι πρέπει να γίνουν ΕΝΑ. Η αληθινή αγάπη δε λέει ότι παύεις να υπάρχεις ως μονάδα. Η αληθινή αγάπη λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο και εγγυημένο σ’αυτή τη ζωή και κάθε μέρα παλεύουμε για όσα είναι σημαντικά για εμάς.

Η δημιουργία οικογένειας μας δίνει μια μοναδική ευκαιρία ανέλιξης, πνευματικής και ψυχικής. Αν δεν την αρπάξουμε από τα μαλλιά, χάσαμε το μισό νόημα. 

Η τέχνη του να ΒΛΕΠΕΙΣ τον εαυτό σου…

Με τον ερχομό των παιδιών ξεχνάμε ποιες είμαστε και που πάμε. Είναι σημαντικό να συνεχίσουμε να "Βλέπουμε" τον εαυτό μας και να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες μας. Μπορεί να είμαστε μητέρες, αλλά είμαστε και γυναίκες, και φίλες, και σύντροφοι, και άνθρωποι!
Photo by Zack Minor on Unsplash

Γίνεσαι μαμά και για λίγο ξεχνάς ποια είσαι και που πας. Σε τρώνε οι 4 τοίχοι, η μακό σου πυτζάμα, η μαύρη σου η ρίζα και οι μαύροι κύκλοι. Λογικό. Αλλά το ΕΞΩ δεν είναι το πρόβλημα. Η παραίτηση στο ΜΕΣΑ είναι το πρόβλημα.

Βάζουμε τον εαυτό μας τόσο κάτω σε προτεραιότητα, που ξυπνάμε μια μέρα, 3-4 χρόνια μετά, και δεν μας αναγνωρίζουμε πια στον καθρέφτη. Χάσαμε την επαφή με τον εαυτό μας. Χάσαμε την επαφή με τις δικές μας ανάγκες.Συγχωνευτήκαμε με τα παιδιά, συγχωνευτήκαμε με τον άντρα μας, ίσως και με τα ντουβάρια του σπιτιού μας ή το περιεχόμενο του ψυγείου μας.

Μας έπνιξαν τα «πρέπει», οι τύψεις αν δεν θηλάσαμε, οι φόβοι αν κάναμε συγκοίμηση, οι ενοχές αν βγήκαμε να δουλέψουμε, οι δεύτερες σκέψεις αν κάτσαμε σπίτι. Ζηλέψαμε, ψαρώσαμε, συγκρίναμε και τους εαυτούς μας, με μαγικές εικόνες, και όσο συγκρινόμασταν, τόσο βυθιζόμασταν.

Βοήθεια δεν θελήσαμε να ζητήσουμε γιατί μπορούμε τα πάντα – η μαμά μας τα μπόρεσε, εμείς γιατί όχι; Άσε που οι ψυχολόγοι είναι ντροπή, Αμερικανιές, διαόλου πράματα, this is Sparta!!

Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε όμως- και να θυμίζουμε η μία στην άλλη- είναι ότι «σε περίπτωση αναταράξεων», τη μάσκα του οξυγόνου πρώτα τη βάζει η μαμά. Μόνο εάν η μαμά σωθεί, θα σώσει το παιδί της.

Η μάσκα οξυγόνου μπορεί να είναι ένα δημιουργικό χόμπι, μπορεί να είναι η δουλειά, μπορεί να είναι η γυμναστική, μπορεί να είναι η ψυχοθεραπεία, μπορεί να είναι μια έξοδος το μήνα με φίλες, μπορεί (και εύχομαι) να είναι όλα τα προηγούμενα! Δίχως τύψεις και ενοχές.

Είμαστε μαμάδες, αλλά είμαστε και άνθρωποι πάνω απ’όλα. ‘Εχουμε και ανάγκες ΕΚΤΟΣ μητρότητας, εκτός σπιτιού και εκτός οικογένειας. Και οφείλουμε να τις αναγνωρίζουμε, να τις σεβόμαστε και να τις τρέφουμε. Είναι δική μας ευθύνη!

…αλλά και η τέχνη του να ΒΛΕΠΕΙΣ τον άλλον!

Σε μια σχέση είναι εξίσου σημαντικό εκτός απο το να ακούμε τις δικές μας ανάγκες, να αναγνωρίζουμε και να σεβόμαστε τις ανάγκες του άλλου.
Photo by Everton Vila on Unsplash

Δεν είναι λίγη και η πίεση που δέχεται το νέο μοντέλο του Έλληνα πατέρα.

Ο ίδιος έχει μεγαλώσει με έναν μπαμπά που πιθανώς να μην ασχολήθηκε με τίποτα άλλο εκτός από τη δουλειά του, άντε και τον κήπο. Δεν πήγε ποτέ να ρωτήσει στο σχολείο για τις επιδόσεις του παιδιού του, δεν τον τάισε ως μωρό, δεν μαγείρεψε ποτέ για την οικογένειά του…

Ίσως να μην του είπε ποτέ «σ’αγαπώ» ή να μην τον πήρε ποτέ μια σφιχτή αγκαλιά. Αντίθετα, πιθανότατα να του είπε πολλάκις «είσαι άντρας εσύ, δεν έχεις ανάγκη, είσαι δυνατός» ή «αυτά δεν είναι αντρικές δουλειές». Ο άντρας αυτός, μεγάλωσε ίσως δίχως ευθύνες μέχρι τα 25 του ή τα 30 του.

Και τώρα, μπαίνει μαζί σου στην αίθουσα τοκετού, αλλάζει πάνες στο μωρό, σου φέρνει έναν χυμό πορτοκάλι όσο θηλάζεις, μπορεί να μαγειρεύει κιόλας, και σε ακούει να μιλάς περί «ενσυναίσθησης», «συναισθηματικής νοημοσύνης», «μοντέλα αποτελεσματικής επικοινωνίας» και δε συμμαζεύεται.

Θέλει να νιώθει ότι μπορεί να σε φροντίσει σωστά. Θέλει να νιώθει ότι είναι αρκετά καλός σε όλα τα επίπεδα. Οικονομικά οι συνθήκες δύσκολες στην Ελλάδα αυτή την στιγμή. Όμως παλεύει. Μπορεί να του κόβουν τα πόδια στη δουλειά, μπορεί να ντρέπεται που δεν βγάζει πιο πολλά λεφτά. Μπορεί να μην είναι και τόσο χαρούμενος με τα μαλλιά του που έχουν αρχίσει να υποχωρούν, ή την κοιλιά του που πλέον εξέχει.

Κι αυτός μπορεί να πνίγεται και να χρειάζεται τη δική του μάσκα οξυγόνου. Μπορεί να είναι μια μπύρα με φίλους μετά τη δουλειά, ένα ματς ποδοσφαίρου, ή ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι. Μόνο αυτός ξέρει τι μπορεί να τον ανακουφίσει.

Με αμοιβαία κατανόηση και σεβασμό, θα πρέπει και οι δύο να φοράνε τις μάσκες οξυγόνου τους, από καιρό σε καιρό.

Η τέχνη του να ΜΙΛΑΣ…

Τα εμπόδια επικοινωνίας σε έναν γάμο είναι πολλά, και ειδικά όταν έρχονται τα παιδιά, ο "θόρυβος" στην επικοινωνία μας αυξάνεται κατακόρυφα
Photo by Korney Violin on Unsplash

Από τα λίγα πράγματα που θυμάμαι στη θεωρία του marketing, είναι ότι η επικοινωνία αποτελείται από: τον πομπό (πχ. εσένα, τσαούσα), την δέκτη (πχ. τον άντρα σου τον καψερό), και τον θόρυβο (πχ. τα κουτσουβελά σας).

Στον γάμο μας, ξεχνάμε σιγά σιγά οτι ο δέκτης δεν είναι μέσα στο μυαλό του πομπού. Κι ενώ με τα παιδιά ο θόρυβος στην επικοινωνία μας πολλαπλασιάζεται, αντί να είμαστε ακόμη πιο προσεκτικοί και επεξηγηματικοί, ώστε να φτάσει το σωστό μήνυμα απέναντι, αντιθέτως γινόμαστε πιο αινιγματικοί, λακωνικοί και συχνά ειρωνικοί.

(“Δηλαδή ΠΡΕΠΕΙ να το πω κι αυτό γμτ;” ΝΑΙ γμτ, πρέπει να το πεις!).

Κουραζόμαστε. Λέμε τα μισά, τα λέμε μέσα απο σφιγμένα δόντια, τα λέμε με φονικό βλέμμα. Άλλα θέλουμε να πούμε και άλλα λέμε. Φοβόμαστε, αμυνόμαστε…! Πόσες κουβέντες μας ξεκίνησαν νηφάλια και καταληξαν σε κλάματα, φωνές και πληγωτικές αλληλοκατηγορίες;

Το Βιβλίο του Αποτελεσματικού Γονέα του Τόμας Γκόρντον, με βοήθησε να καταλάβω πόσα πολλά είναι τα εμπόδια στην επικοινωνία μας, πόσες φορές δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε εάν το πρόβλημα είναι “δικό μας” ή όχι,  και πόσο βοηθάει να μιλάμε στον άλλον για αυτά που ΕΜΕΙΣ αισθανόμαστε με αυτό που συμβαίνει.

Όχι να τον κατηγορούμε για τη συμπεριφορά του, υψώνοντας τις άμυνες ως φυσική αντίδραση στα δριμύ “κατηγορώ”.

..αλλά και η τέχνη του να ΑΚΟΥΣ!

Σημαντικό είναι να μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε αποτελεσματικά τα μηνύματα του συντρόφου μας δίχως να παρεξηγούμε άδικα τις προθέσεις του.
Photo by Milan Popovic on Unsplash

Ωραία η θεωρία, αλλά κακά τα ψέματα, λίγο ουτοπικό να περιμένουμε να διαβάσουν όλοι Γκόρντον, πόσο μάλλον να τον εφαρμόσουν.

Είναι μεγάλη η ανακούφιση να κατανοήσουμε λίγο καλύτερα τους προσωπικούς κώδικες επικοινωνίας του συντρόφου μας, δίχως να απαιτούμε να έρθει στα δικά μας μέτρα σώνει και ντε.

Όταν π.χ. πάει να σου δώσει πρακτικές λύσεις σε μια ανησυχία σου, δεν το κάνει για να σε εκνευρίσει. Έτσι νομίζει ότι θα σε βοηθήσει, έτσι είναι καλωδιωμένος. Αν εσύ θες απλά να το μοιραστείς για να ανακουφιστείς και θες μια αγκαλιά στο τέλος, απλώς πες του το!

(Η’ πες το στις φίλες σου, ίσως σε καταλάβουν καλύτερα! 😏)

Αντίστοιχα, ένα δικό του μονολεκτικό «είμαι κουρασμένος» ή «αγχωμένος» μετά τη δουλειά μπορεί να λέει τόνους για το πως θα ανταποκριθεί στην απαρίθμηση των εκκρεμοτήτων σας (καλά, κι εσύ ρε φιλενάδα, όταν λέει οτι θα το κάνει, θα το κάνει, δε χρειάζεται να του το υπενθυμίζεις κάθε 6μηνο! 😋).

Ίσως έχει ανάγκη να σου μιλήσει σήμερα για ένα σημαντικό project στη δουλειά. Ίσως απλά θέλει να χαζέψει λίγο στην τηλεόραση και να ξεχαστεί.

Σε περιόδους επικοινωνιακού αδιεξόδου, όπου ο χρόνος, η ενέργεια ή υπομονή δεν έφταναν για να εκφραστώ όπως θέλω, κατέφευγα και σε email (την έκταση των οποίων τη φαντάζεσαι ε; 😎).

Μου έδιναν την “πολυτέλεια” να εκφραστώ με κάποια νηφαλιότητα, πληρότητα και συνοχή (λέμε τώρα). Και περιέργως ΄δεν αυτοαναφλέγονταν, ούτε πηγαίναν στο trash.  Όταν μάλιστα είχα φροντίσει να ΜΗΝ κατηγορήσω, αλλά να επικεντρωθώ στα ΕΓΩ μηνύματα (‘όχι ΕΓΩ θέλω να σου κοπανήσω το κεφάλι”🤪,) τότε έβρισκαν και γλυκές, απρόσμενες αποκρίσεις. Αποκρίσεις μέσα στις οποίες, ευκαιρίας δοθείσης, μου έδιναν και πληροφορίες για το πως νιώθει ο άντρας μου, ή τι “τραβάει” κι αυτός, γιατί αλλιώς δύσκολα να μιλούσε…

Η τέχνη του να ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ στον εαυτό σου…

Η πίστη στον εαυτό μας και στην αξία μας καθορίζει κατά πολύ την ποιότητα των επιλογών μας, και των σχεσεών μας, συμπεριλαμβανουμένου το συζύγου μας.
Photo by Killian Pham on Unsplash

Μεγαλώνοντας έχω αρχίσει και πιστεύω ακράδαντα ότι τα περισσότερα προβλήματα πηγάζουν από τη χαμηλή πίστη στον εαυτό μας. Όταν δεν πιστεύουμε ότι είμαστε αξιαγάπητοι, και δεν «αξίζουμε» αρκετά, τότε δεν μπορούμε να είμαστε αυθεντικοί στη συμπεριφορά μας και στις επιλογές μας.

Πόσες φορές μίλησα άσχημα στον άντρα μου μετά από ολοήμερο αυτο-μαστίγωμα με υποβιβαστικές σκέψεις. Μια αθώα, αυθόρμητη κουβέντα του («μας τελείωσε το βούτυρο;») μπορεί να ήταν αρκετή να μου πυροδοτήσει μια έκρηξη άνευ προηγούμενου. Γιατί τα αισθήματα ανεπάρκειας είναι σαν τον ασκό του Αιόλου και καμιά φορά, όταν ανοίγει, βγαίνουν όλα μαζί να σε πνίξουν.

Πόσο αλλάζει η διάθεσή μου όταν σκέφτομαι ότι δεν είμαι εγώ ανεπαρκής, απλά κάποιες φορές ως άνθρωπος μπορεί να κάνω λάθος ή να παραλείψω κάτι. Και ότι κάποια πράγματα, όπως η μητρότητα, είναι αντικειμενικά δύσκολα. Με δοκιμάζουν, με ζορίζουν κι έρχονται να με διδάξουν πράγματα για μένα και τη ζωή.

Πόσο πιο ρεαλίστρια γίνομαι στις προσδοκίες μου και πόσο πιο ανοιχτή και θαραλλέα γίνομαι στην επικοινωνία μου και στις σχέσεις μου, συζυγικές και μη.

…και η τέχνη του να πιστεύεις στον ΑΛΛΟΝ!

Όταν πιστεύουμε στον εαυτό μας, η πίστη μας μεταλαμπαδεύεται στη σχέση μας, στον γάμο μας, στα πάντα γύρω μας. Η αληθινή αγάπη περιλαμβάνει την αγάπη για τον εαυτό μας, και την συνεχή εξελιξή μας!
Photo by Heather Mount on Unsplash

Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε με τον εαυτό μας. Από εμάς ξεκίνησαν όλα και σε μας θα καταλήξουν. Μόλις πιστέψουμε σε εμάς, αρχίζουμε και πιστεύουμε σε ότι άλλο περικλείεται στη ζωή μας.

Μόλις ανακαλύψουμε το ΔΙΚΟ μας φως, φωτίζεται ο όλος κόσμος γύρω μας.

Τυχόν μικρά του “λάθη” υποβαθμίζονται χάρη στη μεγαλύτερη εικόνα που μπορούμε να δούμε, και τα καλά του μεγενθύνονται χάρη στη διάθεσή μας να αναγνωρίσουμε  και να απολαύσουμε κάθε τι καλό που έχουμε στη ζωή μας. Με ευγνωμοσύνη και αγάπη.

Κι όταν περνάμε ζόρια και ο ουρανός μας συννεφιάζει, μαθαίνουμε ότι «μπόρα είναι, θα περάσει». Ο,τι κάτι καλό θα βγει κι αυτό από αυτό και περιμένουμε δίχως βιασύνη την πρώτη ηλιαχτίδα.

Μαθαίνουμε ότι οι περισσότερες ζημίες μπορούν να επισκευαστούν. Θέλει κόπο και επιμονή, αλλά έχουμε οι ίδιοι όλα τα εργαλεία που χρειάζονται και έχουμε τη δύναμη να κάνουμε ότι χρειάζεται για να κλείσουν οι χαραμάδες.

Κι έτσι σιγά σιγά εμπιστευόμαστε ότι το σκαρί του καραβιού μας αντέχει. Μαθαίνουμε ότι ο κυβερνήτης και ο συγκυβερνήτης του είναι έμπειροι αρκετά και μπορούν να το οδηγήσουν σωστά , μακριά από ξέρες και παγόβουνα.

Κρατώντας το τιμόνι πότε μαζί, πότε εναλλάξ. Και καμιά φορά, βάζουν και στο πόδι τους κάποιον άλλον από το πλήρωμα. Για να μπορούν να βγουν μαζί στο κατάστρωμα, να απολαύσουν λίγο τη θέα, τον καθαρό αέρα και το αγαπημένο τους κοκτέιλ.

(όπως έχω ξαναγράψει, εγώ πολλά από τα παραπάνω τα έμαθα χάρη στο parent coaching)

Η τέχνη του να αγαπάς!

Η δύσκολη τέχνη του να αγαπάς. Τον συντροφό σου. Τα παιδιά σου. Τις φίλες σου. Τον εαυτό σου. Το σώμα σου. Τη ζωή σου.

Η τέχνη του να φτιάχνεις χρόνο για όλα αυτά (αυτή κι αν είναι δύσκολη!)

Η τέχνη του να πάρεις τα 5 δευτερόλεπτα να ρωτήσεις «Πως ήταν η μέρα σου αγάπη μου;». Να κλείσεις την νταντά, να βγεις το ραντεβού μαζί του. Να πάτε μαζί σε ένα νέο μέρος. Να κάνετε μια ποδηλατάδα.

Η τέχνη του να δεις την ομορφιά του άλλου, πίσω από τους μαύρους κύκλους και τα άλουστα μαλλιά.

Η τέχνη του να μένεις και να επιμένεις. Στο εδώ. Στο τώρα. Στο μαζί.

Πιστός. Σε σένα. Στον άνθρωπό σου. Σε όσα πρεσβεύεις και σε όσα ελπίζεις.

Δύσκολη τέχνη η τέχνη του να αγαπάς αληθινά! Την βρίσκεις, την χάνεις, την ξαναβρίσκεις.

Κι ελπίζεις να την κατακτήσεις σε τέτοιο βαθμό, που ο κόπος να φαντάζει όλοένα και πιο μικρός κι ασήμαντος!

Με αγάπη και με την ελπίδα να βρίσκουμε πάντα τη δύναμη, ιδανικά μέσα στον γάμο μας,

Χριστίνα,

Η Πριγκιπέσσα.

(το κόβω απότομα, ναι! Τι να κάνω μάνα μου;;; Απο 3.000 λέξεις το κατέβασα στις 2.000, να τ’αφήσω;)

ΥΓ1. Σημαντική η τέχνη του να μένεις, αλλά σημαντικότατη και η τέχνη του να φεύγεις ορισμένες φορές. Μακριά απο τοξικές και αδιεξοδικές καταστάσεις. Αλλά αυτό είναι ένα καινούριο κεφάλαιο…

ΥΓ2. Αυτό το κομμάτι που τόσο εξύμνησα στο newsletter της Παρασκευής, το αφιερώνω στον άντρα μου:

Για όλες τις βαριές κουβέντες που είπαμε ο ένας στον άλλον. Για  όλες τις φορές που σε πλήγωσα. Για τη φορά που με είπες “τρελή”.  Και πάνω απ’όλα, για το τρομακτικό “άδειο” βλέμμα που φορέσαμε και οι δυό μας κάποιες δύσκολες μέρες.

Εύχομαι να μην το ξαναδώ ποτέ, σε κανέναν από τους δυο μας.

Σ’ ευχαριστώ που μου θυμίζεις ο,τι “εμείς οι δύο” προηγηθήκαμε των παιδιών.  Σ’ ευχαριστώ που με σπρώχνεις να “βλέπω” τον εαυτό μου. Σ’ ευχαριστώ που πίστεψες σε μένα, πριν καν πιστέψω εγώ η ίδια.

Αν με διαβάζεις, Σ’ ΑΓΑΠΩ!

Αν δε με διαβάζεις, θα στο πω απόψε απο κοντά. Αν σε προλάβω ξύπνιο!… 😇

 

 

 

394 Shares

14 σχόλια στο “Ο γάμος σου θα περάσει κρίση: Μέρος Β’ (Να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται…)”

  1. Αχ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ. Γλυκεία αισιοδοξία και ένα κείμενο που πλημμυρίζει από ωριμότητα, αγάπη και δυναμισμό. Σε ευχαριστώ πολύ γιατι νιώθω ότι σε αυτό εδώ θα γυρνάω όταν τα πράγματα δυσκολεύουν!
    Άλκηστη

    1. Γλυκό μου κορίτσι, χαίρομαι πάρα πολύ που κατάφερα να αφήσω αυτή την γλυκιά γεύση. Ξέρω πως σε έχω αγχώσει πολλάκις μέχρι σήμερα…και ξέρεις οτι δεν λέω ψέματα. Στην μητρότητα όπως και στη ζωή, οι ανηφόρες είναι πολλές, αλλά ΠΑΝΤΑ στο τέλος, έρχεται αυτή η γλυκειά κούραση και η τεράστια ικανοποίηση που νιώθεις οταν έχεις ανέβει το βουνό, και απολαμβάνεις τη θέα από ψηλά, με κομμένη την ανάσα! Σε γλυκοφιλώ και μη φοβου!! ❤️

  2. Πριγκιπέσσα Χριστίνα κάτι αγγίξεις μέσα μου απόψε. Διέκοψα την ανάγνωση δύο φορές *μια γιατί είχα συγκινηθεί πολύ για να συνεχίσω και άλλη μια για να πάω στο σαλόνι στον άντρα μου, να του πω πόσο τυχερή είμαι που τον έχω. Για όλα.Προσυπογράφω κάθε λέξη.

    1. Ω Μερόπη μου!Μου ακούγεται καλό αυτό 🙂 Κάτι καλό θα έκανε το κείμενο! ❤️ Σ’ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μου. Να είστε πάντα δυνατοί, κι αγαπημένοι! Καλή συνέχεια στο ταξίδι σου 🙂

  3. Πόσο γέλασα με ορισμένα σημεία στο κείμενο!! (Διάβαζε: “Άσε που οι ψυχολόγοι είναι ντροπή, Αμερικανιές, διαόλου πράματα, this is Sparta!!”). Γενικά πιστεύω πως πρέπει αρκετά κομμάτια απ’ τα άρθρα σου να τα δημοσιεύεις ως tweets, that should go viral! Θα τολμήσω επίσης να πω πως η αισιοδοξία του άρθρου στις δύσκολες στιγμές (που πάντα θα υπάρχουν) και το κλείσιμο του ήταν δύο πράγματα που θα μου μείνουν!!

    1. Είδες; Στο είπα εγώ, έχει και Β Μέρος, θα το χρυσώσουμε το χάπι σίγουρα ναι!!

      Twitter??? Μον ντιε, ποσο πασεεε. Εγω τωρα ειμαι ετοιμη για τικ τοκ ντε

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *