Αχ μαμά, το ξέρω ότι ήταν απλά μια εκδρομή!
Ξέρω ότι όλοι οι συμμαθητές μου ανυπομονούσαν να πάνε. Τρελάθηκαν στην ιδέα να δοκιμάσουν να κάνουν σκι και έλκηθρο. Ξέρω ότι στα περισσότερα παιδάκια αρέσει το χιόνι.
Όμως εγώ δεν τρελαίνομαι ρε μαμά. Το ξέρεις ότι δεν ήθελα να πάω αρχικά. Δεν μου αρέσουν οι εκπλήξεις και το άγνωστο… Δεν μου αρέσει να χαλάω τη ρουτίνα μου. Την έχω ανάγκη τη ρουτίνα, μου δίνει ασφάλεια.
Κι αυτό το σκι, βρε μαμά, δε μου φαίνεται και πολύ διασκεδαστικό. Για την ακρίβεια, μου φαίνεται κάπως δύσκολο και επικίνδυνο.
Παρόλα αυτά δεν ήθελα να χάσω μια μέρα με τους φίλους μου. Και γι’αυτό θέλησα να πάω. Σ ‘ευχαριστώ που δεν με πίεσες και που με έκανες να νιώσω ότι ήταν δική μου η απόφαση.
Όταν μου είπες οτι θα έρθεις κι εσύ να μας συνοδεύσεις εκεί πάνω στο βουνό, να ξέρεις χάρηκα πάρα πολύ! Αμέσως αισθάνθηκα μεγαλύτερη ασφάλεια. Όταν σε είδα να φτάνεις στο σαλέ μαζί με τις άλλες μαμάδες, πω πω πως χαλάρωσα!
Όταν μου πρότεινες να δοκιμάσω το σκι, παρόλο που είχαμε δηλώσει στο έντυπο συμμετοχής ότι θα κάνω μόνο έλκηθρο, να ξέρεις ζορίστηκα λίγο. Ίδρωσα, αλλά τελικά αποφάσισα οτι έχεις δίκιο, μια δοκιμή τουλάχιστον άξιζε να την κάνω.
Όμως μαμά, μου φάνηκε πολύ δύσκολο όλο αυτό!
Πολύς κόσμος παντού. Βαβούρα μεγάλη. Αναμονή για όλα. Όλος ο εξοπλισμός πάνω μου μου προκαλούσε ασφυξία. Οι μπότες ήταν βαριές και τα πέδιλα γλιστράνε ξέρεις στο χιόνι. Μέχρι να φτάσουμε στο σημείο των μαθημάτων, κόντεψα να πέσω 2 φορές. Μόλις πέντε λεπτά αφότου είχε ξεκινήσει το μάθημα και είχα ήδη λαχανιάσει, μου είχαν ιδρώσει οι παλάμες μέσα από τα χοντρά γάντια και με είχε πιάσει φαγούρα κάτω από τον σκούφο. Ο ήλιος με τύφλωνε και τα γυαλιά ηλίου μου γλιστρούσαν. Οι δάσκαλοι μιλούσαν κοφτά και αυστηρά και φώναζαν πολύ, σε άθλια αγγλικά κιόλας, δεν καταλάβαινα καλά καλά τι μας έλεγαν.
Τι ανακούφιση που ήσουν εκεί να μου πάρεις τα γάντια και τον σκούφο. Να μου σκουπίσεις τη μύτη όταν φταρνίστηκα. Και η μετάφραση που μου έκανες βρε μάνα στις οδηγίες, πολύ με βοήθησε! Και τι να πω για το νεράκι που μου έφερες σε κάποια φάση όταν είχε στεγνώσει το στόμα μου, ήταν βάλσαμο..
Βέβαια, μη νομίζεις. Σε είδα που ζορίστηκες όταν άρχισα να «κλαψουρίζω»… Σε είδα που αγανάκτησες. Σε άκουσα που μέσα από τα δόντια σου απειλούσες οτι θα φύγεις αν συνέχιζα έτσι. Σαν να σε είδα μάλιστα να κοιτάς με λίγο ζήλεια και τον συμμαθητή μου παραδίπλα που χοροπηδούσε γεμάτος ενθουσιασμό. Κατάλαβα καλά; Είναι δυνατόν ρε μαμά; Μετά από όσα έχουμε περάσει;
Εντάξει… καταλαβαίνω, ότι ήταν δύσκολη η θέση σου.
Από τη μία, ήθελες να με βοηθήσεις γιατί αντιλαμβανόσουν πόσο άβολα ένιωθα και τι υπέρβαση ήταν όλο αυτό για μένα.
Από την άλλη, φοβήθηκες μήπως καταντούσες υπερπροστατευτική και άθελά σου μου έκανες περισσότερο κακό, παρά καλό με την παρουσία σου.
Όμως σε διαβεβαιώ μαμά… Έκανες πολύ καλά που ήρθες σήμερα. Σε είχα ανάγκη.
Δε θα σε έχω ανάγκη για πολύ ξέρεις.
Είμαι μόλις 6 ετών.Με βάση τις ΔΙΚΕΣ μου ανάγκες και προδιαγραφές, σήμερα έκανα ότι καλύτερο μπορούσα. Τόλμησα πράγματα που έναν χρόνο πριν ούτε καν θα σκεφτόμουν. Για σκέψου το αυτό!
Θέλω να σε καθησυχάσω… μην ανησυχείς! Και μη βιάζεσαι. Θα τον βρω τον δρόμο μου. Μπορεί ο δρόμος μου να μην περνάει μέσα από βουνά και χιόνια… Αλλά και τι έγινε;
Το θέμα είναι να είμαι χαρούμενος με ότι κάνω.
Αυτό δεν θες κι εσύ για μένα βρε μαμά; Αφού όλο αυτό λες… τι ψαρώνεις, μου λες;
ΥΓ1. Ένα παράπονο έχω μόνο βρε μάνα. Το τάπερ με τα κεφτεδάκια ξέχασες σήμερα! Γιατί μόνο αυτό σου έλειπε για να υπηρετήσεις 100% επάξια τον ρόλο σου ως η «κλασική Ελληνίδα μάνα». Κατά τα άλλα keep calm and let the kids sleigh βρε!
ΥΓ2. Και που σαι μαμά; Δεν είμαι χαζός. Το ξέρω οτι σήμερα προσφέρθηκες να έρθεις όχι για να συνοδεύσεις 15 πιτσιρίκια , αλλά γιατί ονειρευόσουν καφέδες κάτω από τον ζεστό ήλιο στο σαλέ. Αχ βρε μαμά, πάντα ρομαντική και ονειροπόλα, τι θα σε κάνω; Δόξα τω Θεώ να λες που πρόλαβες να βάλεις και μια μπουκιά στο στόμα. Είδες τι τραβάνε οι δασκάλες μας κάθε μέρα;;;
Αν η αληθινή ευτυχία βρίσκεται – όπως πολλοί ισχυρίζονται – στις στιγμές εγώ μέσα σε αυτήν την ανάρτηση βρήκα μία ΑΤΟΦΙΑ τέτοια στιγμή στη δεύτερη κοινή φωτογραφία Ελληνίδας μάνα – Έλληνα γιου!
Είσαι μια τόσο καλή μάνα βρε Χριστίνα μου….
*Y.Γ. 35% Συγκίνηση + 35% γέλιο + 30% ενσυναίσθηση (μάνας προς γιο και γιου προς μάνα) = τέλεια ανάρτηση!
1 σχολίο –> 100% συγκίνηση!!! Ουαου Αλεξάνδρα είσαι αστέρι (και στα μαθηματικά χε χε!). Μακάρι να μπορούσα να ρουφήξω όλο το κοπλιμέντο όπως το διαβάζω, αλλά πίστεψε με είναι στιγμές που δεν είμαι καθόλου καλή μαμά και καθόλου περήφανη για τις αντιδράσεις μου. Όμως έχω αποδεχτεί ότι τελειότητα δεν υπάρχει, και θέλω να πιστεύω ότι η αγάπη κερδίζει πάντα. Και όσο προσπαθούμε για το καλύτερο, όλο και κάτι καταφέρνουμε! 😉 Στον αγώνα λοιπόν!