4,5 χρόνια μετά την εμπειρία του φυσικού πρώτου μου τοκετού, ήταν γραφτό μου να δω τι γεύση έχει και η προγραμματισμένη καισαρική. Μια γεύση μάλλον «μεταλλική». Σαν το νυστέρι που μου άνοιξε την κοιλιά 😌.
Οι δυο πρώτες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι Κρύο και Μοναξιά.
Στον φυσικό τοκετό, επί 4 ώρες όλο μου το κορμί δούλευε στις 5.000 στροφές και ιδρωκοπούσε, η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που πήγαινε να σπάσει, και ο σύντροφός μου ήταν δίπλα να μου κρατάει το χέρι.
Στην καισαρική, με ξάπλωσαν σε ένα κρεβάτι μιας κρύας αίθουσας με άσπρο γυαλιστερό πλακάκι και έντονη οσμή αντισηπτικού, μου έριξαν τους παλμούς, με άνοιξαν και μου έβγαλαν το παιδί από μέσα μου, σε 20 λεπτά.
Αν με ρωτήσεις τελικά πως ένιωσα, θα σου πω παραδόξως, περηφάνια και ευγνωμοσύνη! Και παρακάτω είναι το γιατί…
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ
Ήμουν ακόμη Μαυρoβούνιο όταν περίπου στον 7ο μήνα ο γιατρός μου είπε οτι το μωρό δεν έχει γυρίσει ανάποδα. Παραξενεύτηκα, αλλά δεν ανησύχησα, διότι όπως γνώριζα αυτό μπορεί να γίνει αρκετά αργότερα. Ήρθα Ελλάδα και ξεκίνησα τις (μάταιες) προσπάθειές, σε συνεννόηση με τον γιατρό μου (ειδικές ασκήσεις και στάσεις, μέχρι και βελονισμό).
Σε κάθε επόμενο ραντεβού πήγαινα με τη λαχτάρα να ακούσω ότι το μωρό πήρε θέση και θα γεννήσω όπως θέλω, δηλαδή φυσιολογικά (ήλπιζα κατά βάθος ότι θα έχω γρήγορο και εύκολο τοκετό και δεν θα «προλάβουμε» καν επισκληρίδιο).
Καθώς όμως πλησίαζε το τελευταίο ραντεβού με τον γιατρό, είχα αρχίσει να χάνω τις ελπίδες μου και, παράλληλα, να προετοιμάζομαι για το ενδεχόμενο να ζήσω κάτι που δεν ήθελα ποτέ και καθόλου!
Το μυαλό μου «γύρισε» και κλείδωσε εντελώς, το ίδιο δευτερόλεπτο που ο γιατρός μου ανακοίνωσε ότι η καισαρική είναι μονόδρομος γιατί υπάρχει μιάμιση περιτύλιξη ομφάλιου λώρου στον λαιμό του μωρού.
Δεν υπήρχε χώρος για αμφισβήτηση. Το είδα κι εγώ στον υπέρηχο και ο συγκεκριμένος γυναικολόγος είναι εντελώς ενάντια των αναίτιων παρεμβάσεων, οπότε τον εμπιστευόμουν.
Μάλιστα ένιωσα και λίγες τύψεις που η μικρή μου «ασφυκτιούσε» εκεί μέσα, και εγώ τόσο καιρό την πίεζα να γυρίσει, αγνοώντας ότι και να θελε, δεν μπορούσε η καημένη!
Ο στόχος μου όμως τώρα ήταν άλλος: να αποδεχτώ και να «αγκαλιάσω» μια κατάσταση που όχι μόνο δεν επέλεξα, αλλά απεχθάνομουν κιόλας!
Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Προετοιμάστηκα σαν στρατιώτης. Πρώτα ζήτησα από τον γιατρό να μάθω ακριβώς το πλάνο και τα βήματα. Είχα ακούσει διάφορες ιστορίες τρόμου, και ήθελα να ξέρω τι είναι μύθος και τι πραγματικότητα.
Μετά πήγαμε στο Λητώ ξανά, μαζί με τον άντρα μου, αυτή τη φορά προσπερνώντας το δωμάτιο φυσικού τοκετού και πηγαίνοντας κατευθείαν στο χειρουργείο. Ήθελα να ξέρω τι να περιμένω. Επίσης ήθελα να μάθω σε ποια κομμάτια της διαδικασίας υπάρχουν περιθώρια επιλογής και σε ποια όχι.
Παλέψαμε να είναι και ο άντρας μου μαζί αλλά όπως ήταν αναμενόμενο δεν τα καταφέραμε (μόνο των celebrities οι σύζυγοι φαίνεται έχουν ένα τέτοιο προνόμιο στην Ελλάδα 😒).
Μετά άρχισα να επικεντρώνομαι στα θετικά μιας προγραμματισμένης καισαρικής. Και μη μου πεις οτι δεν έχει! Έχει και παραέχει! 😉 Για παράδειγμα, έκλεισα ραντεβού για νύχια και μαλλιά 😝. Είπα, αφού δεν μπορώ να το αποφύγω, ας το απολαύσω (κι ας βγάλω και μια φωτογραφία της προκοπής while I am at it!😚)
Πάντα απορούσα πως οι γυναίκες που ξέρουν εκ προοιμίου ποια μέρα θα γεννήσουν, μπορούν να κοιμούνται τα προηγούμενα βράδια. Τελικά, κοιμάσαι. Και κάπως περνάει ο χρόνος και η μέρα έρχεται…
Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ
Φτάσαμε με τον άντρα μου στην υποδοχή στην ώρα μας. Με πήραν για εξετάσεις και για προετοιμασία. Ήμουν ψύχραιμη, σχεδόν ήρεμη. Σκόπευα αυτή τη φορά να συνεργαστώ πλήρως και να μην αφήσω το μυαλό μου η’ το σώμα μου να αντισταθεί ούτε στο ελάχιστο.
Σκόπευα να αφεθώ 100% στα «ξένα» χέρια διαφόρων ανθρώπων, και να τους εμπιστευτώ τη ζωή μου και τη ζωή του αγέννητου μωρού μου. Από τον νοσηλευτή κίνησης που με μετέφερε (υπέροχος – αν και μύριζε τσιγάρο του το συγχώρεσα), μέχρι τον αναισθησιολόγο (συμπαθέστατος και φαφλατάς σαν κι εμένα ☺️), και φυσικά τον αξιολάτρευτο γιατρό μου (με το ελαφρύ χέρι).
Λίγο πριν από αυτό όμως, όταν με άφησαν 1 λεπτό να με χαιρετήσει ο Πάνος, λύγισα και έβαλα τα κλάματα. Πολύ δύσκολο κομμάτι αυτό – ακόμη και τώρα που το φέρνω στον νου μου δακρύζω. Τον ήθελα δίπλα μου, τον χρειαζόμουν – και εύχομαι να αλλάξει κάποτε και στην Ελλάδα ο νόμος.
Σκούπισα τα μάτια μου (προσεκτικά να μην φύγει και η μάσκαρα 😋), είπα στο μικρό παιδάκι μέσα μου που τα είχε παίξει “να μην ανησυχεί” και γύρισα στη «δουλειά» μου. Επικεντρώθηκα στη διαδικασία. Με έβαλαν στην αίθουσα χειρουγείου. Με ανέβασαν στον κρεβάτι. Μιλούσα στους γιατρούς και στις μαίες για να σπάσω τον «πάγο» και να σταματήσω το τρέμουλο (μιλάμε για κρύο, όχι αστεία! Η’ μήπως ήταν φόβος;;). Ρωτούσα τι κάνουν και τι θα γίνει μετά.
Έκατσα στο κρεβάτι και έσκυψα βαθιά μπροστά για την επισκληρίδιο. Έμεινα απολύτως ακίνητη ακριβώς όπως μου ζήτησαν. Ένιωσα την τεράστια βελόνα να μπαίνει βαθιά στην σπονδυλική μου στήλη και το κρύο υγρό να ανεβαίνει σχεδόν μέχρι τον αυχένα μου.
Με ξάπλωσαν και μου έδεσαν τα χέρια. Έκανα λίγο από το γνωστό μου χιούμορ καθώς άρχιζε η χημεία να κάνει τη δουλειά της στο σώμα μου (“βρε γιατρέ αυτό είναι ωραίο πράγμα, γιατί δεν το κάναμε την περασμένη φορά;”).
Άρχισα να νιώθω τα πόδια μου παράλυτα. Με ρωτούσαν αν έχει πιάσει η νάρκωση στην κοιλία και αν καταλαβαίνω «πόνο» ή απλά «ενόχληση». Δύσκολες ερωτήσεις εκείνη την στιγμή – αλλά συνεννοηθήκαμε. Ήρθε η ώρα να μπει το νυστέρι.
Έλεγξα γύρω μου τον χώρο και επέλεξα ένα σημείο να εστιάσω το βλέμμα μου, ώστε να αποφύγω πιθανές αντανακλάσεις (φίλη μου έχει δει «live» τη διαδικασία «άθελα» της, από την αντανάκλαση στο γυαλί του προβολέα πάνω από το κεφάλι της! Και εγώ δεν έχω τα κότσια για τέτοια θρίλερ, ειδικά όταν είναι αληθινά, και ειδικά όταν εκτυλίσσονται στην κοιλιά μου!).
Κάπου εκεί, έχασα την αίσθηση του χρόνου και του τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο. Είχα ακούσει για το ότι «αισθάνεσαι τα πάντα, αλλά δεν πονάς» και πραγματικά δεν μπορούσα να το συλλάβω. Τώρα, ξαφνικά, το ζούσα!
Νομίζω ότι, όσο ένιωθα 3-4 ζευγάρια χεριών να έχουν μπει μέσα στην ανοιχτή κοιλιά μου, να μετακινούν τα πλευρά μου, να παραμερίζουν διάφορα όργανά μου, και να ζυμώνουν τον άρτιο τον επιούσιο, είχα μια μόνιμη έκφραση «wtf???” ζωγραφισμένη στο προσωπό μου.
Συνεχώς σκεφτόμουν «λίγο ακόμη Χριστίνα, λίγο ακόμη κρατήσου, και θα δεις το μωράκι σου». Αν με ρωτήσεις πόσο χρόνο πήρε, θα σου πω οτι δεν έχω ιδέα. Μπορεί να ήταν 10 λεπτά, μπορεί και 4 ώρες for all I know.
Τελικά, μετά από διάφορες βάρβαρες πιέσεις από πάνω προς το κάτω στην κοιλιά μου (για τις οποίες ομολογώ δεν είχα προετοιμαστεί, ούτε είχα ακούσει, και ίσως φταίει η θέση του μωρού και η περιτύλιξη του), άκουσα την πολυπόθητη τσιρίδα της κορούλας μου.
Να είναι καλά η μαία που μου το έφερε να το δω αμέσως και να το κρατήσω όσο γινόταν στην αγκαλιά μου. Μου φάνηκε τόσο μικρό, φωνακλάδικο και όμορφο, που έβαλα λίγο τα κλάματα πάλι 😪.
Κι ενώ νόμιζα ότι το χειρότερο πέρασε, έμεινα πάνω από 3 ώρες, «μόνη» σε ένα δωμάτιο ανάνηψης με άλλα άσχετα άτομα, να κρυώνω και πάνω απ΄όλα να πεθαίνω στην ιδέα οτι το μωράκι μου είναι αλλού και ο άντρας μου ακόμη έξω.
Δεν θα γράψω άλλα για το “aftermath” όμως, γιατί είναι ένα άλλο κεφάλαιο από μόνο του….
ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Κλείνοντας το “crash test” φυσικού τοκετού vs. καισαρικής, σκέφτομαι οτι τελικά δεν υπάρχει «εύκολη λύση» στο να πραγματοποιήσεις ένα ολόκληρο θαύμα. Είτε κάνει το κορμί σου όλη τη δουλειά, είτε την κάνουν οι γιατροί, ο «τοκετός» παραμένει μια περίπλοκη, όσο και υπέροχη, μεγαλειώδη διαδικασία.
Δεν αντέχω να διαβάζω άρθρα για το ποια μητέρα είναι πιο «ηρωίδα» ή πιο «κορόιδο» από την άλλη, ποια πέρασε πιο εύκολα , ποια πέρασε πιο δύσκολα. Όχι άλλος διχασμός μεταξύ των γυναικών με κατηγορίες και χαρακτηρισμούς που πληγώνουν.
Μακάρι πάντα να έχουμε το δικαίωμα της επιλογής, μαζί με τη βοήθεια της επιστήμης και την ευλογία της φύσης. Μακάρι να έχουμε θετική ενέργεια και πίστη, στον εαυτό μας, στο μωρό μας, στη φύση, στους γιατρούς, στον σύντροφό μας. Μακάρι πάντα να έρχονται υγιή μωρά στον κόσμο, από ικανοποιημένες, περήφανες μητέρες, που είναι και το πιο βασικό.
Και για όσες τους τα έφερε αλλιώς η τύχη, μακάρι να επουλωθούν τα σημάδια της ματαίωσης, με τον πιο ανώδυνο και γρήγορο τρόπο. Στενοχωριέμαι τρομερά για γυναίκες που είναι σε πλήρη άρνηση και φέρουν σε όλη τη λοχεία τα τραύματα μιας καισαρικής, συχνά οδηγούμενες και σε επιλόχειο κατάθλιψη.
Γι’αυτό, όχι άλλες εμμονές με προσδοκίες που φέρνουν πόνο.Όπως έχει πει και ο εκπληκτικός Randy Pausch στο Last Lecture (προειδοποιώ: αν το ανοίξεις έχε χαρτομάντηλα μαζί σου!!!):
“Δεν μπορείς να διαλέξεις τα χαρτιά που σου μοιράζει η ζωή, αλλά μπορείς να επιλέξεις τον τρόπο που θα παίξεις την παρτίδα.”
Κι εγώ δηλώνω περήφανα οτι η καισαρική ήταν ένα σκατένιο χαρτί, που όμως αισθάνομαι οτι το έπαιξα όσο πιο καλά μπορούσα. Και τελικά, αυτό έχει σημασία 😉.
Με πολλή αγάπη και αγωνιστικούς χαιρετισμούς, 💞
Χριστίνα,
Η Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων
Έπεσα εδώ τυχαία και στάθηκα.
Χαίρομαι με τον τρόπο που έκλεισες γιατί τελικά σε κάθε εμπειρία πρωταρχική σημασία έχει κάθε μανούλα να καταφέρει να έχει στα χέρια το σποράκι της.
Είναι σίγουρα μια δύσκολη απόφαση και είναι συγκινητικό που παρ΄όλες τις αναστολές σου την αγκάλιασες Χριστίνα.
Προσωπικά δεν ένιωθα μέσα μου την ανάγκη να γεννήσω φυσιολογικά, τελικά γέννησα με καισαρική και ολική αναισθησία (7 φορές προσπάθησαν για επισκληρίδιο με το ίδιο αποτέλεσμα και υπήρχε βιασύνη αφού δεν τον άκουγαν για αρκετή ώρα στον υπέρηχο-κι εκεί να με αγχώνει, μη χάσει-), κάτι που τελικά ούτε κι εγώ περίμενα. Πέρα από δυο φευγαλαία λεπτά αργά το βράδυ που μου τον έφεραν(γέννησα 10 το πρωί), μου επέτρεψαν την επόμενη το μεσημέρι να τον δω.
Αυτό που θέλω να πω, είναι πως κάθε απόφαση, πιθανόν να έχει διαφορετική εξέλιξη από αυτή που ελπίζεις και σίγουρα κάθε επιλογή που θα γίνει στο τέλος με γνώμονα το καλό του παιδιού αλλά και της μητέρας, πάντα θα έχει πέρα από θετικά και κάποιο κόστος.
Σημασία έχει να μπορούμε να κατανοήσουμε ανεξάρτητα τα συμπεράσματα και τις εμπειρίες που μας δημιουργούν οι καταστάσεις της γέννας, είναι πως σε τελική ανάλυση είναι απλά εμπειρίες. Το πραγματικό ταξίδι και αυτό που έχει όλη την ουσία, ξεκινάει αμέσως μετά. Να είμαστε σε θέση να κοιτάξουμε μέσα αλλά και γύρω μας όταν όλα θα έχουν καταλαγιάσει για να καταλάβουμε πως κάθε τι, είτε το θέλαμε είτε όχι, έγινε για να κρατάμε στα χέρια μας μια καινούρια ζωή.
Να χαίρεσαι πάντα την κάθε στιγμή που έρχεται <3
υ.γ. κούκλα στη γέννα, λίγο η γλυκιά μαστούρα από τα φάρμακα, λίγο η ολοκλήρωση, λίγο το μαλλί, φώτισε ο τόπος.
Τι όμορφα που το θέτεις! Συμφωνώ 100% και στενοχωριέμαι όταν βλέπω ότι κάποιες μαμάδες φέρουν ως τραύμα την εμπειρία της γέννας τους με αποτέλεσμα να το κουβαλάνε και στο μετέπειτα, μακρύ ταξίδι… Είχα διαβάσει για την ιστορία σου Νικολέτα και είχα ανατριχιάσει! Το είχε περιγράψει με συγκλονιστικό τρόπο! Γενικά όσο σε διαβάζω, διαπιστώνω πολλές παράλληλες γραμμές 🙂 Και σε εμάς τις δυο, και στα καμάρια μας, που μας ψήνουν το ψάρι στα χείλη απο την πολύ αγάπη
Είναι κάτι το οποίο πιστεύω βαθιά.
Μπορώ να καταλάβω το δίκιο και τον φόβο κάθε μανούλας, ωστόσο πάντα θα πρόκειται για έναν σκοπό πολύ παραπάνω από όλους μας.
Άλλωστε προσωπικά πιστεύω πως δεν γίνεσαι γονιός εκείνη τη στιγμή. Είναι όλα τόσο μεγάλα και τόσο περίπλοκα που το μυαλό δεν λειτουργεί όπως χρειάζεται.
Γονιός για εμένα γίνεσαι στην πορεία.
Όταν θα πεταχτείς από το κρεβάτι όταν ξυπνήσει.
Όταν θα σφιχτεί το κορμί σου όταν χτυπήσει.
Όταν θα αισθανθείς τον εαυτό σου μισό τις στιγμές που θα είναι μακριά σου.
Είναι τόσα πολλά που μια μόνο στιγμή δεν αρκεί να στιγματίσει μια ολόκληρη ζωή. Συμβαίνουν τόσα άσχημα γύρω μας που και μόνο αν δούμε την πραγματικότητα, πως κρατάμε στα χέρια μας έναν άνθρωπο που κουβαλούσαμε στο κορμί μας τόσους μήνες και είναι ζωντανός, νομίζω είναι αρκετά για να συνειδητοποιήσουμε πως τελικά, όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς ιστορίες.
Πάντως κι εγώ μια ταύτιση την αισθάνομαι σε αρκετά πράγματα. Όταν δε έχει να κάνει και με τα σποράκια μας… τι να πω… κράτα γερά!!! <3
υ.γ. λυπάμαι για το σχόλιο σεντόνι καλή μου πριγκιπέσσα.
Μ’αρεσουν τα σεντόνια Νικολέτα μου 😉 Και πάλι, συμφωνώ και πρωσυπογράφω τα όσα γράφεις!