Xθες έμαθα τυχαία ότι ήταν η παγκόσμια μέρα κατά του Bullying. Δεν είχα ιδέα.
Το θέμα με απασχόλησε πρώτη φορά πέρσι το καλοκαίρι –νωρίς νομίζω ε;- και με βρήκε εντελώς απροετοίμαστη!
Ο Ηλίας μου περιέγραψε με ενθουσιασμό ότι όλη η τάξη έπαιζε ένα «τρομερό» παιχνίδι όπου κυνηγούσαν έναν Κινέζο καινούριο συμμαθητή τους και όταν τον έπιαναν, έπεφταν όλοι πάνω του. Το παιχνίδι το είχε ενορχηστρώσει ο «αρχηγός» της τάξης και όλοι ακολουθούσαν τις οδηγίες του.
Η καρδία μου σφίχτηκε καθώς άκουγα την ιστορία. Και κυρίως καθώς έβλεπα τον ενθουσιασμό του Ηλία που «κατόρθωσε» να μπει κι αυτός στην «κλίκα» προς το τέλος της χρονιάς. Προφανώς είχε μείνει «εκτός» για αρκετό καιρό και ένιωθε κάπως μειονεκτικά.
Η αμηχανία μου ήταν πρωτοφανής. Αρχικά αναφώνησα κάτι «πω πω» και «αχ Παναγία μου» 😁. Μετά το μάζεψα και προτίμησα να κάνω ερωτήσεις για να καταλάβω πως αισθανόταν. Έψαχνα να βρω τα σωστά λόγια, ώστε αφενός να μην τον αποθαρρύνω από το να μου τα πει όλα, αφετέρου να τον κάνω να μπει λίγο στη θέση του «αδύναμου» συμμαθητή.
Ξεκίνησα δειλα δειλά να του θυμίζω πως αισθανόταν εκείνος όταν πρωτοξεκίνησε σε αυτό το σχολείο και δε μιλούσε λέξη αγγλικών. Μετά πως θα ένιωθε εάν του επιτίθονταν του ίδιου οι συμμαθητές του. Μετά πόσο μάγκας ΔΕΝ είναι ο αρχηγός τους με αυτά που κάνει, και πόσο έξυπνοι ΔΕΝ είναι οι ίδιοι που τον αφήνουν να τους «χρησιμοποιεί» για δικό του όφελος. (Εν ολιγοις, δεν το γλύτωσα το κήρυγμα😋)
Ήταν ξεκάθαρο ότι ενώ με το μυαλό του καταλάβαινε πλήρως τι του έλεγα, ήταν τόσο μεγάλη η χαρά του που ένιωσε «αποδεκτός» και “one of them” που κουκούλωνε οποιαδήποτε λογική.
Πως να πω στο 5χρονο ότι θα έπρεπε να πάει κόντρα στο ρεύμα; Να είναι ο μόνος που θα αντισταθεί στον “αρχηγό”. Να μη χαρεί που έγινε ένας απο αυτούς;;;Είναι άλλωστε στην ανθρώπινη φύση, να θέλει να μπει στην αγέλη.
Θυμήθηκα κι εγώ τον εαυτό μου να θέλω να είμαι “cool’ και “one of them”. Θυμήθηκα να θέλω να ικονοποιήσω τους άλλους, εις βάρος δικό μου. Θυμήθηκα να μην έχω αρκετή εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.
Και εκεί νομίζω είναι η ρίζα του κακού. Τόσο για τον θύτη, όσο και για το θύμα…
Το μόνο που μπορώ να κάνω για το παιδί μου, είναι να το βοηθήσω να χτίσει την αυτοεκτιμήσή του και την αυτοεικόνα του έτσι ώστε να μην χρειάζεται κάμια εξωτερική επιβεβαίωση.
Να σεβαστώ τις ευαισθησίες του, έτσι ωστε να μάθει να σέβεται και αυτός τον εαυτό του και τους άλλους.
Να “ταΐσω” όσο μπορώ τις ανάγκες του, ώστε να μην “πεινάει” συναισθηματικά αργότερα, πέφτοντας θύμα οποιουδήποτε είναι διατεθειμένος να το ταισεί και με οποιοδήποτε αντάλλαγμα.
Να το εμπιστευτώ και να το αφήσω να χτίσει την εσωτερική του φωνή, δυνατή και καθαρή, έτσι ώστε να μπορεί αύριο μεθαύριο να αντισταθεί στον εκάστοτε “αρχηγό”.
Να έχει το θάρρος της γνώμης του. Να μπαίνει στη θέση του άλλου. Να μπορεί να διακρίνει το “δίκαιο” από το άδικο, και να υπερασπιστεί τόσο τον εαυτό του, οσο και τον “αδύναμο”.
Ας μη γίνουμε εμείς οι πρώτοι bullyηδες απέναντι στα παιδιά μας, ευνουχίζοντάς τα.
Ας γίνουμε το παράδειγμα δικαιοσύνης, γενναιοδωρίας, ευγένειας και τόλμης.
Και ας τα αφήσουμε να ανθίσουν.Να γίνουν οι υπέροχοι άνθρωποι που προορίζονται να γίνουν. Δυνατοί, καθαροί, αξιοπρεπείς, τίμιοι.
Να γίνουν οι δικοί τους, προσωπικοί ήρωες.
Να μην έχουν ανάγκη καμία δανεική κάπα.
Κανέναν bully και κανένα bullying.