Ξενιτιά: αποχωρισμοί και άλλοι μικροί θάνατοι…

Αρχικά, βασανίστηκα..

Κάπου στο ποστ μου για τη νταντά μας που έφυγε ξαφνικά, είχα γράψει οτι ένα από τα πράγματα που με πληγώνουν στο “πακέτο” της ex-pat ζωής, είναι οι ξαφνικοί αποχωρισμοί. Έγραφα ότι θα επεκταθώ κάποια στιγμή πάνω σε αυτό αργότερα.

Σήμερα ξεκίνησα να γράφω για το roadtrip στην Κροατία, αλλά κάτι δεν με άφηνε.

Κάτι πάλευε απο χθες να βγει απο μέσα μου, από το μυαλό μου, απο την καρδιά μου, από το στομάχι μου και λίγο από τα μάτια μου. Και τελικά, μετά από 2 μέρες “τοκετού”, ήρθε. Απρόσκλητο, επώδυνο, αλλά και καθαρκτικό. Έκανε όλη αυτή τη διαδρομή, και υπαγόρευσε αυτά στα ακροδάχτυλά μου:

ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΜΑΣ: ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ ΟΙ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΙ

Η ζωή στην ξενιτιά είναι γεμάτοι μικρούς αποχωρισμούς. Συμμαθητές έρχονται και φέυγουν, δάσκαλοι, φίλοι. Ευτυχώς τα παιδιά προσαρμόζονται πιο εύκολα απ'οτι εμείς οι μεγάλοι!
Ο Ηλίας την πρώτη μέρα στο σχολείο του. Ευτυχώς τα μικρά παιδιά προσαρμόζονται πολύ πιο εύκολα από εμάς…

Οι ξαφνικοί αποχωρισμοί, τα τελευταία 3 χρόνια της ζωής μας, είναι συχνοί, επαναλαμβανόμενοι και, ειδικά στα μάτια ενός αθώου, αθεράπευτα κρυφο-ρομαντικού ψαριού σαν του λόγου μου, φαντάζουν σα μικροί θάνατοι.

Κι όσο κι αν νομίζα ότι θα τους συνηθίσω… να, κάθομαι σήμερα εδώ, ημι-βουρκωμένη, και γράφω γι’αυτούς. 

Για να ξορκίσω τη μελαγχολία που έχει αρχίσει να απλώνεται μέσα μου, σα νερομπογιά σε νοτισμένο χαρτί. Για να τους υμνήσω, να τους μνημονεύσω και να τους απομνημονεύσω.

Μήπως έτσι τους κάνω αθάνατους.

Η πρώτη δασκάλα του Ηλία.

Ένας ξανθός, γαλανομάτης άγγελος, με αγκαλιά πάντα ανοιχτή και υπομονή ιώβεια. Του έμαθε να μιλάει τα πρώτα του Αγγλικά (καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια να χωνέψει ότι το «Ναι» του είναι το ακριβώς αντίθετο από το δικό τους “NE=ΟΧΙ”!), να κοιμάται τα μεσημέρια μόνος και να τρώει σχεδόν ολομόναχος στο εστιατόριο του σχολείου (τα τελευταία δυο μάλλον θα έπρεπε να του τα είχε μάθει η μανούλα του στα 3,5,  αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα).

Η όμορφή μας Dejana μας λοιπόν, έμεινε έγκυος, ξαφνικά και αναπάντεχα, στα 42 της, κι έτσι, μέσα στη χρονιά έφυγε. Γύρισε την επόμενη χρονιά, λίγο πριν ο Ηλίας προχωρήσει τάξη, με αρκετούς έξτρα πόντους στο μπόι του και στα Αγγλικά του.

Η Δέσποινα.

Μια συνομιλική μου Ελληνίδα που βρέθηκε μπροστά μας σαν Από Μηχανής θεός τους πρώτους δύσκολους μήνες προσαρμογής. ΄Οταν ο Ηλίας ακόμη έψαχνε απεγνωσμένα γύρω του να ακούσει τη γνώριμη μητρική του γλώσσα, για να ξεκουράσει τα αυτιά του και το μυαλό του απο τα «ξένα». Εμφανίστηκε σαν μια άλλη Μαίρη Πόππινς στην πόρτα μας, με χίλια δυο γλυκά και άπειρες φωτοτυπίες σούπερ ηρώων, για να ζωγραφίσουν μαζί, όσο εκείνη του μάθαινε λίγα Αγγλικά παραπάνω (και όσο η μαμά του ταβλιαζόταν στον καναπέ μετά τη λήψη μπόλικης προγεστερόνης στην αρχή της 2ης εγκυμοσύνης της).

Έφυγε εντελώς απρόσμενα, όσο εμείς ήμασταν Ελλάδα διακοπές, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες και γύρισε, όπως έμαθα, δυο χρόνια μετά, με ένα νεογέννητο μωράκι. Με πλήγωσε ο τρόπος που έφυγε η Δέσποινα… Να είναι καλά, όπου και να’ναι.

Η τετραμελής οικογένεια Ελλήνων.

Με δυο παιδάκια κοντά στην ηλικία του Ηλία, κατέφθασαν σαν διάττοντες αστέρες πέρυσι, μες το καταχείμωνο, και έφυγαν πριν καλά καλά τελειώσει το Πάσχα. Κι έτσι, από το πουθενά, για 4-5 μήνες μόνο, ο Ηλίας βρέθηκε όχι με έναν, αλλά με δυο Έλληνες συμμαθητές στην τάξη του! Που; στο Μαυροβούνιο!

Κι εγώ βρέθηκα να ανταλλάζω soldesanil και να τα λέω με μια πατριώτισσα στο σαλόνι μας. Για την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τη ζωή “έξω”. Ξέραμε από την αρχή ότι ήταν αβέβαιη η διάρκεια παραμονής τους, αλλά προλάβαμε να κάνουμε πάρτι γενεθλίων μαζί, να πάμε βόλτες, να βγάλουμε φωτογραφίες, να φτιάξουμε κοινές αναμνήσεις.

Η πρώτη μας “καλή” φωτογραφία με την Έλενα, χάρη στο πάθος της μαμάς Σοφίας για τη φωτογραφία (ένα ακόμη κοινό μας!)

Έφυγαν τόσο ξαφνικά, που δεν προλάβαμε να πούμε καν αντίο από κοντά, γιατί συμπτωματικά εμείς ήμασταν για Πάσχα εκδρομή με την αδερφή μου στα παράλια. Κι έτσι, τα αναμνηστικά μπλουζάκια που τους είχαμε φτιάξει για αποχαιρετιστήριο δώρο, είναι ακόμη στη σακούλα τους, στο σπίτι μας στην Αθήνα, και αναρωτιέμαι αν έχει νόημα να τα δώσουμε πλέον.

Η Τζοβάννα.

Μια όμορφη ψυχή από την Ιταλία, μαμά συμμαθητή του Ηλία, λίγο μεγαλύτερη μου. Την έπαιρνα κάθε μεσημέρι μπροστά από το σπίτι της με το αυτοκίνητο, για να πάμε να πάρουμε τα παιδιά από το σχολείο. Μου έκανε το πρώτο δώρο για την Έλενα, μόλις έμαθε οτι περιμένω κορίτσι, πριν καν τολμήσω να το ονειρευτώ. Με έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο, έτσι, για να δει τι κάνω, όταν λόγω νεογέννητου οι συναντήσεις μας «αραίωσαν» αισθητά. Με έβαλε στο τριπάκι να ξεκινήσω γυμναστήριο 6 μήνες μετά τη γέννα.

Η ζωή στην ξενιτιά έχει πολλούς, ξαφνικούς αποχωρισμούς, που μοιάζουν με μικροί θάνατοι.
Η αποχαιρετιστήρια κούπα μας 🙂

Πέρασε δύσκολα η Τζοβάννα. Ερωτευμένη τρελά με τον άντρα της, έμεινε έναν χρόνο εδώ ελπίζοντας οτι θα σώσει τον γάμο της, όμως ο άντρας της είχε ήδη βάλει πλώρη για άλλο προορισμό. Όταν την πρωτογνώρισα, μου μιλούσε για δεύτερο παιδάκι. Τελικα, έφυγε μόνη με το αγοράκι της για Ιταλία πέρσι το καλοκαίρι και πριν λίγο πήρε διαζύγιο.

Την έχω πολλή έγνοια. Προσπαθούμε να μιλήσουμε που και που στο viber, αλλά όσο περνάει ο καιρός, αραιώνουν τα τηλεφωνήματα. Το σήμα είναι συχνά κακό. Φθίνει η θέληση. Ξεθωριάζει η ανάμνηση του συναισθήματος.

Κι αυτό είναι που τελικά με πληγώνει πιο πολύ.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΛΗΓΩΝΕΙ;

Όταν μ’αρεσει κάτι, αγκιστρώνομαι. Δεν θέλω να το αφήσω. Όταν χαλάει κάτι αγαπημένο, βολικό, οικείο, κάνω τα πάντα να το φτιάξω. Κολλάω, ράβω, μπαλώνω, βάφω (εννοείται αναθέτω και σε άλλους, πριγκιπέσσα γαρ, αλλά και πάλι…).

Δεν μου είναι εύκολο να προχωράω πάντα παρακάτω. Φοβάμαι.

Μην χάσω και ξεχάσω.

Διαβάζω ότι ο πραγματικός θάνατος έρχεται, όχι όταν χάνεις κάτι, αλλά όταν παύεις να το θυμάσαι. Ίσως γι’αυτό βγάζω τόσες φωτογραφίες. Ίσως γι’αυτο τις κοιτάω ξανά, μετά από καιρό, στο άσχετο. Προσπαθώ να ανακαλέσω με κάθε λεπτομέρεια μυρωδιές, λέξεις, μελωδίες, συναίσθημα. 

Για να αναβιώσω τη στιγμή. Να της επεκτείνω τη ζωή. Καμιά φορά, αν έχω χρόνο, βάζω και μουσική, καλή ώρα. Προσδένομαι και ξεκινάω. Για 10 λεπτά. Μισή ώρα. Όσο κρατήσει. Χαμογελάω, κλαίω, γελάω, βουρκώνω.

Ίσως αυτοί οι αποχωρισμοί να μου ήταν πιο εύκολοι, αν υπήρχε χρόνος να μεταβολίσω την πληροφορία. Πάνω που συνηθίζεις τα νέα πρόσωπα, “τσαφ” εξαφανίζονται. Συχνά, δίχως καν ένα αντίο. Δίχως “closure” που λέμε.

Ε λοιπόν, αυτόν εδώ τον μεγάλο αποχωρισμό που έρχεται, θα τον ζήσω. Θα τον τιμήσω. Και θα του δώσω το χρόνο που του πρέπει, με όλα τα στάδια του “πένθους” όπως αξίζει σε κάθε απώλεια.

ΣΤΑ 8 ΚΑΙ ΣΤΑ 38.

Είμαι βέβαιη ότι η τάση μου αυτή προέρχεται από ένα έντονο υπαρξιακό άγχος για το θάνατο. Από μικρή βασανιζόμουν. Στα 8 μου έκλαιγα και έτρεχα στο κρεβάτι των γονιών μου. Για να με καθησυχάσουν, οι καημένοι μου, μου έλεγαν οτι μέχρι να μεγαλώσω θα έχει βγει ειδικό “χάπι”, που δεν θα πεθαίνουμε ποτέ.

Ακόμη και σήμερα, ένα μικρό κομμάτι μέσα μου, τους θυμώνει για το ψέμα αυτό.

Αν μου έλεγαν την αλήθεια, ίσως τώρα να αντιμετώπιζα με μεγαλύτερη γενναιότητα το «τέλος» που έρχεται.

Ίσως πάλι, στα 38 μου, να έχω ανακαλύψει το χάπι. Ίσως το χαπι να είναι αυτές εδώ, οι λίγες αράδες.

Γιατί χάρη σ’αυτές, βούτηξα σήμερα το πόδι. Έκατσα στα κρύα νερά του “τέλους”, μέχρι που μου φάνηκαν ζεστά και φιλόξενα. Μούλιασα, και τώρα νιώθω ότι θέλω να αναδυθώ στην επιφάνεια και να πιάσω το επόμενο κύμα που θα με βγάλει στη στεριά.

Έχω μια ουρά να στεγνώσω και μερικά υπέροχα πλάσματα που με περιμένουν.

Μέχρι την επόμενη βουτιά.

Σ’ευχαριστώ που ήρθες μαζί μου! 💞

 

 

 

 

142 Shares

4 σχόλια στο “Ξενιτιά: αποχωρισμοί και άλλοι μικροί θάνατοι…”

  1. Μένοντας σε ενα νησι που σχεδόν κανενας απο τους φιλους μας δεν ειναι “μόνιμος” εχω καταληξει οτι αυτο με πειραζει πιο πολύ και απο τον αποκλεισμο, και απο την ελλειψη γιατρων και απο ολα… Δένεσαι, δινεις, δινεσαι, και μετα τσουπ! μια ωραια πρωία ο αλλος μετάθεση/μεταταξη/αποσπαση/αλλαγες στη ζωη, και μενεις μονος….

    1. Ω ναι, πόσο σε καταλαβαίνω!!!! Είναι πολύ ζόρικο, ειδικά αν είσαι και λιγουλάκι ευαισθητούλης. Όμως και το να μην δίνεις και να μη δένεσαι δεν είναι λύση κατ’εμέ. Ίσως κάπως το παίρνεις απόφαση κάποια στιγμή ότι έτσι θα είναι και θα δίνεις και θα παίρνεις κάθε φορά και απο κάτι, που θα το φυλάς όσο αντέχει στην καρδιά σου 🙂

      1. Αυτο κανω… Δεν γινεται και αλλιως! Και που και που γυριζω κ γω στο Μπογιατι κ βλεπω τους “παιδικους” μου φιλους. Τουλάχιστον υπαρχει μια σταθερα :-p

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *