Ξενιτιά made in Greece
Πατρίδα. Σπίτι. Οικογένεια. Φίλοι.
Ξενιτιά. Ξένος. Αποδημία. Αποθυμιά .
Αν δεν ήξερα καλύτερα, θα στοιχημάτιζα ότι αυτές οι έννοιες υπάρχουν μόνο στα Ελληνικά. Οτι ανακαλύφθηκαν στην Ελλάδα (όπως άλλωστε όλες οι λέξεις του κόσμου 😋), εμπλουτίστηκαν στην Ελλάδα, και δεν υπάρχουν καν σε άλλες γλώσσες.
Νομίζω βρίσκονται κάπου καταγεγραμμένες στο συλλογικό μας dna, μαζί με ένα ιδιαίτερο συναισθηματικό φορτίο – τουλάχιστον στον μέσο Έλληνα μιας ηλικίας και άνω (όπως μου έχουν πει οι μεγαλύτεροι 😏, εγώ δεν ξέρω 😇)
Ταυτόχρονα βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, έχουμε και κάποιες σχετικές «ελλείψεις». Εκπλήσσομαι π.χ. που δεν υπάρχει η αντίστοιχη Ελληνική λέξη για το “homesick“!
Ξέρω… πολλοί συμπολίτες πλέον είναι sick of their home και νίωθουν να μην τους χωράει ο τόπος. Να είσαι σίγουρος όμως ότι υπάρχουν και άλλοι τόσοι που ζουν εκτός Ελλάδος και είναι αθεράπευτα homesick. Τους λείπει τρομερά η πατρίδα, ακόμη κι ότι της έχει απομείνει μετά από 10 χρόνια “κρίσης”. Τόσο που ίσως να νιώθουν και λίγο άρρωστοι στα σωθικά τους ☺️.
Ξενιτιά made in the UK
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τι σήμαινε για μένα ένα ταξίδι στην Ελλάδα, όσο ζούσα και δούλευα Αγγλία, προ 13ετίας.
Την αίσθηση που μου προκαλούσε το ήπιο, ζεστό αεράκι που με υποδεχόταν πάντα, πιστό στο ραντεβού μας στο αεροδρόμιο, ακόμη και αργά τη νύχτα.
Την αφύπνιση του ουρανίσκου μου και μαζί, εκατοντάδων καλοκαιρινών αναμνήσεων, με την πρώτη μπουκιά γλυκιάς Ελληνικής ντομάτας – ξεκάθαρα διαφορετική από το αγγούρι, πράγμα όχι απόλυτα δεδομένο στη γηραιά Αλβιών για παράδειγμα 😒.
Τη μυρωδιά της ρίγανης. Του ελαιόλαδου. Του γιασεμιού.
Τα γέλια, τις φωνές, τα σφιχταγγαλιάσματα, τον παλμό και τη ζωή στους δρόμους μέχρι αργά το βράδυ ή νωρίς το πρωί.
Τον ήχο των τζιτζικιών το καταμεσήμερο και του τριζονιού μες τη νύχτα. Και τον ορίζοντα πάνω από την θάλασσα…αχ, αυτός ο ορίζοντας!
Την απόλυτη αίσθηση της ελευθερίας που σου προκαλεί το να μη χρειάζεται να φοράς τίποτα παραπάνω από τις σαγιονάρες σου και ελάχιστα ρούχα, για πολλές πολλές εβδομάδες, καμιά φορά και μήνες.
Το να βλέπεις το δέρμα σου να σκουραίνει γλυκά μέρα με τη μέρα. Δεν είχες ιδέα ποτέ μέχρι τώρα, πόσο άσπρος μπορούσες να γίνεις.
“Υou seem so healthy” λέγανε οι Άγγλοι όταν σε έβλεπαν να έχεις πάρει λίγο χρώμα, και όχι τυχαια. “And you seem so pale” ήθελες να τους πεις, αλλά τι έφταιγαν κι αυτοί οι καψεροί.
Η αντίστροφη μέτρηση για μένα, είχε αρχίσει κιόλας από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στην Αγγλία για το μεταπτυχιακό. Ήξερα ότι δεν πήγα για να μείνω.Δεν ήμουν καμιά Σκανδιναβή ή Αυστραλέζα εγώ, να αλλάζω χώρες σαν τα πουκάμισα. Εγώ ήμουν Ελληνίδα. Με Ε κεφαλαίο, το πρόσεξες έτσι; Πιστή Πηνελόπη! 😌
Σπίτι μου σπιτάκι μου
Κι έτσι κι έγινε. Πήγα, σπούδασα, δούλεψα, γύρισα και δεν ξανακοίταξα πίσω. Κι ας ήρθα στην ίδια θέση με λιγότερα λεφτά, γιατί δεν είχα «εμπειρία made in Greece”.
Κι ας έμπλεξα με ένα αφεντικό ολίγον psycho, που του άρεσε να προκαλεί κλάμα στους υποψηφίους κατά τη διάρκεια της πρώτης κιόλας συνέντευξης (τουλάχιστον δεν μπορούσες να πεις οτι δεν σε προιδέαζε για τη συνέχεια…την έχουμε αυτήν την ντομπροσύνη εμείς οι Έλληνες, δε λέω – for better or worse!)
Επί έναν χρόνο, κάθε πρωί, πηγαίνοντας για τη δουλειά μου έβγαζα το κεφάλι από το αυτοκίνητο να θαυμάσω τον Ήλιο μας και να τον ευγνωμονήσω. Κατάλαβα στο πετσί μου για πρώτη φορά στη ζωή μου, γιατί τον έλεγαν ζωοδότη!
Παράλληλα, απολάμβανα μαμαδίσια περιποίηση, εξορμήσεις σε κοντινές θάλασσες και παραλίες, εγκάρδιους φίλους, και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ έκανα αστεία στη γλώσσα μου και γελούσε και κανας Χριστιανός, αντί να με κοιτάνε σαν χάνοι – συνεννοούμασταν βρε παιδί μου!
Βέβαια για να τα λέμε και όλα…τότε δεν είχα παιδιά. Επίσης, κάπνιζα, άντεχα τα ξενύχτια, τον θόρυβο, τις υπερωρίες και πήγαινα πολυήμερες διακοπές σε Κυκλαδίτικα νησιά με κρυστάλλινες παραλίες.
Στην πορεία απόκτησα και μια ανηψούλα, την οποία ερωτεύτηκα σφόδρα με το που την είδα, αλλά να πω την αλήθεια βόλτα έξω δεν την έβγαλα ποτέ μόνη. Δεν με είχαν πολύ-απασχολήσει ποτέ «λεπτομέρειες» όπως η οδηγική μας συμπεριφορά, η προσβασιμότητα των πεζοδρομιών μας, οι εργασιακές συνθήκες, η κοινωνική δικαιοσύνη, η οικολογική μας συνείδηση, τα πάρκα και οι παιδικές μας χαρές και πολλά, πολλά άλλα..
Άσε που τότε είχαμε ακόμη 4 ξεκάθαρες, αυτόνομες και υπέροχες εποχές . Αυτό που το βάζεις; Σε αντίθεση με τις 4 εποχές σε μία μέρα που ζούσες στην Αγγλία! Ήξερες με σιγουριά οτι μπορούσες άνετα να κανονίσεις διακοπές ή και βάπτιση τον Ιούλιο, δίχως βροχή και Plan B βρε αδερφέ!
Αλλά αυτά είναι άλλο κεφάλαιο και έχω ήδη μακρηγορήσει.
Ξενιτιά Revisited
Σχεδόν 10 χρόνια μετά την οριστική – όπως νόμιζα- επιστροφή μου στην πατρίδα, μου έμελλε να κληθώ να αποφασίσω αν θέλω να ξαναζήσω το σενάριο της «ξενιτιάς». Αυτή τη φορά, όχι ως 23χρόνη εργένισσα (σουρλουλού), αλλά ως παντρεμένη (ώριμη υποτίθεται) και εργαζόμενη μητέρα μικρού παιδιού.
ΝΤΕΜΕΚ ξενιτιάς για την ακρίβεια όπως την λέω, καθώς ήταν α) για συγκεκριμένο, περιορισμένο διάστημα β) υπό ευνοϊκές συνθήκες εργασίας του συζύγου και καλό timing προσωπικών μου συγκυριών και γ) κοντά σχετικά στη χώρα μας, με παρόμοιο κλίμα και τοπίο.
Ωστόσο το φευγιό, είναι φευγιό, όπως και να το κάνεις.
Στον επομενο τόνο θα σου πω περισσότερα για την Ξενιτιά made in MNE. Όχι τα “γενικά“. Τα πιο ειδικά. Τα δικά μου. Με ζουμ στο τελευταίο δίμηνο, πριν την αναχώρησή μας. Τις διεργασίες μέσα μου προκειμένου να μεταβολίσω όλα αυτά που συνέβαιναν. Και να προετοιμαστώ για όλα αυτά που θα έρχονταν (κι ακόμη έρχονται 😊)
Και για τις παράλληλες, αντιδιαμετρικές πτήσεις που διαγράφονται τα τελευταία χρόνια με αφετηρία ή προορισμό τη μικρή χώρα που λέγεται Ελλάδα 😌.
Για όσους φέυγουν και για όσους έρχονται… ❤️
Ηλέκτρα μου με τιμας όσο δε φαντάζεσαι!!