Μια εικόνα – ένας μήνας του μέλιτος

Γραμμένο τρία χρόνια πριν, ως άσκηση σεμιναρίου δημουργικής γραφής στο εργαστήρι Tabula Rasa, με το παρακάτω κείμενο έπρεπε να περιγράψουμε μια εικόνα με τόση λεπτομέρεια που να μπορεί η καθηγήτρια να τη φανταστεί, δίχως να τη δει!  

Είχα διαλέξει την τελευταία φωτογραφία του ποστ αυτού, τραβηγμένη σχεδόν 8 χρόνια πριν, το τελευταίο βράδυ του μήνα του μέλιτός μας.

Για κάποιο λόγο, η φωτογραφία αυτή ήρθε και μου στοίχειωσε χθες βράδυ το μυαλό.

Κάπου στο 55ο λεπτό που κοίμιζα την Έλενα – στα χέρια τελικά, γιατί αλλιώς ούρλιαζε ανένδοτη-,  εκεί που η μέση μου ήταν έτοιμη να κάνει “κρακ”, εκεί που ο Ηλίας ερχόταν κάθε 10 λεπτά να ελέγξει πως πάμε και να μου πει ποιος έβαλε γκολ στο μουντιάλ…

Κάπου εκεί, για κάποιο λόγο, μου καρφώθηκε στη σκέψη μου! 

Μάλλον μου λείπει το αλκοολ. Και οι διακοπές. Και ο άντρας μου. Και η ανεμελιά…..

Νέες μανούλες (και μη), αναστενάξτε μαζί μου και επαναλάβετε μετά απο μένα: “πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δικά μας θα είναι”. Τα στήθη. Τα σώματα. Τα μυαλά….

(και τότε θα μας λείπουν τα σπλάχνα μας, το ξέρω. Αλλά απόψε, μου λείπουν άλλα!)

Τρεις εβδομάδες μέλι

‘Εξι μήνες μου πήραν οι ετοιμασίες για τον γάμο μας, το Δεκέμβρη του 2010. Τόσο ακριβώς, αν όχι περισσότερο, πήρε στον Πάνο ο σχεδιασμός του πιο περίπλοκου ίσως μήνα του μέλιτος που γνωρίζω. Και το διοργάνωσε, οφείλω να ομολογήσω, με αξιοζήλευτη μαεστρία, μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια.

Μέσα στην καρδιά του χειμώνα βρεθήκαμε στην καρδιά του καλοκαιριού, για 3 ολόκληρες εβδομάδες σε 3 εξωτικές χώρες της Ασίας.

Το ταξίδι μας ξεκίνησε στους ήσυχους και μυστηριώδεις προορισμούς της πανεμόρφης Καμπότζης. Λίγες μέρες μετά, μπήκαμε στο τοπικό “κτελ” για να φτάσουμε στην πρωτεύουσα και στη συνέχεια επιβιβαστήκαμε στο νωχιλικό ποταμόπλοιο του ποταμού Μεκόνγκ.  Διασχίσαμε επί μέρες τη χώρα και καταλήξαμε στην πολύχρωμη και πολύβουη πρωτεύουσα του Βιετνάμ.

Μετά απο σύντομη διανυκτέρευση εκεί, πετάξαμε για Μανίλα, την τεράστια μητρόπολη των Φιλιππινών, από όπου τελικά φύγαμε για την τελευταία μας στάση, και την πολυπόθητη χαλάρωση:  Palawan, El Nido Resort.

Η τελευταία εβδομάδα

Την τρίτη εβδομάδα το μέλι (μετά την υγρασία και την κούραση) είχε ποτίσει τον κάθε μας πόρο.

Το αρχικό σοκ των πρώτων ημερών, λόγω της διαφοράς κλίματος Ελλάδας-Ασίας Δεκέμβριο μήνα, είχε ξεπεραστεί και είχαμε πλέον συντονιστεί με τους βιορυθμούς της περιοχής.

Οι μέρες κυλούσαν δίχως πρόγραμμα και δίχως περπάτημα, όπως αρμόζει στην καλοκαιρινή ραστώνη.

Ξεκινούσαν στο πλούσιο μπουφε του πρωινόυ, κυριολεκτικά πάνω στο κύμα και συνέχιζαν με τεμπέλικη ηλιοθεραπεία και «κολύμπι» στα ρηχά. Στο τσακίρ κέφι έπαιζε και λίγο κανό ή snorkeling.

Ενίοτε περιλάμβαναν ρομαντικά γεύματα σε πριβέ παραλίες, άψογα ενορχηστρωμένα από το προσωπικό του resort η’ ψάρεμα στα ανοιχτά, των τεράστιων, μα παντελώς άγευστων, ψαριών του Ειρηνικού.

Συνήθως τελείωναν με πρόχειρο δείπνο και εξωτικά κοκτέιλ στο ηλιοβασίλεμα, φορώντας ακόμη το ίδιο μαγιό και παρεό από το πρωί.

Το τελευταίο βράδυ, μετά το ντουζ, αποφασίσαμε να βάλουμε για αλλαγή “κανονικά” ρούχα πάνω μας και να βγούμε για ποτό στο μπαρ του resort. Για να «γιορτάσουμε» και συνάμα να θρηνήσουμε, το τέλος του ταξιδιού μας. Ελαφρώς ηλιοκαμένοι, γλυκά κουρασμένοι και τρελά ερωτευμένοι.

Το τελευταίο βράδυ

Φόρεσα ένα βαμβακερό τιρκουάζ τοπ, ένα λευκό παντελόνι και έριξα από πάνω μια ψιλή, μακό λευκή ζακέτα για να διατηρήσει τη ζέση της ημέρας πάνω στο δέρμα μου, απέναντι στο νυχτερινό δροσερό αεράκι.

Άφησα τα μαλλιά μου μισοβρεγμένα και ατημέλητα, για να ενισχύσω λίγο παραπάνω τη γλυκιά αίσθηση καλοκαιρινών διακοπών που είχα ξεκάθαρα αποκτήσει την τελευταία εβδομάδα. Ένα κονσίλερ και λίγο μάσκαρα ήταν αρκετά για να αναδείξουν την ευτυχία που έκανε το πρόσωπό μου να λάμπει, ούτως ή άλλως.

Ο Πάνος φόρεσε την αγαπημένη του κεραμιδί μπλούζα και ένα μπεζ, λινό παντελόνι. Έβαλε για πρώτη φορά μετά από μέρες ζελέ στα μαλλιά του – αν και του είπα ότι δεν χρειαζόταν γιατί μου φαινόταν σωστός κούκλος, όπως και να’χε.

Με παιχνιδιάρικη διάθεση και μόνιμο αξεσουάρ στον ώμο μας την καινούρια ημι-επαγγελματική κάμερα – κομμάτι επίσης της 6μηνης προετοιμασίας για το ταξίδι – βγήκαμε στον ξύλινο διάδρομο που οδηγούσε από τα δωμάτιά μας στο μπαρ, πάνω από τα διάφανα, φωτισμένα νερά της θάλασσας.

Ο ουρανός ήταν καθαρός και τα αστέρια, ανενόχλητα από οποιουδήποτε είδους τεχνητή φωταγώγηση, έστηναν το δικό τους χορό πάνω από τα κεφάλια μας.

Φτάσαμε στο περίτεχνη ξύλινη κατασκευή του μπαρ με την ψαθωτή ομπρέλα και κάτσαμε σε δυο ψηλά σκαμπό. Ο  ευγενικός μπάρμαν μας πρόταξε τους καταλόγους. Ρίξαμε μια σύντομη ματιά και με ένα νεύμα συμφωνήσαμε στο κοκτέιλ που θα δοκιμάζαμε για αρχή. Το ομώνυμο «El Nido».

Έφτασε μπροστά μας σε δύο μεγάλα ποτήρια, γεμάτα πάγο. Η τιρκουάζ του όψη, με μια φέτα φρεσκοκομμένο lime στο χείλος και με τον πάγο να λιώνει αργά, μας δικαίωσε. Ήπιαμε τις πρώτες γουλιές με λαχτάρα.

Το μεθυστικό μίγμα vodka, barcardi και blue curacao, το άρωμα του εξωτικού ανανά και η γλυκιά του γεύση που πάλευε με την οξύτητα του lime, μας γλύκαναν κι άλλο, μας δρόσισαν και μας ταξίδεψαν για μια τελευταία φορά στα τιρκουάζ νερά των Φιλιππίνων που αλωνίζαμε επί μέρες.

Η φωτογραφία

Πριν προλάβει να φτάσει η στάθμη στη μέση του ποτηριού, θέλησα να απαθανατίσω τη στιγμή.

Να απαθανατίσω το καλοκαίρι, την ευφορία, την ανεμελιά, τον έρωτα.

Έστησα τη μηχανή στην άκρη του πάγκου, σχεδόν μπροστά από τα δυο ευθυγραμμισμένα, μισογεμάτα ποτήρια. Μπροστά το ποτήρι του Πάνου και πιο πίσω, σε προοπτική, το δικό μου. Ο Πάνος, δεξιά στο πλάνο, με λίγο χώρο να απομένει για εμένα.

Έθεσα σε λειτουργία τον μηχανισμό της αυτόματης λήψης. Είχα 10’’ στη διάθεσή μου μετά τον χαρακτηριστικό ήχο του πρώτου «μπιπ». Έτρεξα γρήγορα πίσω από τον Πάνο. Ακούμπησα το πιγούνι μου απαλά στον δεξί του ώμο του, και χαμογέλασα.

Μετά το κλικ, πήρα τη μηχανή στα χέρια μου με ανυπομονησία να δω το αποτέλεσμα. Τα ποτά νεταρισμένα, εμείς out of focus. Θα έλεγε κανείς ότι η λήψη απέτυχε.

Κι όμως, ήταν για μένα η πιο επιτυχημένη φωτογραφία όλου του ταξιδιού. Εμείς χαλαροί, νέοι και ευτυχισμένοι στο πίσω μέρος. Δεν πειράζει που είμαστε κάπως θολοί και δεν φαίνονται οι λεπτομέρειες. Τα βλέμματα μας διαπερνούν τη θολερότητα και μαρτυρούν την ευτυχία.

Μπροστά, το ποτήρι με το κοκτέιλ, νοτισμένο και ολοζώντανο, σαν να κρύβει μέσα του όλη την εμπειρία των τελευταίων εβδομάδων. Λαχταριστό, με εξωτικό χρώμα, δροσερή όψη, γλυκιά γεύση και μεθυστικό άρωμα.

Αποθήκευσα την φωτογραφία, έκλεισα τη μηχανή και ευχήθηκα σιωπηλά, η ζωή που ξεδιπλώνεται μπροστά μας να κρατάει πάντα λίγο από τη γεύση, την όψη και τη μυρωδιά του El Nido coctail.