Το χρονικό ενός αποθηλασμού που …χρόνισε!

Το χρονικό ενός αποθηλασμού που… χρόνισε!

Λοιπόν ο σοφός λαός εμίλησε, και στο poll που ανάρτησα στο facebook την περασμένη εβδομάδα, ψήφισε ξεκάθαρα να μιλήσω για τον αποθηλασμό. 🙌

(δε σχολιάζω το γεγονός ότι οι περισσότεροι που ψήφισαν την υπερμετρωπία, δεν κατάλαβαν οτι εννοούσα για το θέμα οράσεως του γιου μου- πράγμα που μου δείχνει ότι δε διαβάζουν και τοοοοόσοι πολλοί το newsletter μου , και κάτι πρέπει να κάνουμε γι’αυτό φίλη-, αλλά χάρηκαν γιατί νόμιζαν ότι ήθελα να γράψω για τα χάλια τους.. Δηλαδή τις πρεσβυωπίες και τους καταρράκτες 😅. Καθίστε καλά βρε, εγώ είμαι ακόμη αητός 👀- χωρίς φτερα, αλλά δεν έχει σημασία.)

Και στο παρελθόν έχω μοιραστεί μαζί σου τη σοφία μου πάνω στο θέμα του αποθηλασμού φίλη, και μάλιστα σε βίντεο 🙄, αλλά επειδή είσαι άπληστη και ανεπίδεκτη μαθήσεως, με ξαναβάζεις να τα επαναλάβω. 🤷‍♀️

Καλάαα, καλάαα.

Έχε χάρη που είμαι τέρας γενναιοδωρίας, εκτός από εξυπνάδας… 🤪

Σημείωση/Προειδοποίηση: λίγες μέρες πριν γραφτούν αυτές οι αράδες, το Ελενάκι -σχεδόν τριών ετών- πήρε μια τζούρα από το ιερό δισκοπότηρο (aka byziiii). Αυτό έναν χρόνο μετά περίπου, από τότε που ξεκινήσαμε τις προσπάθειες αποθηλασμού. Όχι, απλά εγώ στο λέω, μην πεις ότι δεν στο είπα.  Enter at your own risk 😁

Πως ξεκίνησαν όλα

Πέρυσι τον Ιούνιο επιστρέψαμε μόνιμα στην Ελλάδα από το εξωτικό Μαυροβούνιο. Η Έλενα ήταν σχεδόν 2 ετών και εγώ ΠΟΛΥ μεγαλύτερή της- αλλά μην το πιάσουμε αυτό τώρα. Και ταλαιπωρημένη…πολύ ταλαιπωρημένη!

Μετά από το πακετάρισμα του Μαυροβουνίου, με περίμενε το σπίτι-φάντασμα της Ελλάδας, που είχε μείνει ολίγον «κλειστό» για 3 χρόνια με ό,τι σημαίνει αυτό.🥶

Εκτός από υγρασία, ηλεκτρολογικά και υδραυλικά προβλήματα, χαλασμένα ρόμαν, πατζούρια κοκ, είχε μαζέψει και τα δώρα ΌΛΩΝ των Χριστουγέννων, Πάσχα και καλοκαιριών, καθώς εκείνους τους μήνες είμασταν σχεδόν πάντα Ελλάδα. Δεν είχε γίνει ουδεμία εκκαθάριση παιχνιδιών ή βιβλίων ουσιαστικά 3 χρόνια.

Η διαρρύθμιση είχε ξεμείνει στο ένα παιδί, καθώς όταν φύγαμε είχαμε μόνο τον Ηλία. Ποτέ δεν μπήκαμε στη διαδικασία να το αναπροσαρμόσουμε με τον ερχομό της Έλενας, αφού πάντα ερχόμασταν για λίγες μέρες, με χίλιες δουλείες να εκκρεμούν, οπότε βολευόμασταν όπως όπως.

Μέσα σε όλα λοιπόν, που έπρεπε να γίνουν μέχρι να έρθουν οι 92(!) κούτες οικοσκευής στο Μαυροβούνιο, εν απουσία του ανδρός που ξέμεινε στο Μαυροβούνιο για λίγες εβδομάδες ακόμη (τον ΚΑΚΟΜΟΙΡΗ, ΜΟΝΟΣ, να γυρνάει από τη δουλειά σε ΑΔΕΙΟ ΣΠΙΤΙ, δίχως να τρέχουν τα παιδιά του να τον υποδεχτούν, και η γυναίκα να του φέρει τις παντόφλες, ΠΩΣ άντεξε ΠΩΣ? Πείτε μου! 🙄), η μάνα του Μέρφυ μας επιφύλασσε και τις γραφικές πλέον εκπλήξεις στο πακέτο υποδοχής: ιγμορίτιδες, ατυχήματα, πυρετό κάθε εβδομάδα η Έλενα, βήχα που μπαστακώθηκε για 2 μήνες, γαστρεντερίτιδες και άλλα πολλά, τα οποία έχουν ντοκουμενταριστεί δεόντως και ποικιλοτρόπως πιστεύω. 

Γιατί στα λεώ αυτά; 

Για να σου δώσω το στίγμα της ψυχολογικής μου και σωματικής κατάστασης. Τέντωσα. Απλά.

Να σου πω ότι όταν πατήσαμε το πόδι μας στο Ελ.Βενιζελ η Έλενα είχε φτάσει να θηλάζει μόνο το βράδυ πριν κοιμηθεί τη νύχτα. Ξαφνικά όμως, με τις συνθήκες που σου περιέγραψα παραπάνω, βρέθηκε να θηλάζει όλη μέρα και όλη νύχτα.

Κι εκεί που υπολόγιζα και καλά να το μειώσουμε κι άλλο με τη μετακόμισή μας, και να το κόψουμε σταδιακά από Σεπτέμβρη, βρέθηκα σε κατάσταση λεχώνας, με “λεχούδι” 2 ετών, σε “άλμα ανάπτυξης”.

Κυκλοφορούσα μονίμως άλουστη και φρικαρισμένη, με το 2χρονο βεντουζαρισμένο στο μπυζί ή όταν δεν μπορούσε να γίνει αυτό, με το 2χρονο στα πατώματα να ωρύεται. Λοχεία και terrible twos 2 σε 1!! Bingo!

ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑ. H αϋπνία, η κούραση, το άγχος, η αναστάτωση, και η μοναξιά κόντεψαν να με λυγίσουν. Και τι κάνει η πριγκιπέσσα όταν τα βρίσκει σκούρα; Ζητάει ΒΟΗΘΕΙΑ! 🤷‍♀️

Ζητώντας βοήθεια

Μπήκα λοιπόν σε μια από τις αγαπημένες μου ομάδες στο facebook και έγραψα δυο λόγια για την κατάστασή μας. Με συμβούλευσαν, αν θέλω να αποθηλάσω να το κάνω με σύμβουλο, καθώς η ηλικία των 2 ετών είναι κρίσιμη και δε θα θελα να κάνω καμια «χοντράδα».

Να πω την αλήθεια λατρεύω τους συμβούλους. Δεν έχω κανένα θέμα να απευθύνομαι σε αυτούς, το έχω κάνει στο παρελθόν πολλάκις και θα το ξανακάνω πιστεύω αν χρειαστεί. Οπότε μου φάνηκε καλή ιδέα. Είχα ήδη χρησιμοποιήσει και στα δυο παιδία φοβερές συμβούλους θηλασμού. Ωστόσο δεν είχα σκεφτεί ποτέ στη ζωή μου ότι θα χρησιμοποιούσα σύμβουλο θηλασμού για τον ΑΠΟ-θηλασμό (σχήμα οξύμωρο έτσι; 🙄)

Όσο ζω μαθαίνω. Χρειαζόμουν κατ’αρχάς ξεκαθάρα μια ψύχραιμη ματιά. Εγώ δεν ήμουν σε θέση για ασφαλή συμπεράσματα. Όλα μου φαινόντουσαν βουνό και είχα αρχίσει να πιστεύω ότι θα θηλάζουμε για πάντα.

Ευτυχώς η σύμβουλος που βρήκα ήταν τόσο ήρεμη, γλυκιά και καθησυχαστική που μου ανέβασε την ψυχολογία αμέσως, κι ας ξαναέπεσε τριακόσιες φορές μέχρι το τέλος της διαδικασίας.

Γιατί να πάρεις σύμβουλο θηλασμού;

Σε κάποιες ταλαίπωρες φίλες του μπλογκ, και σε πολλά μέλη από εκείνη την ομάδα που είχα πρωτοανεβάσει τη σχετική ανάρτηση, είχα στείλει τις συμβουλές που μου είχε δώσει η ειδικός.

Δεν είναι rocket science. Και στις ομάδες θηλασμού, τα ίδια γράφουν πάνω κάτω!

ΟΜΩΣ το μεγάλο συν στο να πάρεις μια σύμβουλο (μια «σωστή» σύμβουλο φυσικά) είναι ότι έρχεται στον χώρο σου, βλέπει “real time” τις συνθήκες σας, την ψυχολογική σου κατάσταση, τη σχέση σας με το παιδί, τις αντιδράσεις του κοκ.

Οπότε και σου δίνει τις συμβουλές που αρμόζουν στην ηλικία του παιδιού, στην φάση της μαμάς και στη δυναμική μεταξύ τους.

Επίσης αν είσαι λιγουλάκι ανασφαλής, επιρρεπής σε «εξωτερικές» δυνάμεις, και «χαωτική» σαν του λόγου μου, η σύμβουλος σου δίνει το πλαίσιο. Σου δίνει συγκεκριμένο πλάνο με βήματα και στα βάζει σε μια σειρά! Και κυρίως σου δίνει τη σιγουριά που χρειάζεσαι για να τα υλοποιήσεις…

Εγώ με ΚΑΘΕ επιφύλαξη θα σου πω τι κάναμε εμείς, βάσει οδηγιών της συμβούλου. Όμως ΕΠΙΜΕΝΩ, αν μπορείς να δώσεις 50 ευρώ, πάρε ένα τηλέφωνο να έρθει σπίτι σου. Η’ έστω απευθύνσου εδώ για τηλεφωνικές οδηγίες

(Κι αν είσαι Αττική και θες στοιχεία, να σε δώσω ευχαρίστως της δικιάς μου -για να ταιριάζει σε μένα, λογικά θα ταιριάζει και σε σένα.🙄 Τι; Δεν είσαί βρωμοψαράκι σαν του λόγου μου; Και τι κάνεις εδώ, σε αυτή τη σελίδα;; 😏)

Τι συμβουλές αποθηλασμού μου έδωσε η σύμβουλος

1. Ξεκινάμε κόβοντας τον πιο «εύκολο» θηλασμό. Εύκολο για εμάς και το παιδί, αναλόγως της ρουτίνας μας, των συνθηκών της ζωής μας κοκ. Πχ σε κάποιους μπορεί να είναι ο πρωινός, σε άλλους ο μεσημεριανός κοκ. Πως;

• Φοράμε «κλειστές» μπλούζες, φουλάρια, και ότι άλλο κρατά τη μυρωδιά και την εικόνα του μπυζιού καλά κρυμμένη από το παιδί (σιγά μην το ξεχάσει, αλλά τουλάχιστον μην το προκαλούμε κιόλας και το βασανίζουμε)
• Δεν είμαστε «διαθέσιμες» (άρα σηκωνόμαστε πρώτες από το κρεβάτι, ξεχνάμε καναπέ, ξάπλες, χουχουλίνια, χουζούρια κτλ😩).
• Κρατάμε το παιδί απασχολημένο όσο γίνεται σε δραστηριότητες, ή ιδανικά εκτός σπιτιού, ώστε να «κουράζεται» και να κοιμάται και πιο εύκολα.
• Προλαβαίνουμε τη ζήτηση με εναλλακτικές που του αρέσουν (πχ υγιεινά σνακ) ή ακόμη και κάποια δραστηριότητα πχ αυτοκόλλητα.

2. Μειώνουμε σταδιακά τους θηλασμούς, και όχι απότομα. Περιμένουμε τουλάχιστον 4-5 μέρες με μία εβδομάδα, μέχρι να «εδραιωθεί» η κατάργηση του κάθε θηλασμού, ώστε να μην έχουμε πισωγυρίσματα λόγω «βίαιου» σταματημού. Σε περιπτώσεις ιώσεων, ατυχημάτων, ή κάποιας αναστάτωσης, να είμαστε έτοιμες για παλλινδρομήσεις. Ωστόσο να μην ανησυχούμε, δεν διαρκούν για πάντα, και γρήγορα μπορούμε να επανέλθουμε στο πρότερο στάδιο, εφόσον αυτό είχε εδραιωθεί επαρκώς!
3. Δημιουργούμε νέα ρουτίνα ύπνου, αν είχαμε μέχρι τώρα τον θηλασμό ως μέσο έλευσης του ύπνου. Για πολλές, αυτό είναι το δυσκολότερο στάδιο. Όμως ΓΙΝΕΤΑΙ. Βάζουμε στη ρουτίνα, σταδιακά και παράλληλα με τον θηλασμό, νέα βήματα όπως πχ νεράκι με εκπαιδευτικό ποτηράκι, ένα αγαπημένο παραμύθι, τραγούδι που μπορεί να το τραγουδάμε εμείς, μουσικούλα στο ράδιο/cd, ακόμη και καρότσι! Σιγά σιγά προσπαθούμε να αφαιρέσουμε τον θηλασμό, διατηρώντας όλα τα υπόλοιπα βήματα (κούραση, το ξέρω, αλλά για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή). Εγώ, όταν ξεπέρασε τα 2 έτη, έδινα χαμομήλι χλιαρό με μπιμπερό και λειτούργησε αρκετά αποτελεσματικά ως μεταβατικό υποκατάστατο του γάλακτος (λόγω αλλεργίας δεν μπορούσα να δώσω γάλα δυστυχώς).
4. Ζητάμε τη βοήθεια του κοινού (μπαμπάς/ γιαγιά ή άλλο πολύ κοντινό πρόσωπο), ειδικά αφού έχουμε φτάσει στον έναν και πιο δύσκολο να κοπεί θηλασμό (πχ στις νυχτερινές αφυπνίσεις). Δεν εξαφανιζόμαστε για 10 μέρες, προς Θεού, αλλά δοκιμάζουμε να τον παρηγορήσει και να τον νανουρίσει άλλο άτομο από εμάς.
5. Σε όλη τη διαδικασία, αντισταθμίζουμε το κενό του θηλασμού με πολλά χάδια, αγκαλιές και εκφράσεις αγάπης! Μιλάμε συνεχώς στο παιδί λέγοντας του με απλά λόγια τι συμβαίνει και μόνο αλήθειες, δίχως να το ενοχοποιούμε που θέλει το στήθος της μαμάς. Πχ του εξηγούμε ότι τώρα που μεγάλωσε μπορεί να φάει πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα πχ φρούτο ή φαγητό κτλ, ενώ τα μωράκια πίνουν μόνο γάλα γιατί δεν μπορούν να φάνε κοκ.
6. Επίσης, για όσο κρατήσει ο αποθηλασμός (που μπορεί να κρατήσει ΠΟΛΥ, πίστεψέ με), για να μειώσουμε τον εκνευρισμό μας, θέτουμε απλούς «κανόνες» που να μας εξυπηρετούν, και να μπορεί να τους καταλάβει και το ίδιο. Πχ «η μαμά δεν θέλει να θηλάζει έξω στον κόσμο» ή «θηλάζουμε μόνο όταν πέφτει ο ήλιος». Τους επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά, σταθερά αλλά με ηρεμία, μέχρι να εμπεδωθούν.

Τι συμβουλές σου δίνω ΕΓΩ

Αυτά είναι όσα θυμάμαι και μπορώ να αναπαραγάγω, έναν χρόνο μετά το ραντεβού με τη σύμβουλο.

(ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ, το ιδανικό είναι να κάνεις ένα τηλέφωνο σε σύμβουλο να έρθει εκεί! Κάθε ηλικία και κάθε δυάδα και οικογενειακό σύστημα, έχει άλλες ανάγκες και ιδιομορφίες.)

Ωστόσο έχω και 2-3 “δικές” μου, πριγκιπίκες συμβουλές ❤️. Δεν είμαι ειδική – αλλά σάμπως ήμουν ειδική σε ότι σου έχω μιλήσει μέχρι τώρα 🤷‍♀️;

1. Άκου τη φωνή μέσα σου! Βεβαιώσου ότι το θες πραγματικά. Θα υπάρχει αμφιταλάντευση και είναι ως έναν βαθμό λογικό. ΑΛΛΑ, μέσα σου ξέρεις καλά τι θες και τι μπορείς να αντέξεις.
2. Ενημερώσου και μην ακούς κανέναν γύρω σου! Αντίθετα, οι γύρω σου συνήθως δεν ξέρουν. Θα σου πουν μπαρούφες, μπορεί και να σε τρομάξουν- ειδικά αν το παιδί σου είναι σχετικά μεγάλο. Μη μασάς! ΕΣΥ ξέρεις καλύτερα.
3. Μη βιάζεσαι! Πολύ βασικό. Είναι κι αυτό, όπως όλα της μητρότητας, αγώνας αντοχής, όχι ταχύτητας. Μη ρισκάρεις τη σχέση σου με το παιδί για μια αβάσιμη βιασύνη από φόβο ότι, αν δε γίνει μια κι έξω σε λίγες εβδομάδες, δε θα γίνει ποτέ. Θα γίνει. Κι όσο πιο σταδιακά γίνει, τόσο πιο «εύκολα» κι ανώδυνα θα γίνει και για τους δυο σας. Άλλωστε όταν θα γίνεται τόοοσο αραία, δε θα σε ενοχλεί πια.
4. Μη διστάσεις να ξαναζητήσεις βοήθεια. Αν δυσκολεύεσαι στην εφαρμογή των συμβουλών, η σύμβουλος ξέρει να σου πει πότε πρέπει να «εμείνεις» στη θέση σου και πότε καλό είναι να βάλεις νερό στο κρασί σου. Να θυμάσαι ότι στα έκτακτα περιστατικά, αν δε βιάζεσαι (συμβουλή νο3), σύντομα επανέρχεται η ισορροπία.
5. Κι αυτό θα περάσει. Μη χάνεις την πίστη σου. Κι εσύ μπορείς να αποθηλάσεις, και το παιδί σου μπορεί. Ίσως δε θες. Ίσως δεν μπορείς να μπεις στη διαδικασία προσπάθειας. Ίσως παραείσαι κουρασμένη για να «αντισταθείς». That’s ok. Δώσε χρόνο. Θα γίνει κι αυτό. Μπορείτε!

Με πολλή αγάπη και αγωνιστικούς χαιρετισμούς 💕

Χριστίνα

Η Πριγκιπέσσα 👸

Υ-ΣΤΕ-ΡΟ-ΓΡΑΦΑ

ΥΓ1: Γιατί θήλασα; Γιατί μπορούσα. Γιατί μου άρεσε. Γιατί το θεωρούσα φυσικό. Και κυρίως, γιατί το ήθελα.

ΥΓ2: Γιατί θηλάσα τόσο; Δε θήλασα 2,5 χρονια από συνειδητοποιημένη επιλογή. Σκόπευα να θηλάσω περίπου έναν χρόνο, όπως με τον Ηλία.  Και παρ’όλο που στην πορεία διάβασα πολλά και πείστηκα ότι είναι το ιδανικό για τα πρώτα 2 έτη, ξεκίνησα προσπάθεια υποκατάστασης κάποιων γευμάτων με φρέσκο γάλα, μετά τον χρόνο. Εκεί παρουσιάστηκε αλλεργία επιβραδυνόμενου τύπου στα γαλακτοκομικά. Άκρη πότε δε βγήκε και μετά από μήνες δοκιμών αποφάσισα να περιμένω τον επαναπατρισμό μας. Μ’αυτά και μ’αυτά πήγε 2 χρονών όταν αρχίσαμε «συστηματικά” τον αποθηλασμό. Μας πήρε περίπου 6 μήνες να κόψουμε και τον τελευταίο βραδινό. Τότε κοιμήθηκε και σερί το βράδυ (το αναφέρω παρ’όλο που ξέρω ότι δεν είναι άμεσα συνδεδεμένο με τον θηλασμό).

ΥΓ3. Μετανιώνω;  ΌΧΙ, καθόλου! Ήταν ένα υπέροχο, κυριολεκτικά ανεπανάληπτο ταξίδι. Για το αν θα γίνει πιο έξυπνη, με πιο δυνατό ανοσοποιητικό, κοκ διατηρώ τις επιφυλάξεις μου. Για το αν ήταν δύσκολο, δεν διατηρώ καμία επιφύλαξη. Υπήρχαν δύσκολες στιγμές. Πολύ δύσκολες. Πίεση από κάθε πλευρά να το κόψουμε. Άποθαρρυντικά σχόλια από τον περίγυρο. Αίσθημα ντροπής από την πλευρά μου, που ψάρωνα ΔΥΣΤΥΧΩΣ. Αλλά κυρίως κούραση και εκνευρισμός. Είναι τόσο δύσκολο να νιώθεις ότι δεν ορίζεις το σώμα σου 100%. Όμως δεν την αλλάζω με τίποτα την εμπειρία. Μακάρι όποια θελήσει να μπορέσει να τη ζήσει, και να τη χαρεί!

ΥΓ4. Θηλάζει ακόμη; Όχι, αλλά τρέφει απεριόριστη λατρεία για το σημείο. Το ακουμπάει, το μυρίζει, κάθεται πάνω του και γαληνεύει. Το τελευταιό εξάμηνο, τρώει κάτι φλασιές μια φορά το μήνα και μου ζητάει “μπυζι”. Τότε την κοιτάζω με γουρλωμένο μάτι και της λέω “WHAAAT???”😳. Γελάει και μερικές φορές παραιτείται. Άλλες φορές, αν με πιάσει “χαλαρή”, μου ρίχνει καμιά τζούρα συγυρισμένη. Τρεις ρουφηξίες και τέλος! Το προσωπό της λάμπει και γελάει πονηρά. Τη ρωτάω αν είχε γάλα και μου λεέι “ΝΑΙ”. Τι ρωτάω τι γεύση είχει και μου λέει «φάουλα» για το αριστερό και «χταφύλι» για το δεξί. Ο,τι είμαι γλυκιά και ζουμερή το ξερα πάντα, αλλά για το γάλα μου δεν είχα ιδέα. 🤪

ΥΓ5: Όσο θήλαζα, το έκανα και δημόσια (όπως βλέπεις). Δεν αισθάνθηκα ποτέ περίεργα, γιατί ένιωθα ότι έκανα το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Ήμουν τυχερή και δεν έπεσα ποτέ σε κανέναν περίεργο να με προσβάλει ή να με μειώσει. Δυστυχώς όμως δεν ήταν όλες το ίδιο τυχερές. Σεβασμός στη μαμά που επιλέγει να θηλάσει το παιδί της. Σεβασμός στη μαμά που επιλέγει να δώσει μπουκάλι στο παιδί της. Σεβασμός στη μαμά in general ❤️

ΥΓ6. Δες κι αυτό το βιντεάκι για τον δημόσιο θηλασμό που είχαμε κάνει πρόσφατα με το TatiWebTV.  Η αρχοντομουτσουνάρα μου, σε ρόλο θηλάζουσας 😁.