Oops, I did it again! Δεύτερο παιδί…

Πως είναι να αποκτάς Δεύτερο παιδί ;;  Γραμμένο για το doctoranytime, αυτή τη φορά πίνοντας τσίπουρο 😇

Σάλτο Μορτάλε aka “Δεύτερο παιδί”

Κι εκεί που λες, να, εντάξει, επιτέλους κοιμήθηκε σερί, έστρωσε το παιδάκι μου, συνεννοούμαι κιόλας μαζί του σιγά σιγά, υπάρχει ζωή, yayyyy!…Πάνω που επιτέλους προλαβαίνεις να κάνεις ένα μπάνιο σαν άνθρωπος και όχι σαν τον Flashman, να ξυριστείς όπου επιθυμείς και όχι όπου «τύχει», να φας όλο το φαγητό και όχι όσο σε αφήσουν…

Εκεί που ξαφνικά, βλέπεις τον άντρα σου και πάλι με άλλο μάτι, με ένα μάτι που δεν έχει τις 50 αποχρώσεις του γκρι από κάτω και δεν κλείνει στο πρώτο 5λεπτο του αγαπημένου σας σίριαλ..

…Εκεί ακριβώς…Πας πίσω, ζυγίζεις την απόσταση, παίρνεις φόρα, και βοοουρ! Πας και κάνεις το πιο ασύλληπτο σάλτο μορτάλε της ζωής σου! Στο απόλυτο κενό! Και πέφτεις πέεφτεις πέεεεφτεις για κανα 2 χρόνια μετά, και δεν ξέρεις που θα σταματήσει η κατρακύλα, από που θα βρεις να πιαστείς και σε πόσα κομμάτια θα καταλήξεις στο τέλος.

Ο σύντροφός σου κάπου κάπου πάει να σε πιάσει από το άλουστο, πιασμένο στον γνωστό αναμαλλιασμένο κότσο μαλλί σου, κουνάει χέρια πάνω κάτω μπας και τον δεις, προσπαθεί να βάλει και από κάτω ένα δίχτυ προστασίας μπας και ανακόψει την ελεύθερη πτώση, αλλά μάταια. Εσύ έχεις μπει σε τρανς.

Είναι καλύτερα με δυο παιδιά!!! Είναι;

Θυμάμαι λίγο πριν γεννήσω την κόρη μου, μια φίλη που είχε κάνει το δεύτερο παιδάκι της λίγο πριν από μένα, μου έλεγε «είναι καλύτερα με τα δυο παιδιά, θα δεις!». Είχα ανακουφιστεί. Τότε νόμιζα ότι μου είχε πει αλήθεια.

Τώρα ξέρω ότι μου έλεγε ένα μέρος της αλήθειας.

Τι νόημα, άλλωστε, είχε να μου πει για τις στιγμές απόλυτου χάους, με το dolby surround system στη διαπασών, όπου μωρό και μεγαλύτερο παιδί κλαίνε ταυτόχρονα, πεινάνε ταυτόχρονα, κατουριούνται ταυτόχρονα και να θέλουν να κοιμηθούν ταυτόχρονα (με ξεχωριστή ρουτίνα νανουρίσματος το καθένα εννοείται εεε;!).

Τι νόημα είχε να μου θυμίσει ότι δεν ξανακοιμηθώ πάλι σαν άνθρωπος για τα επόμενα 2-3 χρόνια; Για το σώμα μου που θα δεχτεί τελειωτικά χτυπήματα, καθώς το δις εξαμαρτείν ουκ γυναικός σοφής, πόσο μάλλον γυναικός πλησιάζοντας στα 40; To “bouncing back” αποκτά άλλη διάσταση, ταχύτητα και έννοια.

Που να φανταστεί ότι θα σιχαθώ να βλέπω, πάλι μπροστά μας την βρωμισμένη, παραγεμισμένη μας τσάντα αλλαγής των 500 κιλών, που αν είχε στόμα θα μας έκραζε για όλα αυτά που κουβαλάμε σε κάθε έξοδό από το σπίτι μας;

Που να μου πει ότι θα χρειαστώ ένα β’ υπόγειο (όχι ότι έχω α’, αλλά λέμε τώρα) για τα ρούχα, τα παιχνίδια και όλη τη σαβούρα που μαζεύεται με την αναβίωση των βρεφικών/παιδικών χρόνων;;

Για να μην πιάσουμε το θέμα των διακοπών. Αναβάθμιση σε camping van το λιγότερο, για να χωράνε όλα τα μπαγκάζια μας, ακόμη και είναι να πάμε για μπάνιο 50 μέτρα από το δωμάτιο. Κι όλα αυτά βέβαια, ωχριούν μπροστά στις στιγμές των υστερικών και ιστορικών μαλλιοτραβηγμάτων, για τη διεκδίκηση του ενός εκ των δεκάδων πανομοιότυπων καλαμακίων, του ποτηριού, του παιχνιδιού, του χρόνου της μαμάς κ.ο.κ.

Τουλάχιστον μας έκοψε και αφήσαμε “ασφαλή” απόσταση μεταξύ τους (άνω των 4 ετών). Οπότε γλυτώσαμε από κάποιες “χοντρές’ Συμπληγάδες πέτρες τύπου λογαριασμό σε pampers 550 ευρώ το μήνα, ή που το μεγάλο θυμάται ξανά το “μεμέ” της μαμάκας, και η μαμά κρύβεται στο μπάνιο για να θηλάσει κρυφά, λες και φοβάται μην την πιάσει ο λυκειάρχης να καπνίζει στις τουαλέτες.

Ε ναι, είναι!!!

Τώρα, όμως, σχεδόν δυόμιση χρόνια μετά, ξέρω ότι υπάρχει και το άλλο μισό της αλήθειας. Και σε αυτό το άλλο μισό, κρύβεται όλη η ουσία. Στο άλλο μισό βρίσκεται η μεγαλύτερη απόδειξη ότι ήταν το πιο ανταποδοτικό “leap of faith” της ζωής σου.

Δεν είναι μόνο η ισορροπία που νιώθεις να έρχεται στην οικογένεια με τα 4 μέλη – σε σχέση με το 3 μελές σχήμα, όπου μοιραία και οι δυο γονείς πέφτουν πάνω στο ένα παιδί (συνήθως), και είναι μες το άγχος και στην προσδοκία. Δεν είναι που, ως δευτερομαμά, βάζεις στη σωστή προοπτική τα πράγματα, με μεγαλύτερη ευκολία, ξέροντας ότι κάθε στάδιο είναι φυσιολογικό και τελικά περνάει πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο νομίζεις. Και δεν ξαναγυρνάει!

Δεν είναι που αναβαθμίζονται οι υπερφυσικές σου ικανότητες (multitasking, προτεραιοποίηση, διαπραγμάτευση, διπλωματία, ευελιξία, ηγεσία κοκ) και μετά νιώθεις ότι μπορείς να πας για συνέντευξη για CEO της google και να τους πάρεις τα σώβρακα.

Πάνω απ’όλα, είναι που βλέπεις μπροστά στα μάτια σου, όλη την αγάπη που έδωσες στο πρώτο σου παιδί, να ξεπηδάει από μέσα του και να μεταλαμπαδεύεται, αυτούσια, αν όχι καλύτερη, στο δεύτερο παιδί.

Βλέπεις όλη την επένδυση που είχες κάνει σε χρόνο, σε κόπο, σε λόγια, σε πράξεις, σε συναίσθημα, να εξαργυρώνεται στο πολλαπλάσιο.

Εκεί, επιτόπου, την πρώτη φορά που το βλέπεις να αγκαλιάζει το αδερφάκι του, να του δίνει ένα φιλί και να λέει «είσαι το καλύτερο αδερφάκι του κόσμου», σχεδόν ακούς τον ήχο του κουλοχέρη όταν ευθυγραμμίζονται 3 ίδια φρουτάκια, και τα κέρματα πέφτουν κάτω βροχή!

Η δική μας περίπτωση

Εγώ υπήρξα και τυχερή. Να τα λέμε κι αυτά. Ο γιος μου, παρά τις προειδοποιήσεις και άγριες διαθέσεις που είχε προμηνύσει στο ενδεχόμενο απόκτησης αδερφής – προτού καν μείνω έγκυος- τελικά όχι μόνο την αποδέχτηκε και την καλοδέχτηκε, αλλά την έχει αγαπήσει όσο τίποτα άλλο. Την χαζεύει, την καμαρώνει, γελάει απίστευτα μαζί της, και συχνά ανακοινώνει ότι είναι «η ομορφότερη αδερφή του κόσμου!». Ενίοτε της κάνει και κανά τάκλιν «κατά λάθος», αλλά το αποδίδω στις εντατικές προπονήσεις ποδοσφαίρου που κάνει τελευταία.

Και δεν έλειψε, ούτε λείπει, βέβαια το dolby surround από το σπίτι μας. Αλίμονο. Ειδικά εκεί γύρω τις 20:00 παίζει τόσο δυνατά που θέλω να εξαφανιστώ!!

Ωστόσο, τη δεύτερη φορά, ξέρεις. Έχεις δει, πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Πόσο εύκολα ξεχνάμε. Πόσο αξίζει όλο αυτό το χάος και η τρέλα που λέγεται γονεϊκότητα!

Κι έτσι, απολαμβάνεις περισσότερο τις στιγμές. Χαλαρώνεις. Και με τα γλυκά και με τα βίντεο και με όλα. Περνάτε καλύτερα. “Διασκεδάζεις” τον πόνο σου ευκολότερα. Γελάς περισσότερο. Αγαπάς στο διπλάσιο.
Και πριν το καταλάβεις, στρώνει και το δεύτερο. Και μετά το πρώτο 6ωρο σερί ύπνου, ξαναβλέπεις και τον άντρα σου μπροστά σου.

Το κακό είναι, ότι σε βλέπει κι αυτός, μουχαχα..

ΥΓ1. Μου έχουν πει πάντως – σοβαροί άνθρωποι όχι τίποτα τυχαίοι – ότι με το τρίτο παιδί έρχεται η αληθινή ισορροπία… Δεν ξέρω για σένα, εγώ λέω να μη ρισκάρω. Θα ζήσω και με την ψεύτικη ισορροπία – ας είναι!

ΥΓ2. Καταλυτική στη διαχείριση του πρώτου, όταν ήρθε το δεύτερο παιδάκι στη ζωή μας ήταν η εμπειρία του parent coaching!