Όταν το παιδί μου αρρωσταίνει…

Ίσως τα παιδιά σου να έχουν μεγαλώσει πλέον αρκετά και να μη θυμάσαι καν αυτές τις ατέλειωτες χειμωνιάτικες νύχτες των ιώσεων.

Ίσως τα παιδιά σου να έχουν ισχυρό ανοσοποιητικό και να μην αρρωσταίνουν καθόλου συχνά ή βαριά.

Ίσως να έχεις μάθει να βλέπεις τα πάντα και μονίμως με αισιοδοξία.

Ίσως πάλι, απλώς να σου έμαθαν ότι τα δυσάρεστα συναισθήματα δεν είναι αποδεκτά και πρέπει να τα αποσιωπούμε.

Ίσως δεν έμαθες ότι είναι ένα υγίες κομμάτι της ζωής, και κάποιες φορές έχει νόημα να τα αγκαλιάσουμε. Αυτά, και μαζί με αυτά, εκείνον που τα εκφράζει.

Εμένα τα παιδιά μου είναι ακόμη μικρά, και δυστυχώς αρρωσταίνουν συχνά. Κάποιες φορές και βαριά. Και προσωπικά, θα στο πω…

Όταν το παιδί μου αρρωσταίνει, στενοχωριέμαι!

Θα έδινα τα πάντα να πάρω λίγο από τον πυρετό του, να ανακουφίσω το λαχανιασμά του, να προλάβω το παραμιλητό του. Να κατευνάσω τον βήχα του που τον ταλαιπωρεί μες τη νύχτα και τον κρατάει ξάγρυπνο.

Δε με βοηθάει να ακούσω “Μη στενοχωριέσαι”.

Δοκίμασε καλύτερα το “Σε καταλαβαίνω, είναι δύσκολο να βλέπεις το παιδί σου να υποφέρει”.

Όταν το παιδί μου αρρωσταίνει , ανησυχώ!  

Δεν έχει σημασία αν είναι το δεύτερό, το τρίτο η΄το τεταρτό μου παιδί. Δεν έχει σημασία εάν φεύγω για το γραφείο και αφήνω οδηγίες στη νταντά ή μένω σπίτι όλη μέρα πλάι του. Πάλι ανησυχώ. Σε κάθε περίπτωση, ανησυχώ. 

Δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου τον ήχο της βρογχιολίτιδας στους 3,5 μήνες. Η’ την κρίση της λαρυγγίτιδας μες τη νύχτα όταν ήταν μόλις 11 μηνών. Την τελευταία φόρά ήταν μόλις αυτά τα Χριστούγεννα, 6 χρονών, και ήρθε να μου πει στις 3 τα ξημερώματα με πνιχτή φωνή “μαμά, βοήθεια, δεν μπορώ να αναπνεύσω”.

Ανατριχιάζω που το σκέφτομαι εκείνο το βράδυ. Φοβάμαι. Φοβάμαι, μη συμβεί ξανά. Φοβάμαι, μη συμβεί και είμαι μόνη. Μην τυχόν οι σταγόνες κορτιζόνης δεν αρκούν. Μην κάνουμε πολύ ώρα να φτάσουμε νοσοκομείο. Φοβάμαι. 

Γι’αυτο, σε παρακαλώ, μη μου λες “Μην ανησυχείς!”.

Είναι άτοπο και δείχνει οτι δεν άκουσες τι σου είπα μόλις. Ανησυχώ.

Πες μου καλύτερα “Πω ρε συ, πακέτο! Κουράγιο, εύχομαι να περάσει σύντομα”

Όταν το παιδί μου αρρωσταίνει, κουράζομαι!

Πολύ!

Δεν έχει σημασία αν δουλεύω ή αν είμαι κλείσμένη νυχθημερόν στο σπίτι. Δεν προλαβαίνω καλά καλά να πλυθώ ή να φάω σωστά. Συνήθως ξενυχτάω και θηλάζω non-stop. Μετά το 3ήμερο είμαι απλά εξαντλημένη.

Μη μου πεις για τις φορές που το πέρασαν τα δικά σου στο πόδι. Μη μου πεις “παιδί είναι, θα αρρωστήσει”. Μη μου πεις “χτίζει ανοσοποιητικό!”. Σε παρακαλώ, μη βιάζεσαι να κλείσουμε το κεφάλαιο επειδή δεν είναι ευχάριστο.

Ρώτα με πως νιώθω, πως πάμε, πως μπορείς να με βοηθήσεις, η’ αν έχω βοήθεια αυτές τις μέρες. Ρώτα με αν προλαβαίνω να κοιμηθώ καθόλου.

Μη μου πεις πράγματα που με κάνουν να νιώθω ότι έχω κάνει κάτι λάθος εγώ. Πίστεψέ με, πραγματικά δεν το χρειάζομαι.

Προσπαθώ να διαχειριστώ ήδη τις παράλογες τύψεις της μητρότητας, που σιγοτραγουδούν βασανιστικά στο background κάτι ανομολόγητα “μα καλά πως άφησες κάτι τέτοιο να συμβεί στο παιδί σου;;;” ή “τι χάλια ανοσοποιητικό έδωσες στα παιδιά σου, μ’αρέσει που θηλάζεις κι απο πάνω”, και άλλα τέτοια ωραία…

Ξέρω, δεν είναι το τέλος του κόσμου. Ξέρω, εχουμε περάσει διάφορα αλλά στο τέλος πάντα τα ξεπερνάμε. Βαθειά μέσα μου το πιστεύω, ότι τελικά όλα καλά θα πάνε και αυτή τη φορά, και πρέπει να κάνω υπομονή λίγες μέρες ακόμη.

Αλλά τις δύσκολες εκείνες στιγμές… όταν το παιδί μου αρρωσταίνει σοβαρά, θέλω απλά είναι να είσαι εκεί.

Με ένα μήνυμα. Με ένα τηλεφώνημα. Με μια νοερή αγκαλιά.

Να νιώθω οτι με νοιάζεσαι.

Οτι θα με ακούσεις, δίχως να με παρεξηγήσεις.  Ακόμη κι αν γκρινιάξω. 

Ξέρω, δεν είναι ευχάριστη η κουβέντα και ίσως σου προκαλεί αμηχανία.

Απλά βάλε τον εαυτό σου στη θέση μου για 1 δευτερόλεπτο. Κάθε μέρα, για λίγες μέρες, μέχρι να περάσει η μπόρα.

Και σύντομα όλα θα είναι όπως πριν 💞😊