Πάσχα 2018: Τίποτα δεν έχει αλλάξει…

Και τίποτα δεν είναι όπως παλιά.

Γεννηθήκαμε και οι δυο στο χάραμα της -τελευταίας ίσως -αγνής και ανόθευτης δεκαετίας, του 80. Εκείνη στο ηλιόλουστο Ηράκλειο Κρήτης, εγώ σε ορεινό προάστιο της Αθήνας.

Δεκαοχτώ χρόνια αργότερα η «μοίρα» την έφερε μπροστά μου, να διασχίζει την Εγνατία οδό στη Θεσσαλονίκη, με αέρα Μιλάνου, κορμί γαζέλας, και μπότες Tsakiris Mallas. Ακόμη θυμάμαι να σκέφτομαι πόσο εντυπωσιακή μου είχε φανεί αυτή η λυγερόκορμη μελαχρινή κοπέλα.

Είκοσι λεπτά αργότερα θα με ρωτάει κάτι μπροστά στον πίνακα ανακοινώσεων της σχολής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και αμέσως μετά θα με προσκαλεί στο πάρτι γενεθλίων της – εμένα μαζί με άλλους 150 συμφοιτητές μας. Γιατί τέτοια ήταν. Ζορμπίνα! 😊

Εκείνο το βράδυ εγκατέλειψα μετά χαράς το υπόγειο στουντιάκι μου στην ανηφορική Γ. Βιζυηνού στις 40 Εκκλησιές, και έφτασα με το χαρακτηριστικό συρτό μου βηματισμό στο διαμπερές τριάρι της, δυο στενά πιο πάνω, στην Αμπατζόγλου.

Η πολυκατοικία παλλόταν στον ρυθμό των hits της εποχής. Λίγο Oasis, λίγο Jon Bon Jovi, μπόλικη Madonna & Michael Jackson, και πολύ Granberries που ηταν και οι αγαπημένοι της (η Βανδή και η Καιτούλα εισχώρησαν λίγο αργότερα στη νυχτερινή ζωή μας, όταν «ανέβηκε» επιτέλους το επίπεδό μας 😏). 

Με υποδέχτηκε με ρακές και με την ελαφρώς φρικαρισμένη πρώτη της συγκάτοικο, την Αμαλία. Ούτε που θυμάμαι πόσους ανθρώπους γνώρισα εκείνο το βράδυ, σίγουρα ούτε η ίδια θυμάται. Νομίζω όμως και οι δυο θυμόμαστε καλά τον απολογισμό του άτσαλου σωριάσματος του ολομέθυστου κορμιού της, πριν καλά καλά λήξει το πάρτι: ένα σπασμένο κρεβάτι!

Την επόμενη μέρα, το hangover το περάσαμε παρέα. Απο εκείνη τη μέρα και για την υπόλοιπη χρονιά, θα με βρίσκουν πολλά απογεύματα να σέρνω τα ποδαράκια μου προς την Αμπατζόγλου. Συχνά κρατώντας και μια λεκάνη πλυμένα ρούχα, αφού στο υπόγειο στουντιάκι μου δεν έλεγαν να στεγνώσουν (αντίθετα… μούχλιαζαν!). Απέκτησα και όνομα στη γειτονιά: «το κορίτσι με τον κουβά». Δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να εξηγήσω οτι ήταν δεν ήταν κουβάς αλλά λεκάνη.

Κάποιες φορές ερχόταν εκείνη στο υπόγειό μου, και φτιάχναμε ριζότο α λα κρεμ με κοτόπουλο και μπέικον σε τσουκάλι ικανό να ταΐσει λόχο. Γιατί τέτοιες ήμασταν. Δυο-δυο οι δίσκοι στη λέσχη του Α.Π.Θ.. Εμείς και οι χτίστες! (αλλά το γυμναστήριο, γυμναστήριο, δόξα τον Κύριο)

Ωραία χρόνια… μουχλιασμένα. 🙂

Την επόμενη χρονιά – προς ανακούφιση της Αμαλίας που μας είχε βαρεθεί να κακαρίζουμε στο σπίτι της- αποφασίσαμε να δώσουμε ένα τέλος στα σούρτα φέρτα και να ενώσουμε τις ζωές μας εις οικίαν μια.

Το νέο μας σπίτι, ευήλιο και ευάερο οροφοδιαμέρισμα, στη «σχεδόν» παραλιακή και φασαριόζα Βασσιλίσης Όλγας, το κλείσαμε μέσα σε μια μέρα!  Και ήταν σε στρατηγικό σημείο: απέναντι από Goody’s και κοντά σε κανα δυο γυμναστήρια για το ξεκάρφωμα 😋.

Εκτός από σπίτι, βρήκαμε και αυτοκίνητο για να ολοκληρώσουμε την ευτυχία μας. Ένα τιρκουάζ Fiat Marbella ευγενική χορηγία των γονιών της, άρτι αφιχθέν από Κρήτη. Αν εξαιρέσεις τη φορά που μαζεύαμε την εξάτμιση κάπου πίσω από την πλατεία Αγίας Σοφίας, παλικάρι βγήκε το κουβαδάκι μας. Μας πήγε Κομοτηνές, μας πήγε Λίμνες Πλαστήρα, μέχρι και Ιταλίες μας πήγε. Εκτέλεσε και χρέη δωματίου ένα αξέχαστο βράδυ έξω από τα Χανιά.

Κάπως έτσι, αβίαστα, κύλησαν τα επόμενα 3 χρόνια της κοινής μας ζωή. Όπως όταν γνωρίζεις το έτερον σου ήμισυ και όλα κυλάνε ομαλά δίχως πολλή σκέψη. Εκτός από τις φορές που με έπιανε λίγη ζήλια και παράπονο, όταν ο Ζορμπάς εξαφανιζόταν σε κανά ταξίδι με κανά έρωτα, και ξέμενε το τηγάνι στο μπαλκόνι και το έψαχνα κανά δυο μέρες. Αλλά εντάξει, τα έχει αυτά ο γάμος, δεν τα έχει; 😝

Και τα χρόνια πέρασαν, αποφοιτήσαμε, πιάσαμε δουλειές, ξαναβρεθήκαμε Αθήνα, φύγαμε χωριστά για μεταπτυχιακά, γνωρίσαμε τους άντρες μας, παντρέψαμε η μια την άλλη (το ξέρω ντροπή!), κάναμε από 2 παιδιά, και ζούμε εδώ και πολλά χρόνια σε διαφορετικές χώρες.

Βρεθήκαμε εδώ στο Μαυροβούνιο με τις οικογένειές μας τώρα για το Πάσχα. Το να δέχεσαι επισκέψεις στην ξενιτιά είναι πάντα υπέροχο. Το να έρχεται η παλιά σου κολλητη με τα παιδάκια της και τον άντρα της, είναι το κάτι άλλο. 

Μας κοιτάω “απ’έξω”, μας “παρατηρώ”, μας “θυμάμαι”, και συγκινούμαι.

Δε μοιάζουμε καθόλου. Ποτέ δε μοιάζαμε. Κάθε άλλο, είμαστε πολύ διαφορετικές. Αλληλοσυμπληρωματικές θα έλεγα. Αλλά με ένα κοινό πάθος: το γέλιο.

Συζητάμε πια για botox (όχι για εμάς, για κάτι φίλες μας 😏), για potty training και tantrums (που πήγαν οι ελληνικές λέξεις καλέ;). Παλεύουμε να ολοκληρώσουμε μια κουβέντα όσο τα 4 παιδάκια μας μας περιτριγύριζουν. Αλλά τα καταφέραμε, βγήκαμε οι δυο μας, τα παμε, τα τσούξαμε και γελάσαμε σαν 18χρονες.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει, και τίποτα δεν είναι όπως παλιά…

Εκείνη συνεχίζει να αλλάζει χώρες, δουλειές, και εμπειρίες, ασταμάτητα, σαν σίφουνας.

Εγώ περπατάω πλέον δίχως να σέρνω τα πόδια μου. ☺️

(εκτός κι αν με έχουν ξυπνήσει από τις 5 😏)

Σ’αγαπώ, πρώτο μου και παντοτινό μου συγκατοικουλίνι μου!

Σ’ευχαριστώ που με παρέσυρες για λίγο και πάλι στον ρυθμό σου (δεν αντέχεται και για πολύ, εδώ που τα λέμε! 😋).  

Χαίρομαι που ακόμη κι αν δε τα λέμε πια καθόλου συχνά, κάθε φορά είναι σαν να σε είδα χθες.

Εύχομαι να μοιραζόμαστε τέτοιες στιγμές για πολλά πολλά χρόνια ακόμη.

Μένει όμως ακόμα ένα πείσμα
που δεν είναι συνήθεια μοναχά

Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα
γέλα, κι είν’ η ζωή μια τρέλα…

ΥΓ. Σοφία τη λένε, και for the record, να πω οτι έχει υπάρξει θερμή υποστηρίκτρια του blog αυτού, και η πρώτη μεγάλη μου «θαυμάστρια» γελώντας σε κάθε χαζομάρα που λέω εδώ και 20 χρόνια. 😇