Το Σάββατο βγήκαμε με τον άντρα μου…«κατά λάθος». Είχαμε κανονίσει να έρθει η νταντά και επειδή αυτό συμβαίνει πραγματικά σπάνια, το είχαμε ξεχάσει (ασχολίαστο)! Ήρθε στις 8 και μας βρήκε σε κατάσταση αποσύνθεσης. Αποφασίσαμε όμως να μην χάσουμε την ευκαιρία κι έτσι πήγαμε cinema, σε όποια παράσταση προλαβαίναμε.
Η ταινία λεγόταν «I Feel Pretty» κι ήταν κωμωδία. Και μας έκανε όντως να γελάσουμε. Παράλληλα όμως, εμένα μου χτύπησε χορδή.
Ίσως επειδη αναφέρθηκε στην αυτοπεποίθηση των μωρών και το νέο, γενναίο χαμογελάκι της Έλενας είναι ακόμη φρέσκο στο μυαλό μου. Ίσως γιατί από τότε που έγινα μητέρα, αυτά τα πράγματα με απασχολούν πολύ, καθώς μου θυμίζουν την ευθύνη μου να μεγαλώσω ανθρώπους με αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση.
Ίσως γιατί πλησιάζω το μέσον (ελπίζω) της επισκεψής μου στη γη και όπως και να το κάνεις φιλοσοφείς αλλιώς τη ζωή, όταν ξέρεις ότι δεν είναι όλη μπροστά σου. 🙂
Στο πρώτο μισό της ταινίας μου ήρθε να μπω στην οθόνη να πάρω μια αγκαλιά την πρωταγωνίστρια! Στο δεύτερο μισό ήθελα να της δώσω high five!
Η Ρενέ είναι ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας. Δίχως τις τέλειες αναλογίες μοντέλου, τα απίστευτα ζυγωματικά και τα σαρκώδη χείλη.
Υποφέρει από έλλειψη αυτοπεποίθησης. Βλέπει γύρω της παντού τον ρατσισμό. Την πληγώνουν όλοι. Η πωλήτρια ρούχων που της λέει ότι δεν υπάρχουν νούμερα για το μέγεθος της στο κατάστημα. Ο barman που αγνοεί το νεύμα της επειδή υπάρχουν πιο ωραίες κοπέλες παραδίπλα. Η receptionist του γυμναστηρίου που την κοιτάει από πάνω ως κάτω. Δεν έχει φίλο. Δεν έχει μια δουλειά που να της αρέσει.
Και ξαφνικά, ένα «ατύχημα» την κάνει να βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη, όπως πάντα ονειρευόταν. Στην πραγματικότητα είναι ακριβώς η ίδια. Στο μυαλό της όμως είναι ΤΕΛΕΙΑ.
Περπατάει με αέρα αυτοπεποίθησης. Ντύνεται όπως γουστάρει και κινείται με άνεση μέσα στα ρούχα της. Μιλάει σε κόσμο που δεν γνωρίζει και κάνει χιούμορ δίχως συστολές. Κερδίζει εντυπώσεις με το ταμπεραμέντο της και το σπινθηροβόλο βλέμμα της. Βρίσκει αγόρι. Κάνει αίτηση για τη δουλειά των ονείρων της, και καταφέρνει να τους πείσει όλους ότι είναι γεννημένη για αυτό τον ρόλο. Παρ ‘όλο που ο ρόλος απαιτούσε προδιαγραφές μοντέλου.
Την κατασυμπάθησα τη Ρενέ…
Πόσο στενοχωρήθηκα για ό,τι την έκανε να νιώθει άσχημα πριν από το ατύχημα! Πόσο άδικο!!! Σε διάφορες αναλογίες και εκφάνσεις, είδα σε εκείνη εμένα, τις φίλες μου, τη μαμά μου, την κόρη μου, την αδερφή μου.
ΠΟΣΟ ΤΗ ΧΑΡΗΚΑ στο μετά ! Πόσο την καμάρωσα για το μπρίο της και τη θετική της ενέργεια;
Τι θα γινόταν άραγε αν όλοι κοιτούσαμε στον καθρέφτη και βλέπαμε ακριβώς αυτό που θέλουμε; Αν μας γουστάραμε, όπως ακριβώς είμαστε; Αν νιώθαμε υπέροχα γι αυτό που είμαστε, μέσα και έξω;
Δεν υπάρχει μωρό που να αμφισβητεί τον εαυτό του. Γεννιόμαστε όλοι με την ακατανίκητη πεποίθηση ότι είμαστε ΤΕΛΕΙΟΙ. Το χαμογελό μας, είτε φαφούτικο, είτε αστραφτερό, είναι ακαταμάχητο. Το επιδεικνύουμε σε κάθε ευκαιρία και όλοι ανταποδίδουν.
Η κοιλιά μας, τα μπούτια μας, τα μαγουλά μας, είναι όλα είναι «τέλεια». Είτε εξέχουν, είτε κρέμονται, είτε όχι. Είμαστε ακριβώς όπως όρισε η φύση ότι πρέπει να είμαστε.
Έχουμε το θάρρος της γνώμης μας, ακόμη και αν δεν είμαστε 100% «διαβασμένοι». Υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας και διεκδικούμε αυτό που θέλουμε μέχρι τελικής πτώσης.
Έχουμε χιούμορ! ΟΛΟΙ μας έχουμε χιούμορ, ανεξαιρέτως και εκ γενετής!
Και κάπου στην πορεία, αρχίζουμε και το χάνουμε. Και το χιούμορ, και την αυτοπεποίθησή μας, και το σπινθηροβόλο βλέμμα μας.
Κάπου, κάποιος στην πορεία μας πείθει οτι δεν είμαστε αρκετά «καλοί». Ούτε καν «αρκετοί». Γιατί τα δόντια μας είναι στραβά, γιατί το δέρμα μας έχει ακμή, γιατί η τριχοφυία μας είναι ανεπιθύμητη. Γιατί το ύψος μας δεν ειναι αρκετά μεγάλο, και η περιφερειά μας δεν είναι αρκετά μικρή.
Κάπου, κάποιος, στην πορεία μας πουλάει το παραμύθι. Ότι αυτός ξέρει καλύτερα. Ότι η επιτυχία είναι μόνο για συγκεκριμένους ανθρώπους. Ότι η ομορφιά έρχεται σε συγκεκριμένα χρώματα και αναλογίες. Και η ζωή αξίζει μόνο αν έχεις συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και σωματότυπο.
Και σιγά σιγά το βλέμμα αρχίζει και θολώνει. Οι ώμοι πέφτουν. Το κεφάλι σκύβει. Η άποψή μας γίνεται διαπραγματεύσιμη. Η φωνή μας χαμηλώνει. Να μην ενοχλήσουμε. Να μην τραβήξουμε την προσοχή. Να μη δώσουμε αφορμή. Να μη μας απορρίψουν. Να μην μας κακο-χαρακτηρίσουν.
Αναλώνουμε τα πιο όμορφα και παραγωγικά μας χρόνια μες την αυτο-αμφισβήτηση. Μόνο και μόνο γιατί κάποιοι μας θέλουν ανασφαλείς και μπερδεμένους. Γιατί βολεύει. Βολεύει την οικογένεια, το σχολείο, την αγορά εργασίας και σίγουρα βολεύει τη βιομηχανία «ομορφιάς».
Σε πολλά θέματα έχω υπάρξει τυχερή. Δεν ένιωσα ποτέ έντονο ρατσισμό ή απόρριψη – για την εξωτερική μου τουλάχιστον εμφάνιση. Δε χρειάστηκε ποτέ να υποβάλλω τον εαυτό μου σε εξαντλητικές διαίτες- αν και πέρασα ξυστά από τη φάση της εμμονής στην αρχή της εφηβείας. Δεν έβαλα σιδεράκια ή δεν είχα μυωπία (ξόδεψα όμως πολύ χρόνο και χρήμα σε …τρίχες!)
Οι γονείς μου με αγάπησαν και με αποδέχτηκαν ολόψυχα. Αλλά μόνο όσο αγαπούσαν και αποδεχόντουσαν τους εαυτούς τους. Γιατί μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει ο κάθε γονέας. Και δυστυχώς αυτό δεν είναι πάντα αρκετό.
Κι έτσι, την αυτο-απόρριψη και την ανασφάλεια, σε διάφορα επίπεδα, δεν τη γλίτωσα. Γιατί σημασία δεν έχει πως είσαι, αλλά πως νιώθεις!
Μου πήρε σχεδόν 40 χρόνια για να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη δίχως «περαιτέρω» σχόλια. Δίχως «αχ και να είχα λιγότερο από αυτό και περισσότερο από το άλλο». Να τον δω όπως είναι. Ούτε πιο όμορφο, ούτε πιο άσχημο. Αλλά όπως είναι. Τέλειο, μες την ατέλειά του.
Μου πήρε σχεδόν 40 χρόνια να νιώσω μεγαλύτερη σιγουριά για μένα. Να εμπιστευτώ πιο πολύ την κρίση μου. Να αδιαφορήσω πιο πολύ για «τι θα πει ο κόσμος». Να γίνω με μένα όσο επιεικής ήμουν πάντα με όλους τους άλλους.
(κι ακόμη το δουλεύω…)
Είναι σχεδόν ειρωνικό να αρχίζεις να αγαπάς τον εαυτό σου περισσότερο από ποτέ, όσο οι άσπρες τρίχες πολλαπλασιάζονται, η χαλάρωση γίνεται αδίστακτη, η κυτταρίτιδα αναπόφευκτη και οι ρυτίδες εμφανείς.
Και δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς….
Πως θα ήταν ο κόσμος μας, αν όλοι νιώθαμε από την αρχή, ως το τέλος αυτής της σύντομης διαδρομής μας στη γη, όμορφοι; Αξιοθαύμαστοι; Αξιόλογοι; Χωρίς «μα», χωρίς «αν»…
Αν την κοινωνία μας την έλκυε η αλήθεια και η αυθεντικότητα;
Αν μαθαίναμε να κοιτάμε με τα μάτια της ψυχής και να εκτιμούμε την ουσία;
Αν σεβόμασταν και αγαπούσαμε τον εαυτό μας ακριβώς όπως είναι; Πάντα και για πάντα;
Μαντεύω ότι θα θέλαμε να τον περιποιηθούμε. Θα τον αγκαλιάζαμε. Θα τον προσέχαμε. Θα εκφράζαμε τα συναισθηματά μας. Θα κυνηγούσαμε τις δουλειές που μας ταιριάζουν. Θα τρέχαμε μακριά απο τοξικές καταστάσεις. Θα είχαμε υγιείς σχέσεις, ερωτικές και όχι μόνο. Θα ζητούσαμε βοήθεια όποτε θα νιώθαμε ότι δεν μπορούμε μόνοι μας.
Μαντεύω ότι θα μαγνητίζαμε τον κόσμο που θέλουμε δίχως πολλή προσπάθεια. Μαντεύω ότι θα είμασταν και γαμώ τις παρέες. Μαντεύω ότι θα αρρωσταίναμε πολύ λιγότερο.
Μαντεύω ότι θα απείχαμε απο καταχρήσεις γιατι θα θέλαμε να φροντίσουμε την υγεία μας και το σώμα μας. Να τραφούμε σωστά. Να γυμναστούμε. Όχι για να αρέσουμε στους άλλους. Ούτε για να χωρέσουμε στο τζιν.
Αλλά για να δώσουμε στην ψυχή μας ένα σπίτι γερό, ευήλιο και ευάερο για να κατοικεί.
Ένα σπίτι που να της αξίζει…
ΥΓ.1. Τι καταπιεστική ανακάλυψη αυτό το τζιν (όχι το τονικ.. το παντελόνι), αλήθεια! Μετά τα 30 τα αποφεύγω συστηματικά…
ΥΓ2. Τα παραπάνω εννοείται ισχύουν και για τους άντρες και μάλιστα στην εποχή που ζούμε ολοένα περισσότερο. Δυστυχώς, λίγοι ξεφεύγουν απο την πίεση να μπούμε σε κουτάκια, σε κάποια φάση της ζωής μας.
Θα πρωτοσχολιάσω ότι αυτή σου η ανάρτηση ήρθε στην κατάλληλη στιγμή για μένα. Σήμερα τη χρειαζόμουν περισσότερο από ποτέ και με έκανες να νιώσω ότι συναισθάνθηκες τα συναισθήματά μου έστω κι αν είσαι τόσο μακριά μου….absent in sight but present into my heart Christina mou! Θα δευτερολογήσω σχολιάζοντας τον απίστευτα άμεσο και ιδιαίτερο τρόπο που γράφεις. Πόσο σε θαυμάζω γι αυτόν από την πρώτη στιγμή που διάβασα κείμενό σου. Συγκεκριμένα εσύ αν υπάρχει κάτι για το οποίο ποτέ δεν πρέπει να νιώσεις έλλειψη αυτοπεποίθησης είναι το χιούμορ σου. Για μένα είναι ένα από τα πρώτα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας ενός ατόμου που με προσελκύουν ή με απωθούν γιατί αποδεικνύει το πνεύμα του. Με το θέμα που επέλεξες σήμερα επιχειρείς να θίξεις έναν πάρα πολύ σημαντικό και διαχρονικό “τρωτό” σημείο όλων των ανθρώπων. Το κάνεις με τόση λεπτότητα και μαεστρία. Σκέψου ότι αντέγραψα τις συμβουλές και κατέγραψα τις “μαντεψιές” σου για να τις συμβουλεύομαι όποτε ολισθαίνω επικίνδυνα! Γι αυτό θα μοιραστώ το άρθρο σου κρίνοντας πόσους φίλους κ φίλες μου θα τονώσει σήμερα το πρωί! ☺Και έχεις απόλυτο δίκιο Χριστίνα μου τίποτα πιο ωραίο από το φαφούτικο χαμόγελο των κοριτσιών μας ιδιαιτέρως όταν παίρνουν τέτοιες πόζες και προσποιούνται τις πρίμα μπαλαρίνες (όλες ίδιες πιά!)
Αλεξάνδρα μου, κι εσύ έχεις έναν τρόπο να γράφεις που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά μου και με κάνει να κοκκινίζω, και λίγο να βουρκώνω! Το πόσο χαίρομαι που είχε αυτό το ποστ τέτοιο αποτέλεσμα πάνω σου, δε φαντάζεσαι!!! Γράφω όπως σκέφτομαι, αλλα πάντα εχω την αγωνία αν θα περάσει τελικά το μύνημα που θέλω. Και σήμερα το μήνυμα ήταν μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ σε όλους τους όμορφους, ψαρωμένους και ταλαιπωρημένους, δίχως λόγο, εαυτούς μας… Την στέλνω αρχικά στον έφηβο εαυτό μου (και ανά διαστήματα στον ενήλικο, σημερινό μου εαυτό!)… χαίρομαι που έφτασε και σε σένα! ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΚΑΛΙΑ, και μεγαλο φιλί λοιπον απο Ποντγκόριτσα-Πειραιά!
όλα μου άρεσαν…αλλά κυρίως το σχόλιο για το τζιν…ποτέ δεν το συμπάθησα, ποτέ δεν μου πήγαινε…αλλά αναγκάστηκα λόγω μόδας στα 14 να αγοράσω και κατέπεσα σε μια μαϊμού levis…το επόμενο το πήρα στα 36 μου….τότε που η αυτοπεποίθηση δεν είχε νόημα, ή της έδωσα την αξία που της έπρεπε…ευχαριστούμε για τις όμορφες σκέψεις….θυμάμαι μια διαφήμιση της dove που έψαχνε κοπέλες με ατέλειες και μια φίλη μου στην Αγγλία την είχαν απορρίψει, επειδή δεν είχε ατέλειες….
χαχαχαχα χτυπημα κατω απ’τη μέση! Δεν είχε ατέλειες; έτσι σου ειπε? το ψώνιο!!! 🙂 🙂 ΦΙλακια Ελενακι μου ομορφο!! Σ’αγαπω πολυ!
“Μαντεύω ότι θα μαγνητίζαμε τον κόσμο που θέλουμε δίχως πολλή προσπάθεια. Μαντεύω ότι θα είμασταν και γαμώ τις παρέες. Μαντεύω ότι θα αρρωσταίναμε πολύ λιγότερο.”
Αυτό ακριβώς πιστεύω κ γω.. το μόνο κακό είναι ότι έφτασα και γω σχεδόν 40 για να το καταλάβω.. τώρα κοιτάω τις φωτό του παρελθόντος , -νιάτα!- κ αναρωτιέμαι τι δεν μου άρεσε 😉 δεν πειράζει.. κάλλιο αργά.. 😉
Έχω ένα σωρό παραδείγματα από κοπέλες που δεν ανταποκρίνεται η εμφάνιση τους στα στάνταρ της εποχής αλλά έχουν τόσο αυτοπεποίθηση και μπριο που κρατάς μόνο αυτό εν τέλει!
Πιπινι κι εσύ λοιπόν φιλενάδα!! χαχα.. ΑΚΡΙΒΩΣ αυτή την σκέψη κάνω κι εγώ, κοιτώντας παλιές φωτός. “χμμμ, μια χαρά ήμουν, τι με χαλούσε; οεο”. Και όποτε πάω τώρα να γκρινιάξω, φέρνω στο μυαλό μου τον εαυτό μου 5 χρόνια μεγαλύτερο. Και φτύνομαι να μη με ματιάσω… Φτου μας λοιπόν!!!!!
Τι ωραίο κείμενο!!! Πώς μου είχε ξεφύγει! Πόσες φορές έχω σκεφτεί κι εγώ σχετικά… Τι κρίμα που έφτασα κι εγω 40 για να πάρω μπρος, πόσα χρόνια έχασα, πόσο χρόνο έχασα, που δε γυρίζει πίσω. Λυπηρό. Τουλάχιστον, better late than ever, που λένε κι οι φίλοι μας οι Άγγλοι!
Φυσικά better late than never αγαπημένη! Σε πολλά θέματα απορώ πόσο βαθιά κοιμόμουν και αναρωτιέμαι ΓΙΑΤΙ δεν πήρα μπρος νωρίτερα. Όμως νομίζω ότι ο καθένας μας παίρνει μπρος οπότε “ειναι” να πάρει, και δεν γίνεται να κόψουμε δρόμο δυστυχώς. Με παρηγορεί η σκέψη ότι είμαι περίπου στο μέσον της ζωής μου. Έχω ΑΛΛΟ ΤΟΣΟ να το ζήσω πιο απολαυστικά… Άλλοι φεύγουν δίχως να έχουν πάρει χαμπάρι..