Πότε θα είμαστε αρκετές;

Στην αρχή, είχα τύψεις…

Το ήξερες εσύ οτι οι νευρώνες του “άγχους” σχηματίζονται στον εγκέφαλο του βρέφους κατά τις πρώτες εβδομάδες της κύησης και επηρεάζουν την προδιάθεση του παιδιού να είναι αγχωμένο, όταν βγει εκεί έξω;;;

ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΕΣ; Τυχερή είσαι! Τι το θελα και το διάβασα τότε που διάβαζα το ένα βιβλίο παιδικής ψυχολογίας πίσω από το άλλο;;; (από Dr. Sears πρέπει να ήταν το συγκεκριμένο).

Πόσες φορές αισθάνθηκα ότι ίσως “φταίω” εγώ που ο Ηλίας βγήκε έτσι, ανήσυχο και απαρηγόρητο μωράκι, επειδή το πρώτο τρίμηνο εγκυμοσύνης δούλευα σε ένα πολύ δύσκολο και απαιτητικό Project;

Πιο μετά, αισθανόμουν άσχημα που το “’αφησα” και πήγα στη δουλειά μου και δούλευα πολλές ώρες και με “έχασε” τόσο νωρίς. Που δεν ήμουν εκεί στα πρώτα του βήματα, που δεν άκουσα να λεει τις πρώτες του λεξούλες. Και εκεί απέδιδα και τα tantrums και τις ανασφαλειές του…

Μετά, είχα λίγες τύψεις ακόμη…

Όταν μεγάλωσε λίγο και πηγαίναμε καμια επίσκεψη σε σπίτι που η τηλεόραση ήταν μονίμως αναμμένη, και ο Ηλίας δεν κουνουσε βλέφαρο μέχρι να φύγουμε, άρχισα να νιώθω άσχημα που δεν τον έχω πιο ελευθερο να βλέπει κάθε μέρα λίγο βίντεο, ώστε να μην κολλάει έτσι μόλις βρει ευκαιρία.

Μετά, αισθανόμουν τύψεις γιατί σε κάθε πάρτυ που πηγαίναμε έκανε κατάληψη στον μπουφέ και δεν ξεκολλούσε αν δεν άδειαζε όλες τις πιατέλες (μαμά και γιος καταναλώναν εύκολα το 80% του συνολικού φαγητού). Και σκέφτηκα ότι ίσως φταίει το οτι δεν του έδωσα απο αρκετά νωρίς γλυκά και συσκευασμένα σνακς, οπότε είχε “απωθημένα”.

Μετά, αρχισα να του δίνω κάθε μέρα από ένα γλυκό και τον άφηνα κάθε μέρα να βλέπει βίντεο, και αισθανόμουν τύψεις πως του κάνω κακό και με τα δυο.

Μετά, αισθανόμουν τύψεις που δε φτάνει που το άφηνα για να παω στο γραφείο όλη μέρα, πηγαινα ΚΑΙ κομμωτήριο ένα Σάββατο το τρίμηνο. Για να μην πω όταν κάποια στιγμή ξεκίνησα με τα χίλια ζόρια να πηγαίνω 2 φορές την εβδομάδα σε ομάδα βόλευ της δουλειάς!!!

Σταματάνε ποτέ οι τύψεις;

Πότε σταματάει αυτός ο φαύλος κύκλος τύψεων και ενοχών για εμάς τις μαμάδες και τις επιλογές που κάνουμε;

Θα κάνουμε αυτό, σκεφτόμαστε ότι θα έπρεπε να κάνουμε το άλλο. Θα κάνουμε το άλλο, θα νιώθουμε πως θα επρεπε να κάνουμε ΚΑΙ αυτό Και το άλλο και το παρ’άλλο.

Πότε θα νίωσουμε ότι είμαστε αρκετές και κάνουμε τα σωστά πράγματα;

Δουλεύουμε εκτός σπιτιού, αισθανόμαστε άσχημα. Καθόμαστε σπίτι να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, έρχεται η στιγμή που πνιγόμαστε, νιώθουμε οτι η ζωή περνάει και φεύγει, χάνεται. Νιώθουμε οτι αφού είμαστε “σπίτι” μπορούμε να φροντίζουμε για όλα και όλους, αγόγγυστα, και αν πάρουμε βοήθεια, νιώθουμε τύψεις που δεν τα καταφέρνουμε μόνες.

Τύψεις για εμάς, αλλά και ενοχές για τις σκέψεις που κάνουμε.

Τι παίζει εδώ; “Με τον ήλιο τα βάζω με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε” φάση; Είμαστε άραγε τρελές, κακομαθημένες και ανικανοποίητες όπως μας θέλουν εμάς τις γυναίκες τα στερεότυπα; Δεν ξέρουμε τι θέλουμε; Ο,τι και αν κάνουμε δεν θα είμαστε ποτέ χαρούμενες;

Χα, πόσο θα βόλευε αυτό μερικούς μερικούς εε;

Ε λοιπόν, όχι, δεν το πιστεύω καθόλου αυτό!

Έχοντας περάσει από όλα τα στάδια, έχοντας ψήσει τον εαυτό μου στο γκριλ και από τις δυο πλευρές, καλά –καλά, μέχρι την τελευταία μου σταγόνα, έχω να πω οτι δεν είμαστε καθόλου ανικανοποίητες.

Τις πταίει;

Είμαστε απλά πολεμίστριες με άδειες φαρέτρες, σε μάχη έναντι λεγεώνων τεράτων του χθες, του σήμερα και του αύριο.

Έχουμε απο τη μια τις προσδοκίες που κουβαλάμε ολόκληρες γεννεές, ακόμη και από τις προ-προγιαγιάδες.Το πρότυπο “οσιομάρτυρα” που με 5 ώρες ύπνο στέκεται στα πόδια της και δουλεύει 7 μέρες την εβδομάδα, non-stop, φροντίζει τους πάντες και τα πάντα, ανάγκες δεν έχει, και ευχαριστώ δεν ακούει, αφού η «προσφορά» της είναι καθήκον αυτονόητο. Που γεννάει στο χωράφι και μετά συνεχίζει το όργωμα.

Υπερβολές θα μου πεις. Η δική μας γενιά τα έχει όλα. Έχει πλυντήριο πιάτων, ρούχων, έτοιμο ψωμί και φέρνει και μια γυναίκα να καθαρίζει κάθε 15. ‘Ασε που οι άντρες μας αλλάζουν ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΠΑΝΑ πλέον. Και μιλάμε κι από πάνω;;

Έλα όμως που μέσα μας βαθιά νιώθουμε τύψεις ακόμη και για τα “αυτονόητα¨..

Γιατί;

Γιατί μεγαλώνουμε επί 20-30 χρόνια με το mantra «Να δουλεύεις να είσαι ανεξάρτητη» (με όλες τις καλές προθέσεις βεβαίως, βεβαίως). Σπουδάζουμε, παλεύουμε να μπούμε σε μια καλή θέση, κάνουμε ατελείωτη εξάσκηση να γίνουμε δυναμικές, γεμάτες αυτοπεποίθηση, να πάμε σε συνεντεύξεις, νέες, φιλόδοξες και ωραίες – αλλά προσοχή, όχι τόσο ωραίες ή χαμογελαστές ωστε να παρεξηγηθούμε και να μας την πέσουν! Τόσο, όσο…

Ακροβατούμε για χρόνια,  ώστε να προχωρήσουμε επαγγελματικά και να “καταξιωθούμε”, και τα χρόνια περνάνε, τα βιολογικά ρολόγια χτυπάνε, το mantra αλλάζει και γίνεται «Πότε θα παντρευτείς, πότε θα κάνεις παιδιά, τι περιμένεις;».

Κι εκεί κοντά στα 30 βρίσκεις ως δια μαγείας των πατέρα των παιδιών σου (τυχαίο;; δε νομίζω!), ξεκινάς συνοπτικές διαδικασίες γάμου, ή ακόμη καλύτερα γαμοβάπτισης που συμφέρει. Αν τύχει κοντά σε αυτή την ηλικία να ψάχνεις για δουλειά;;;; Μαυρο φίδι που σ’έφαγε, καλή τύχη!

Το μωρό κάποιες φορές έρχεται (αν όχι, ίσως θες να μετακομίσεις χώρα), και μπαίνεις σε μια φούσκα ροζ, όπου ο χρόνος σταματάει και μυρίζει ταλκ, φροντίδα και προδέρμ. Όλος ο κόσμος γίνεται για λίγο το μωρό σου. Μένεις ώρες ατελείωτες μόνη μαζί του, έχεις να το φροντίσεις, αυτό, τον εαυτό σου, το σπίτι.

Είναι υπέροχο, αλλά μάντεψε τι; Δεν το’χεις ξανακάνει!!

Τίποτα από όλα αυτά τα 3 δεν έχεις ξανακάνει, εξολοκλήρου, και πάνω απο μια μέρα! Ούτε μεγάλωσες με όλες τις ξαδέρφες και τις θειες σου στον μαχαλά να τα βλέπεις όλη μέρα μπροστά σου και να ξέρεις τι σκ@τα να περιμένεις.

Και τώρα καλείσαι να τα κάνεις και τα 3 ταυτόχρονα (συν κάτι ψιλα παραπάνω βλέπε σύντροφο ή 2^ο μωρό αν είσαι ήδη μάνα). Δίχως ύπνο, με τρελές ορμόνες, με θήλαστρα, αποστειρώσεις, με πίεση να ξαναγυρίσεις στη δουλειά.

Η μετάβαση στον “έξω κόσμο” είναι συχνά σκληρή και εξίσου διπολική: “Μα καλά αυτή τα παιδιά της πότε τα βλέπει;” θα πουν κάποιοι αν δουλεύεις πολλές ώρες. “Α, αυτή από τότε που έκανε παιδιά έχει ημιαργία και φεύγει στις 18:00” θα πουν άλλοι αν παλεύεις να δεις λίγες ώρες τα παιδιά σου.

Κι αν αποφασίσεις να παραιτηθείς και να μείνεις σπιτι να μεγαλώσεις τα παιδιά, θα είσαι αυτή που “κάθεται” (θα γελάω πάντα με αυτή την ατάκα!).

Supermoms και άλλοι αστικοί μύθοι…

Και μέσα σε όλα αυτά έχεις τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ή μαζικής επικοινωνίας, να προβάλουν εικόνες αϊδρωτων, σύγχρονων Αμαζόνων, που στρολάρουν χαλαρά και με αέρα, στον στίβο της μητρότητας, φορώντας ψηλοτάκουνα, συνολάκια με την τελευταία λέξη της μόδας, άψογες πυκνές βλεφαρίδες και ένα ζευγάρι καλοσχηματισμένων φρυδιών.

Στο ένα χέρι το μωρό, στο άλλο το νήπιο, στο τρίτο το λαπτοπ και στο τέταρτο τον διπλο latte freddo moccacino (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα).

Και θα μου πεις… “Τι θες να πεις εσύ τώρα; Οτι δεν μπορείς να τα έχεις όλα αν θες; Οτι δεν πρέπει να προβάλλεται η δυναμική μάνα, που όλα τα καταφέρνει και όλα τα μπορεί; Ότι πρέπει να κυκλοροφορείς άλουστη και με τις φόρμες κάθε μέρα;”

Κάθε άλλο. Τις θαυμάζω αυτές τις γυναίκες και νομίζω ότι είναι καλά πρότυπα. Αρκεί να είναι αυθεντικά. Γιατί νομίζω χορτάσαμε “υπερήρωες». Νομίζω ότι πλέον η ζυγαριά κλίνει στο να δημιουργηθούν ουτοπικές προσδοκίες, από τη μητέρα, , τη γυναίκα και τον σύγχρονο άνθρωπο εν γένει.

Ναι, έχουμε απίστευτη δύναμη μέσα μας (άντρες, γυναίκες!). Ναι, εμείς οι γυναίκες είμαστε φοβερές στο multitasking (most of the times). Ναι, όταν θέλει ο άνθρωπος όλα τα μπορεί.

Όμως πρέπει να είναι Ok το να μην τα μπορούμε πάντα, ΟΛΑ. Πρέπει να μας επιτρέπεται να κάνουμε μέτρια δουλειά σε κάποια πράγματα. Και που και που να κάνουμε και απλά, παχιά ΛΑΘΗ όπως όλοι οι άνθρωποι.

Πρέπει να μπορούμε να πούμε «sorry, αυτό δεν θα το κάνω ΚΑΘΟΛΟΥ». Γιατί είμαι πολύ κουρασμένη, είμαι πολύ πιεσμένη, είμαι στα down μου! Όχι δεν έχω 8 παιδιά και μια κατάκοιτη μάνα, αλλά και πάλι είμαι κουρασμένη.Θα πρέπει να νιώθουμε ότι αξίζουμε βοήθεια, φροντίδα η’ περιποίηση, ανεξαρτήτως των συνθηκών μας.

Το να φροντίζεις τα παιδιά σου σήμερα δεν είναι μόνο να μαγειρεύεις και να τα πηγαίνεις μέχρι το σχολείο. Είναι να εξασφαλίζεις την ψυχική, τη νοητική τους και τη σωματική υγεία τους. Να αναγνωρίζεις και να φροντίζεις για πράγματα που κάποτε ήταν “λεπτομέρειες”. Όπως τη δυσανεξία στη γλουτένη, την αλλεργία στην πρωτείνη γάλακτος, την υπερμετρωπία, τη διάσπαση προσοχής, την μη ασφαλή προσκόλληση, την ανασφάλεια, την κατάθλιψη, το bullying και όλες αυτές τις “λεπτές” αποχρώσεις.

Οι πληροφορίες σήμερα είναι ατελείωτες, καταιγιστικές, και συχνά αντιφατικές.

Κάποιες φορές απλά θέλουμε λίγο ησυχία. Πως αλλιώς θα προλάβουμε να αφουγκραστούμε την ψυχική μας κατάσταση (και αυτή των παιδιών μας); Πως θα τη σεβαστούμε;

Η αλήθεια σώζει ζωές!

Ίσως όταν η αλήθεια της πλειοψηφίας βγει παραέξω, ίσως όταν οι προσδοκίες γίνουν πιο ρεαλιστικές, ίσως όταν η εικόνα της “σούπερ-μαμάς» απομυθοποιηθεί λίγο, τότε, ίσως, λέω, να σταματήσουμε να νιώθουμε ανεπαρκείς.

Ίσως τότε να μπορούμε να αγκαλιάσουμε το ευάλωτο κομμάτι μέσα μας, να το καθησυχάσουμε ότι όλα θα πάνε καλά, και ότι εμείς το αγαπάμε εξίσου με όλα τα υπόλοιπα κομμάτια, και θα το περιμένουμε να νιώσει ξανά καλύτερα.

Και τότε, είμαι βέβαιη ότι αυτό θα μας ανταμείψει για την υπομονή, το σεβασμό και την αγάπη μας, πηγαίνοντας μας ένα βήμα πιο μπροστά και πιο πάνω. Εκεί, που κάθε επόμενη μπόρα θα φαντάζει λιγότερο τρομακτική, μεγάλη και ανυπέρβλητη.

Εκεί που νιώθουμε οτι «το’χουμε».

Κι αν δεν το χουμε, θα κάνουμε ένα διάλειμμα, και θα το ξανα-βρουμε.

Δε βιαζόμαστε. Άλλωστε έχουμε πει: η μητρότητα αγώνας αντοχής, και όχι ταχύτητας.

Καλή δύναμη σε όλες μας! 💕

ΥΓ. Είχα παλιότερα γράψει για την κωμική πλευρά της καθημερινότητας μιας μαμάς. ‘Εχω ετοιμάσει και την άλλη, τη σοβαρή πλευρά της παράνοιας της εργαζόμενης μαμάς…αυτή που υποδαυλίζεται από το σύστημα και την αφήνει να νιώθει κουρέλι. Αλλά επειδή δεν έχω πιάσει ακόμη την stay at home mum, είπα να ξεκινήσω από αυτό το “γενικό πασάλειμμα” 😬 (καλά, για την ακρίβεια το Β’ μέρος της ξενιτιάς νόμιζα ότι θα έγραφα, αλλά τι να με κάνεις που έχω A.D.D.??? Μη μου πεις δεν ξες το ακρωνύμιο;;; τς τς τς 😎).