Το χαμόγελο της Μαμάς – Μέρος Β’

Γι’ αλλού, γι’ αλλού ξεκίνησα…

Σήμερα είχα σκόπο να περάσω με φόρα στο Μέρος Β’ του post της περασμένης εβδομάδας περί “χαμόγελου της μαμάς”, μετά και το τελευταίο newsletter περί “φυλακών του μυαλού μας”.

Κι όταν λέω με φόρα, εννοώ με ύφος έτσι ενθουσιώδες και εμψυχωτικό: “εμπρός κορίτσια, πάμε όλες μαζί! Πάμε να βγούμε από τις φυλακές! Πάμε να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας και των παιδιών μας! Εμπρός μάρς! Εν δυο, εν δυο”.📣🎊🎉

Και μετά είδα αυτή την ταινία…. Συνεχίστε την ανάγνωση του “Το χαμόγελο της Μαμάς – Μέρος Β’”

Εδώ νταντά, εκεί νταντά, που’ναι η νταντά;

Το να βρεις νταντά είναι πάντα ένα δύσκολο και ψυχοφθόρο σπόρ. Αν το έχεις περάσει, το ξέρεις πολύ καλά!

Θυμάμαι πριν 5 χρόνια που επέστρεψα στο γραφείο, τι κλάμα είχα ρίξει που είχα αφήσει τον Ηλία σε ξένα χέρια, και μάλιστα αμφιβόλου… ποιότητας.

Τρεις νταντάδες αλλάξαμε μέχρι να βρούμε την αγία “Νενή” μας, που έμεινε μαζί μας σχεδόν 3 χρόνια… Και που της χρωστάω λιγότερες άσπρες τρίχες στα μαλλιά μου σήμερα :).  

Θέλω την παλιά μας την νταντά
Η αγία “Νενή” μάς στα 3α γεννέθλια του Λίακου

Αλλά σε αυτό θα επανέλθω άλλη φορά. 

Τώρα θέλω να εστιάσω στο πως είναι να ψάχνεις νταντά σε μια ξένη χώρα. Συνεχίστε την ανάγνωση του “Εδώ νταντά, εκεί νταντά, που’ναι η νταντά;”