Τις προάλλες, στο σχόλασμα, ο γιος μου μου έδειξε με περηφάνια τη χειροτεχνία που έφτιαξαν στο σχολείο. Ήταν ένας καρχαρίας. Συγκεκριμένα, ένας διαφορετικός καρχαρίας. Ένας… αλλήθωρος καρχαρίας!
Ενστικτωδώς πήγα να επισημάνω το προφανές: «αγάπη μου τα μάτια που διάλεξες δεν έχουν το ίδιο μέγεθος». Κρατήθηκα και απλά χαμογέλασα.
Στη διαδρομή του αρέσει να ακούμε δυνατά μουσική δίχως να πολυμιλάμε. Τον κοίταζα από το καθρεφτάκι να χαζεύει απέξω αμέριμνος και γελαστός.
Αναλογίστηκα το ταξίδι του μέχρι εδώ, στα 6 χρόνια ζωής του… Ο αλλήθωρος καρχαρίας δε θα πρεπε να με εκπλήσσει. Πάντα είχε τον δικό του τρόπο… Συνεχίστε την ανάγνωση του “Διαφορετικότητα: τι δύσκολο πράγμα!”