Α, ναι, στο ότι 10 χρόνια μετά την πρώτη μου εμπειρία στα «ξένα», ήθελε η μοίρα να ξαναγευτώ τη ξενιτιά, αυτή τη φορά σε χώρα Βαλκανική προέλευσης, στο γνωστό πλέον σε όλους 😏 Μαυροβούνιο. Όπως κάθε αρχή, ήταν και αυτή… δύσκολη!
Αν δεν ήξερα καλύτερα, θα στοιχημάτιζα ότι αυτές οι έννοιες υπάρχουν μόνο στα Ελληνικά. Οτι ανακαλύφθηκαν στην Ελλάδα (όπως άλλωστε όλες οι λέξεις του κόσμου 😋), εμπλουτίστηκαν στην Ελλάδα, και δεν υπάρχουν καν σε άλλες γλώσσες. Συνεχίστε την ανάγνωση του “Της Ξενιτιάς Καμώματα- Μέρος Α’”
Κάπου στο ποστ μου για τη νταντά μας που έφυγε ξαφνικά, είχα γράψει οτι ένα από τα πράγματα που με πληγώνουν στο “πακέτο” της ex-pat ζωής, είναι οι ξαφνικοί αποχωρισμοί. Έγραφα ότι θα επεκταθώ κάποια στιγμή πάνω σε αυτό αργότερα.
Σήμερα ξεκίνησα να γράφω για το roadtrip στην Κροατία, αλλά κάτι δεν με άφηνε.
Κάτι πάλευε απο χθες να βγει απο μέσα μου, από το μυαλό μου, απο την καρδιά μου, από το στομάχι μου και λίγο από τα μάτια μου. Και τελικά, μετά από 2 μέρες “τοκετού”, ήρθε. Απρόσκλητο, επώδυνο, αλλά και καθαρκτικό. Έκανε όλη αυτή τη διαδρομή, και υπαγόρευσε αυτά στα ακροδάχτυλά μου:
ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΜΑΣ: ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ ΟΙ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΙ
Ο Ηλίας την πρώτη μέρα στο σχολείο του. Ευτυχώς τα μικρά παιδιά προσαρμόζονται πολύ πιο εύκολα από εμάς…
Έχοντας ζήσει αρκετά χρόνια στο εξωτερικό, και πλησιάζοντας αισίως τα 40 χρόνια ζωής (😁γκλουπ!), μου είναι ξεκάθαρο πλέον ότι σαν το Πάσχα, το σωστό, το αληθινό, το Ελληνικό, στο χωριό, δεν υπάρχει!
Ανέκαθεν το Πάσχα μου προκαλούσε ευφορία (σε αντίθεση με τα Χριστούγεννα). Και οι λόγοι είναι πολλοί. Πρώτα και καλύτερα, πέφτει Άνοιξη. Και η Άνοιξη σε μια χώρα σαν την Ελλάδα είναι απερίγραπτη.
Πολύδροσος Φωκίδας, το πανέμορφο χωριό του πεθερού μου.
Επάνω, εγώ και η κολλητή μου, στη Eurodisney, τον Μάιο 2000 με την Έλενα και την Τόνια – δύο από τα μέλη της τότε “οικογένειάς” μας από το πανεπιστήμιο. Κάτω, στο Μαυροβούνιο φέτος το Πάσχα, με σχεδόν όλα τα μέλη των σημερινών μας οικογενειών (ο Ηλίας κόπηκε 😬)
Γεννηθήκαμε και οι δυο στο χάραμα της -τελευταίας ίσως -αγνής και ανόθευτης δεκαετίας, του 80. Εκείνη στο ηλιόλουστο Ηράκλειο Κρήτης, εγώ σε ορεινό προάστιο της Αθήνας.
Δεκαοχτώ χρόνια αργότερα η «μοίρα» την έφερε μπροστά μου, να διασχίζει την Εγνατία οδό στη Θεσσαλονίκη, με αέρα Μιλάνου, κορμί γαζέλας, και μπότες Tsakiris Mallas. Ακόμη θυμάμαι να σκέφτομαι πόσο εντυπωσιακή μου είχε φανεί αυτή η λυγερόκορμη μελαχρινή κοπέλα.Συνεχίστε την ανάγνωση του “Πάσχα 2018: Τίποτα δεν έχει αλλάξει…”
Το να βρεις νταντά είναι πάντα ένα δύσκολο και ψυχοφθόρο σπόρ. Αν το έχεις περάσει, το ξέρεις πολύ καλά!
Θυμάμαι πριν 5 χρόνια που επέστρεψα στο γραφείο, τι κλάμα είχα ρίξει που είχα αφήσει τον Ηλία σε ξένα χέρια, και μάλιστα αμφιβόλου… ποιότητας.
Τρεις νταντάδες αλλάξαμε μέχρι να βρούμε την αγία “Νενή” μας, που έμεινε μαζί μας σχεδόν 3 χρόνια… Και που της χρωστάω λιγότερες άσπρες τρίχες στα μαλλιά μου σήμερα :).
Όταν το πρωτοάκουσα, συνοφρυώθηκα. “ΜΑΥΡΟ-βούνιο”;;;;; Ειδικά όταν άκουσα οτι θα ζούμε στην “Ποντγκόριτσα”, την πρωτεύουσα. Την ποια;;; Δε με λες και τέρας γεωγραφικών γνώσεων, αλλά τουλάχιστον στη γειτονιά μας νόμιζα πως ήξερα τι παίζει. Αμ δε. Κι επειδή ξέρω ότι μπορεί κι εσένα να σου λέει κάτι αμυδρά (ίσως να θυμάσαι κάποια λούμπεν συμμετοχή του στη Eurovision;), κι αναρωτιέσαι που στο καλό βρίσκεται, θα σου πω αμέσως: είναι πάνω από την Αλβανία, κάτω από την Κροατία, και απέναντι από την Βόρεια Ιταλία. Καλύτερα τώρα;
Το όμορφο Μαυροβούνιο
Εγκυκλοπαιδικά να σου πω οτι πρόκειται για νεοσύστατο κράτος, καθώς μέχρι το 2006, ήταν ενιαίο με τη Σερβία. Δεν έχει ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση ακόμη, αλλά έχει υιοθετήσει το Ευρώ.