Θα σε ακούω, δίχως να σε κρίνω…

Ποια είμαι εγώ;

Που θα σου πω πως να γεννήσεις;

Που θα σου πω να θηλάσεις το παιδί σου; Και πόσο θα το θηλάσεις; 

Που θα σου υποδείξω τι να του δώσεις να φάει; Αν θα είναι βιολογικό ή συμβατικό; Και αν θα το φάει σε κομματάκια ή αλεσμένο;

Που θα σε κρίνω γιατί το αφήνεις να δει βίντεο; Η’ που του δίνεις το τάμπλετ;

Που δεν κοιμάσαι μαζί με το παιδί σου; Η’ που το έβαλες στο δωματιό του νωρίς;

Που γύρισες στη δουλειά σου πριν τις 40 μέρες; H’ που «κλείστηκες» στο σπίτι να μεγαλώσεις τα παιδιά σου;

Που ξέρω εγώ;

Τι πίεση τρως στη δουλειά σου ή στο σπίτι σου;

Τι χρόνο έχεις να διαβάσεις και να ενημερωθείς;

Τι χρήματα έχεις να διαθέσεις για βιολογικό λάδι καρύδας και πάστα αμυγδάλου;

Τι ενέργεια σου μένει στο τέλος της μέρας για να παίξεις; να σκεφτείς; να δημιουργήσεις μαζί με το παιδί σου;

Τι βοήθεια έχεις από τον άντρα σου; Αν έχεις άντρα;

Τι συμπαράσταση έχεις από τις φίλες σου; Αν έχεις φίλες;

Αν νιώθεις ασφαλής μαζί τους; Αν μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα και να ανακουφιστείς;

Ποιος ξέρει…

Πόση αγάπη και στοργή πήρες από τη μητέρα σου ως παιδί;

Πόσο σε αποδέχτηκαν οι γονείς σου – άνευ όρων και ορίων;

Πόσο σε άφησαν να είσαι ο εαυτός σου;

Πόσο σε υποστήριξαν να ακολουθήσεις το ένστικτό σου;

Πόσο σου εμφύσησαν πίστη στον εαυτό σου;

Πόσο σε έθρεψαν συναισθηματικά για να μπορείς να θρέψεις κι εσύ με τη σειρά σου τα παιδιά σου;

Πόση οικονομική άνεση είχαν να σου δώσουν τα εφόδια να κυνηγήσεις τα όνειρά σου;

Δεν ξέρω…

Τι σταυρό κουβαλάς.

Τι μάχες δίνεις κάθε μέρα… με τους δαίμονες σου, με τις τύψεις σου, με τις ανασφάλειές σου.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που μπόρεσες να φροντίσεις τον εαυτό σου.

Αν νιώθεις οτι αξίζεις τη φροντίδα, την αγάπη, το σεβασμό.

Δεν ξέρω τίποτα.

Και το καλύτερο; Ίσως ούτε εσύ να ξέρεις καλά-καλά.

Γι’αυτο, προσπαθώ να σιωπώ. Προσπαθώ να ακούω. Να καταλάβω. Να μάθω…

Προσπαθώ να βάζω τις προσωπικές μου εμπειρίες σε παρένθεση.

Δεν είναι πάντα εύκολο. Με έχουν κρίνει, και έχω κρίνει. Έχω βγάλει τα βιαστικά μου συμπεράσματα. Έχω βάλει την εύκολη ταμπέλα. Έχω κάνει τις άδικες προβολές μου.  

Και έχω μετανιώσει πικρά.

Γιατί το μόνο που ξέρω…

Είναι ότι είμαστε όλοι άνθρωποι. 

Μητέρες ή όχι, άντρες ή γυναίκες, δεν έχει σημασία. Όλα είναι για τους ανθρώπους.

Όλοι έχουμε ανάγκη την αποδοχή. Την αγάπη. Τον σεβασμό.

Ειδικά εμείς οι μητέρες…

Δοκιμαζόμαστε καθημερινά σε τόσα επίπεδα. Κουραζόμαστε τόσο πολύ με ανείπωτους καμιά φορά τρόπους. Σηκώνουμε στους ώμους μας την τεράστια ευθύνη της ανατροφής του μέλλοντος αυτού του κόσμου.

Έχουμε τόσο ανάγκη μια καλή κουβέντα, ένα χτύπημα στον ώμο, μια επιβεβαίωση οτι κάνουμε καλή δουλειά. Έχουμε τόσο ανάγκη την αλληλεγγύη και την αλληλοϋποστήριξη.

Έχουμε τόσα να μας ενώνουν, και τόσα λίγα να μας χωρίζουν. 

Ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος αν ανοίγαμε περισσότερο το μυαλό μας και την καρδιά μας. Αν ακούγαμε περισσότερο και κρίναμε λιγότερο. Αν βάζαμε τον εαυτό μας στη θέση της άλλης για να καταλάβουμε την οπτική της. 

Κι αν δεν την καταλαβαίνουμε, δεν πειράζει. Δε χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα. Αλλά δε χρειάζεται να κρίνουμε. Γιατι η κριτική μας πληγώνει και μας απομονώνει. Κάνει τον ήδη δύσκολο ρόλο μας, ακόμη δυσκολότερο. 

Ορκίζομαι λοιπόν ότι θα σε ακούω. Δίχως να σε κρίνω.

Και αν μιλήσω, θα σταθώ λίγο και θα αναρωτηθώ.. Αυτό που θα σου πω… 

Είναι ευγενικό; 

Είναι χρήσιμο;

Είναι απαραίτητο;

(Τα είπε και ο Σωκράτης πριν από μένα, μη νομίζεις ότι είμαι η πρώτη ☺️)

Αγάπη μόνο! 💞