Είχα ένα διάχυτο άγχος τις τελευταίες μέρες.
Για το roadtrip στην Κροατία σε 10 μέρες και πως θα κρατήσουμε την Έλενα χαρούμενη στο αυτοκίνητο που το σιχαίνεται. Για την επικείμενη μετακόμισή μας, για τις τελευταίες εκκρεμότητες που πρέπει να τακτοποιήσουμε πριν φύγουμε από εδώ. Για την εγγραφή του Ηλία στο ελληνικό σχολείο…
Ένα άγχος και έναν υποβόσκων «θρήνο». Που αφήνουμε το ήσυχο, οικογενειακό μας καταφύγιο, που γυρνάμε στη μεγαλούπολη. Που χάνω τη ρουτίνα που είχα με κόπο καταφέρει να διαμορφώσει το τελευταίο τρίμηνο. Λίγο γυμναστική, λίγο οικοκυρικά, λίγο δημιουργική έκφραση, λίγο παιδιά και άντρας (και σταθερά μπόλικη αυπνία). Ω, πόσο ωραία και βολική ρουτίνα!
Μια άλλη ρουτίνα οικογενειακή που έχουμε, σχεδόν τελετουργία, έιναι να τρώμε κάθε Σάββατο σε μια ψαροταβέρνα στη γειτονιά μας. Μια ταβερνούλα που εκτός απο φρέσκα ψάρια, έχει μόνο εμάς για πελάτες, κάτι που βολεύει αφάνταστα όταν έχεις μικρά παιδιά.
Το περασμένο Σάββατο λοιπόν, λίγο πριν πληρώσουμε να φύγουμε, το Ελενάκι μας έκανε τα γνωστά του “κό(λ)πα” με αποτέλεσμα να γλιστρήσει απο τα χέρια μου και να προσγειωθεί με όλη του τη δύναμη, με ανοιχτό το στόμα, στο σκληρό πλακάκι της ταβέρνας.
Αίματα, πανικός, και μια πρώτη, σοκαριστική εικόνα ενός άσχημα σπασμένου δοντιού.
Τηλεφωνήματα, μισα αγγλικά, μισά σέρβικα, συνεννόηση κουκουρούκου και οδήγημα όπως όπως στο πλησιέστερο, ανοιχτό οδοντιατρείο. Τα κακά μαντάτα συνεχίζονται σε σπαστά, αλλά μονοσήμαντα αγγλικά. “Broken nerve, extraction, anesthesia”…
Τις επόμενες ώρες τις περάσαμε στα τηλέφωνα με Ελλάδα, σε Viber και Facebook με σχετικές φωτογραφίες για επιλέον γνώμες και ζύγισμα του αν πρέπει να πάρουμε το πρώτο αεροπλάνο να φύγουμε για Ελλάδα.
Σήμερα ακολούθησαν και άλλες live γνωματεύσεις. Όλα δείχναν στην εξαγωγή του δοντιού. Του υπέροχου, πάλλευκου μπροστινού αριστερού της δοντιού 😰.
Τα στάδια ήταν πολλά και οδυνηρά στη δημόσια Παιδοδοντιατρική Κλινική της πρωτεύουσας του Μαυρoβουνίου. Κλινική εξέταση, ακτινογραφία, τοπική αναισθησία και τελικά εξαγωγή. Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας… Το κάταγμα ήταν κάθετο, πολλαπλό και εξαιρετικά σπάνιο για την ηλικία της. Το κλάμα της ήταν ασύλληπτο και η αντίστασή της ζωώδης (όπως ήταν φυσικό – εδώ είναι για την αλλαγή πάνας, δεν θα είναι για την εξαγωγή δοντιού;).
Την κράτησα χειροπόδαρα και μετα βίας ακίνητη στην αγκαλιά μου. Είχα τα μάτια συνεχώς κλειστά. Ο άντρας μου παραδίπλα νομιζω απλώς φροντισε να μη λιποθυμήσει.
Μόλις τελειωσαν τα 4 επώδυνα στάδια, με τη σχετική βασανιστική ενδιάμεση αναμονή, ψέλλισε “τελοχ” με αναφιλητά και κατέρρευσε στην αγκαλιά μου. Άρχισα να κλαίω μαζί της σαν μικρό παιδί.
Μπήκε στην κλινική ένα κοριτσάκι χαρούμενο, γελαστό και σκανδαλιάρικο, και βγήκε πρησμένο, με αίματα, χωρίς το ένα της δόντι και με κλειστή φωνή απο το κλάμα.
Δεν μπορούσε ουτε νερό να πιει. Ζητούσε μόνο στήθος, Το έδωσα αν και δεν πιστευα οτι θα καταφέρει να κάνει τη θηλαστική κίνηση. Τα κατάφερε, ηρέμησε αμέσως, και αποκοιμήθηκε. Έκλαψα λίγο ακόμη. Θρήνησα για τον πόνο της και για το θρυψαλλιασμένο δοντάκι της.
Φτάσαμε σπίτι, μπήκαμε στο δωμάτιο, εκλεισα τα παντζουρια, και έμεινα αγκαλιά μαζί της, με την βαριά ανάσα της στον λαιμο μου και τα χεράκια της παραλυτα απο την κούραση στους ώμους μου..
Εκεί, επιτόπου, το δοντάκι αυτό που χάσαμε, με κάθισε κάτω και μου δωσε ένα χαστούκι που ήταν όλο δικό μου.
Με συνέφερε. Με έκανε να σκεφτώ τι τυχεροί που είμαστε που δεν χτύπησε στο σκαλί, λίγα χιλιοστά παραπέρα. Που είναι μια ζημιά αναστρέψιμη. Που το χειρότερο πέρασε και είμαστε όλοι καλά!
Και ξαφνικά, ο παλίος μου “υπόκωφος’ θρήνος, που φεύγουμε, που χάνουμε τη ρουτίνα μας, που ξεβολευόμαστε, μου φάνηκε τόσο αστείος. Πόσο άπληστος και κοντόφθαλμος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος. Πόσο μας αναστατώνει το ξεβόλεμα μας; Ποσο γραπωνόμαστε από κάτι που νομίζουμε ότι μπορεί να καρατήσει για πάντα; Πόσο ξεχνιόμαστε εμείς οι άνθρωποι γιατι το τι είμαστε πραγματικά, πόσο εφήμερα είναι όλα, πόσο εύθραστη είναι η ισορροπία μας.
Το ενοχικό μου κομμάτι με μάλωσε που δεν την κράτησα λίγο πιο σφιχτά την αποφράδα στιγμή του ατυχήματος. Το συγχωρητικό κομμάτι μου είπε «μη λες βλακείες, αυτά συμβαίνουν και δεν μπορείς να κάνεις κάτι». Το απαισιόδοξο κομμάτι μου είπε «ελπίζω να μην την πειράζουν τα παιδιά μέχρι να βγάλει το μόνιμο». Το αισιόδοξο κομμάτι μου, σκέφτηκε πως όλα αυτά είναι κυρίως στο μυαλό των ενηλίκων και ήρθε η ώρα για νέο μάθημα στη ζωή μας.
Το μάθημα που θα μου δώσει η ίδια η Έλενα. Που δε τη νοιάζει αν έχει τέλεια δόντια και χρυσές μπούκλες. Που σηκώνεται πάνω το επόμενο δευτερόλεπτο που μόλις έχει θρυψαλιάσει το δόντι της, και θέλει να ξανατρέξει (και γι’αυτό θα είναι θαύμα αν δεν σπάσει κι άλλα δόντια!).
Που ξέρει μόνο να χαμογελάει και να χαίρεται τη ζωή.
Με ή χωρίς όλα της τα δόντια!
Α στο άλλο ρε Χριστίνα, βούρκωσα! Σε καταλαβαίνω τόσο πολύ! Μόνο σε παρακαλώ μη νιώθεις τύψεις! Δε φταίει πάντα κάποιος όταν γίνονται αυτά. Δεν μπορείς πάντα να είσαι εκεί, να προβλέψεις, να προλάβεις, να σκεφτείς. Είσαι άνθρωπος.
Δεν την ξέρω την Έλενα αλλά όσο την έχω καταλάβει είναι μαχήτρια και γεμάτη αυτοπεποίθηση από τώρα. Δε θα τη νοιάζει πρώτα την ίδια το δόντι μέχρι να βγει το ενήλικο κι έτσι δε θα νοιάζει και κανέναν άλλο! Εύχομαι να ηρεμήσετε σύντομα!
Γλυκούλα μου!..Πηραμε μεγάλη τρομάρα!.. αλλά ναι, είναι το μανάρι πολύ θετικό, και το μόνιμο δόντι να της έπεφτε έχω μια εντύπωση οτι δεν θα την πτοούσε 🙂 Μας δίνει το παράδειγμα! Σε ευχαριστώ για τη σκέψη σου. Είμαστε ήδη πιο ήρεμοι πλέον, νιώθουμε ότι κάναμε το καλύτερο, και ναι, δεν μπορουμε να τα αποφύγουμε αυτά, έχεις δίκιο. Μακάρι να είναι μόνο τέτοια τα προβλήματα, για όλο τον κόσμο! Σε φιλώ γλυκά!
Πιστεύω ότι στο συγκεκριμένο ποστ έκανες την ωραιότερη κατάθεση ψυχής που έχω διαβάσει από σένα μέχρι στιγμής. Είδες τι κάνει ο πόνος? Σου δίνει πάντα βαθύτερη αίσθηση των πραγμάτων και γεννά την ευγνωμοσύνη για τη ζωή! Από την άλλα όσο “μαστίγωνες” τον εαυτό σου μετανιωμένη, πόσο μα πόσο ταυτίστηκα με το πως ένιωθες και το πως το χειρίστηκες δεν λέγεται. Αχ αυτά τα παιδάκια μας! Πόσα πιο ουσιαστικά χαίρονται τη ζωή και πόσα ακόμα έχουμε να μάθουμε παρατηρώντας τα! Με την ευχή να είναι αυτός ο τελευταίος πόνος που βιώνεται σαν οικογένεια και από δω και πέρα να έχετε μόνο χαρές και δάκρυα ανακούφισης! Με το καλό η νέα αρχή σας….δες τη θετικά! Πόσοι έχουν την ευκαιρία να δοκιμάζουν νέα πράγματα? Σίγουρα δεν έχεις γεννηθεί ως γυναίκα ρουτίνας εσύ κορίτσι μου! Η μοίρα σου είναι να απολαύσεις τη ζωή ως το μεδούλι και τα παιδάκια σου να ζήσουν εμπειρίες που δεν έχουν την ευκαιρία να ζήσουν πολλά παιδιά….βούτα μέσα!!! Σε γλυκοφιλώ με πολλή πολλή αγάπη!
Πω πω κι εγώ νομίζω ότι βούρκωσα μόλις Αλεξάνδρα με το μηνύμά σου! Η’ πολύ ωραία τα γράφεις ή δεν είμαι και πολύ καλά 🙂 Η αλήθεια είναι ότι το έγραψα όσο ακόμη η μικρή κοιμόταν εξανλτημένη σχεδόν πάνω μου… Είχα την ανάγκη να τα γράψω, λειτουργεί πολύ θεραπευτικά όπως είμαι σίγουρη οτι ξέρεις. Και το ήθελα έτσι νωπό, σαν το αίμα που είχαμε ακόμη στις μπλούζες μας και οι δύο 🙁 Όσο για τη “νεα” αρχή, έχεις δίκιο, το περίεργο όμως είναι που δεν είναι ακριβως “νέα”. Επιστρέφουμε απο εκεί που ήρθαμε. Βέβαια τώρα που το λες, ΠΡΕΠΕΙ να το δω ετσι. ως νεα αρχή. Αυτό μάλιστα! Είναι πολύ πιο παρήγορο, exciting και ελπιδοφόρο!! Ναι ρε φίλη, σε ευχαριστώ!!!!!!!!!
Έχω βουρκώσει και δεν βλέπω να γράψω πολλά.
Εχω μια κορη 16 μηνων και ακομα θυμαμαι πως την κραταγα κλαιγοντας (κι αυτη κι εγω) και ο συζυγος βουρκωμενος, για να της παρουν αιμα οταν ηταν 12 μηνων.
Οποτε φανταζομαι μπορω να φανταστω πως νιωσατε σε ολο αυτο που περασατε.
Περαστικά της, να είναι πάντα γερή.
Δωστης ενα φιλί απο εμενα κι ας μην σας ξερω. ♥
Ω Μαργαρίτα μου! Ναι κι εγώ και ο συζυγος, κάπως έτσι όπως το περιγράφεις!
Αλλά πρέπει να συνηθίσουμε γιατί νομίζω έχουμε μέλλον ακόμη δυστυχώς, ειδικά με το ζουζούνι που μπλέξαμε 🙂 ! Σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου, και καλωςδεχόμαστε το φιλάκι κι ας μην σε ξέρουμε – τα λατρεύουμε οικογενειακώς 😉 Να είσαι καλά και να είναι γερά όλα τα παιδάκια του κόσμου. ❤️ Φιλιά απο Μαυροβούνιο!