Ένα δώρο στον εαυτό σου…

Για το 2019, και για μια ζωή 🙂

Θέλω εδώ και πάαααρα πολύ καιρό να το μοιραστώ μαζί σου: ένα δώρο που έκανα στον εαυτό μου πρίν δύο χρόνια ακριβώς. To δώρο του parent coaching.  

Την καλύτερη επένδυση χρόνου και χρήματος που έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου,  όπως συνηθίζω να λέω (μετά την αποτρίχωση λέιζερ 😁😏😇).

Ήταν σε μια ζόρικη φάση της ζωής μας, 6 μήνες μετά τη γέννηση της Έλενας.  Ο ερχομός ενός δεύτερου παιδιού συνήθως ανάβει φωτιές στις ισορροπίες της οικογένειας. Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη που το έζησε.

Αλλά είναι υπέροχο να ξέρεις ότι μπορείς να βρεις ένα χέρι βοηθείας. Που θα σε σηκώσει ψηλά και θα σε κάνει να νιώσεις απολύτως ικανή να επαναφέρεις την “τάξη”, οχι απλά διατηρώντας τη σύνδεση με τα παιδιά σου, αλλά βαθαίνοντάς την!

Χριστούγεννα σε καιρό πολέμου!

Είχαμε ερθει για διακοπές Χριστουγέννων στην Ελλάδα από το Μαυροβούνιο. Στο σπίτι επικρατούσε εμπόλεμη κατάσταση. Ο Ηλίας, 5 ετών τότε, ανάσταστος, προκλητικός και απαρηγόρητος για πράγματα φαινομενικά ασήμαντα και αδιόρατα.

Σε συνδυασμό με την παρατατεμάνη αϋπνία και τους ολονύχτιους θηλασμούς της Έλενας, η ένταση δεν άργησε να μπει ανάμεσα σε μένα και τον άντρα μου, και κατέληξε στο.. κεφάλι μου! Δε θυμάμαι λεπτομέρειες, όμως θυμάμαι ξεκάθαρα πόσο πελαγωμένη και αγχωμένη ένιωθα.

Μες τη θολούρα μου, μίλησα για το πρόβλημά μου προς τις μαμαδοφίλες μου από τα μαθήματα ανώδυνου τοκετού της Ευτοκίας (μια άλλη φορά θα σου πω και γι’αυτή την ευλογία!), και μια φίλη μου έστειλε ένα λινκ.

Το άνοιξα και ήταν σαν να άνοιγα ένα μαγικό κουτάκι. Από την πρώτη στιγμή ένιωσα πως κατι καλό θα συνέβαινε τη νέα χρονιά. Η χρυσόσκονη που ανάβλυζε μέσα από το κουτί, ήρθε για να μείνει.

Το μαγικό κουτί.

Το μαγικό κουτί λεγόταν parent coaching και η νεράιδα που πασπάλιζε τη χρυσόσκονη λεγόταν (και λέγεται 😋) Χριστίνα Γκίκα.

Την είχα μαρκάρει στην ομάδα Facebook της Ενσυναίσθησης (άααλλο κεφάλαιο αυτό!). Τα σχολιά της, πάντα μεστά, γλυκά και to the point, άγγιζαν καρδιές πολλών ταλαίπωρων γονέων. Το πόσο πραγματικά χαρισματικός άνθρωπος όμως ήταν, το κατάλαβα από την πρώτη μας συνεδρία, τον Γενάρη του 2017.

Δεν ήταν μόνο αυτός ο μοναδικός τρόπος που σε προσεγγίζει, σαν να σε χαϊδέυει τρυφερά στα μαλλιά και να σου δίνει μια ζεστή, μητρική αγκαλιά, γεμάτη κατανόηση και αλληλεγγύη. Ήταν και η άκρως οργανωμένη και συστηματική προσέγγιση, με μεθοδολογία ξεκάθαρη, διάφανη και συγκεκριμένου χρονικού πλαισίου, που σου διαλύει κάθε αμφιβολία.

Μα τι κάνει τέλος πάντων;

Αυτό που αρχικά κάνει, είναι να αναδείξει, μέσα από μια σειρά ασκήσεων και ερωτηματολογίων, όλα τα θετικά στοιχεία, τόσο τα δικά σου, όσο και του συντρόφου σου.

Αν φοβάσαι οτι δεν θα βρεις αρκετά θετικά, επειδή είσαι αυστηρή με τον εαυτό σου, ή επειδή πάσχεις από έλλειψη αυτοπεποίθησης, μην αγχώνεσαι καθόλου. Δεν θα τα γράψεις εσύ για σένα, αλλά οι δικοί σου άνθρωποι. Και πιστεψέ με, δεν έχεις ιδέα πόση παραπάνω ομορφιά και δύναμη βλέπουν εκείνοι σε σένα, απ’ότι εσύ η ίδια.

Με γνώμονα αυτή την αρχική χαρτογράφηση, γεμάτη με ¨αντικειμενικές” αλήθειες, το πλάνο δράσης στη συνέχεια κατευθύνει όλη την σκέψη σου και την ενέργειά σου σε θετικές έννοιες.

Παύεις να ασχολείσαι με ότι “δεν έχεις” και ασχολείσαι με αυτά που “έχεις”. Τις δυνάμεις σου, και τις δυνάμεις που έχετε ως ομάδα με τον σύζυγο. Για λίγο, ξεχνάς τις αδυναμίες. Σαν να μην υπάρχουν!

Ο προσανατολισμός σου αλλάζει. Γίνεσαι πιο συγχωρητική απέναντι στον εαυτό σου, πιο ανοιχτή και αυθευντική στις σχέσεις σου, και πιο αποτελεσματική στην επικοινωνία σου.

Σχεδόν αυτόματα, αρχίζεις να σκέφτεσαι και για το παιδί σου (και τον άντρα σου!) με τον ίδιο τρόπο. Πιο θετικά, ωφέλιμα και λειτουργικά. Το βλέπεις υπό ένα άλλο φως. Αυτό που θα’θελες πάντα και ίσως δεν “τολμούσες” ή δεν “άντεχες”. Της αποδοχής και της κατανόησης.

Αυτό πυροδοτεί με τη σειρά του την τόνωση της αυτοπεποιθησής του παιδιού σου, και ξεκινάει έτσι μια πανέμορφη αλυσιδωτή αντίδραση θετικών αλληλεπιδράσεων σε όλη την οικογένεια.

Στα μεσοδιατήματα βέβαια, η Χριστίνα σου δίνει πρακτικότατες λύσεις για να βοηθήσεις το παιδί να νιώσει καλύτερα και να ξεδιπλώσει όλη του τη δυναμική.

Για παράδειγμα, θυμάμαι μου είχε πει το προφανές αλλά μέχρι τότε απραγματοποίητο: “δώσε αυτονομία στον Ηλία, κάντου προσβάσιμα τα ρούχα του, τα φαγητά του, τα πιάτα του κοκ! Εμπιστεύσου τον ότι μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί και θα δεις πως θα νιώσει κι αυτός καλύτερα.”

Bingo! Και τα έκανε μόνος του και πάνω απ’όλα δίχως διαμαρτυρίες (χαλάλι η παραπάνω ώρα και ο χαμούλης που ακολουθούσαν μετά 😏).

Η δύναμη της θετικότητας.

Διαβάζω πάλι αυτά που έχω γράψει και φοβάμαι μη με περάσεις για καμιά σαλεμένη που υποστηρίζει Αμερικανιές τύπου “think positive” και τα συναφή! Στο λέω, γιατί τέτοια τσιτάτα πολυ μου την έδιναν παλαιότερα.

Όμως χάρη σε αυτή τη γυναίκα, είδα στην πράξη τι καταπραϋντικό αποτέλεσμα έχει σε όλα τα επίπεδα, το να σκέφτεσαι θετικά για τον εαυτό σου. Να μπολιάζεις τα «άνθη» σου, αντί για τα αγκάθια σου. Να χαϊδεύεις τις πληγές σου, αντί να τις ξύνεις. Να αγκαλιάζεις το φοβισμένο παιδί μέσα σου, αντι να το μαλώνεις.

Δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν είχαμε μεγαλώσει όλοι με τέτοια «θετική» διαπαιδαγώγηση.  Εάν τις όποιες «αδυναμίες» μας, τις θεωρούσαμε όχι απαραίτητα ως σημεία προς «βελτίωση»,  αλλά ως φυσικό ακόλουθο της ανθρωπινής μας υπόστασης. Σαν την αναπόφευκτη, ¨άλλη” όψη των δυνατών μας σημείων.

Αν αντί για αμφισβήτηση και «ναι μεν αλλά», εισπράτταμε αμέριστη υποστήριξη, απεριόριστη ενθάρρυνση και θετική αύρα.

Ξέρω, θα σκεφτείς ότι ίσως γινόμασταν υπερφίαλοι αιθεροβάμονες (χωρίς λεξικό τα γράφω όλα αυτά να ξες ε!😳). Και ότι θα τρώγαμε τα μούτρα μας λίγα μέτρα παρακάτω, μετά την ενηλικίωση.

But…  what if we flew darling???

What if we flew?

Τι θα γινόταν αν μας άφηναν να ανακαλύπταμε μόνοι μας τα όριά μας, τους «περιορισμούς» μας; Δίνοντάς μας φτερά να πετάξουμε, από νωρίς; Μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας κάθε φορά, αλλά ελεύθερα, με τόλμη και με την προτροπή να ξανασηκωθούμε, όσες φορές κι αν πέσουμε..

Αν πιστεύαμε βαθιά ότι ντροπή δεν είναι να πέσεις.  Ντροπή είναι να το βάζεις κάτω, γιατί κάποιος σε έπεισε οτι δεν είσαι αρκετά καλός. Ντροπή και κρίμα είναι να έχεις χαρίσματα και να φοβάσαι ή να αγνοείς την ύπαρξή τους. Γιατί τα φίμωνες χρόνια ολόκληρα, προκειμένου να «βελτιώσεις» τις «αδύναμες» περιοχές σου.

Σαν να έχεις ευαισθησία στη μέση και να σε βάζουν να κάνεις μονίμως ραχιαίους για να την δυναμώσεις, αντί για κοιλιακούς, ώστε να την προστατεύσεις. Σαν να σε βάζουν να παίζεις μπάσκετ, ενώ είσαι καλός στο ποδόσφαιρο. Σαν να εξασκείσαι ώρες ολόκληρες στα μαθηματικά, ενώ η κλίση σου είναι στη λογοτεχνία.

Τι θα γινόταν αν όλοι χτίζαμε πάνω σε όσα έχουμε, και όχι σε όσα «δεν» έχουμε;

Κι αν εμείς οι μητέρες, αντί να βλέπουμε τον σύζυγό μας ανταγωνιστικά ή επικριτικά, ενώναμε δυνάμεις μαζί του για να αλληλοσυμπληρώσουμε τις δεξιότητές μας; Προσωπικά, νομίζω ότι θα σκίζαμε!

Ισχύς Εν τη Ενώσει… 

Συχνά σκάμε γιατί ο άντρας μας δεν είναι σαν κι «εμάς». Δεν έχει π.χ. «πολλή υπομονή» ή δεν είναι καλός στο να συζητάει και να εξηγεί με τις ώρες στο παιδί. Και αγνοούμε ότι είναι καλός σε άλλα πράγματα, ίσως σε πράγματα που εμείς χωλαίνουμε, πχ. στο να παίζει μαζί του, ή στο να το οργανώνει και να του δίνει την αίσθηση της κατεύθυνσης στη ζωή.

Όταν κάναμε την συνεργατική αυτή άσκηση μαζί με τον άντρα μου, αρχικά ανησύχησα, τ’ομολογώ! Δεν είχαμε πολλά κοινά στο κομμάτι της γονεικότητας, για να μην πω είχαμε αντιδιαμετρικά αντίθετα στυλ (όχι πως δεν το ήξερα, αλλά άλλο να το ξέρεις, κι άλλο να το βλέπεις σε χαρτί και με τη βούλα😎).

Ωστόσο, όταν με τη βοήθεια της Χριστίνας είδα τη συνολική εικόνα, σαν ομάδα και όχι σαν μονάδες, σε βάθος χρόνου και με προοπτική μιας ολόκληρης ζωής, πραγματικά άρχισα να ηρεμώ. «Τα παιδιά είναι σε καλά χέρια» σκέφτηκα.

Αυτή η βασικότατη σκέψη ήταν η αρχή της μετατόπισης, όχι μόνη της δικής μου, αλλά και όλης της οικογένειας.

Αυτή η ηρεμία που προκύπτει απο τη βαθιά εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, στα παιδιά μας, στον συντροφό μας και σε όλο το οικογενειακό μας σύστημα, είναι η απάντηση σε πολλές, πολλές “ζόρικες” καταστάσεις.

Και παρόλο που το parent coaching δεν κράτησε ούτε ένα τρίμηνο, τα αποτελέσματα είναι πολλαπλασιαστικά και μακροημερεύουν.

Βέβαια, αλλάζοντας οι συνθήκες και ξεμακραίνοντας απο την πηγή, πιάνω τον εαυτό να αναζητάω που και που μια τζούρα από το “Gika-Effect”. Μου έχει λείψει. Ποιος ξέρει όμως, ίσως σύντομα να ξανανοίξω το κουτί!

Μεταξύ μας; Αφορμή ψάχνω!!! 😇😍

ΥΓ1. Αν με διαβάζετε, Μαριάννα και Χριστίνα, για μια ακόμη φορά: ευχαριστώ! 💕.

ΥΓ2. Αντίστοιχες σκέψεις περί αυτοπεποίθησης μου είχε ανακινήσει αν θυμάσαι η ταινία “I Feel Pretty“. Αν και δεν αφορούσαν την μητρότητα, ο παρονομαστής είναι προφανώς κοινός, είτε είσαι γυναίκα, είτε άντρας, είτε μητέρα, είτε όχι!