Το χαμόγελο της Μαμάς – Μέρος Β’

Γι’ αλλού, γι’ αλλού ξεκίνησα…

Σήμερα είχα σκόπο να περάσω με φόρα στο Μέρος Β’ του post της περασμένης εβδομάδας περί “χαμόγελου της μαμάς”, μετά και το τελευταίο newsletter περί “φυλακών του μυαλού μας”.

Κι όταν λέω με φόρα, εννοώ με ύφος έτσι ενθουσιώδες και εμψυχωτικό: “εμπρός κορίτσια, πάμε όλες μαζί! Πάμε να βγούμε από τις φυλακές! Πάμε να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας και των παιδιών μας! Εμπρός μάρς! Εν δυο, εν δυο”.📣🎊🎉

Και μετά είδα αυτή την ταινία….

Και μου έφυγε λίγο η φόρα 🥺. Και η μαγκιά.

Γιατί θυμήθηκα. Θυμήθηκα τι περνάει μια νέα μαμά. Και ανατρίχιασα.

Αν την έχεις δει, πες μου, σε πόσες σκηνές ταυτίστηκες  μαζί της;;; Ακόμη και χωρίς επιλόχειο κατάθλιψη ή ψύχωση, ακόμη και με ένα μόνο παιδί, ακόμη και με άντρα παρόν, πες μου δεν την πόνεσες την Σαρλίζ;;;

Αναβίωσα όλες τις πρώτες άχαρες εβδομάδες. Τις μέρες που χάνεις την αίσθηση του χρόνου, που οι νύχτες σου γίνονται ατελείωτες, που παύεις να μετράς τα άπειρα ξυπνήματα και τις αλλαγές πάνας. Που ζεις ξανά και ξανά την απόλυτη μέρα της μαρμότας. Που η αυπνία αρχίζει και παίζει ύπουλα παιχνίδια με το μυαλό σου.

Έκλαψα σε κάποια σημεία (πρωτότυπο θα μου πεις ε; με ξέρεις πια! 🙄).

Ο άντρας μου με αγκάλιασε και με κοίταξε με την ίδια συμπόνια, αλλά και αμηχανία που με αγκάλιαζε μερικές φορές τότε. Απόρησε νομίζω.

Όπως ίσως απορείς κι εσύ τώρα. Γιατί θα μου πεις: πρώτον τι τα θέλω και τα θυμάμαι, και δεύτερον πως σχετίζεται μια ταινία για τη λοχεία με την ευθύνη μιας μαμάς γενικότερα και τη συνέχεια αυτής της Ομήρου Οδύσσειας που ξεκίνησα να γράφω την περασμένη εβδομάδα;;;

Κοίτα, δεν ξέρω.. μπορεί πάλι να καταλήξω να μιλάω γι’αυτό σήμερα.

Αλλά πριν το κάνω, θέλω να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα.

First things first!!!

Τελευταία συγκινούμαι που λαμβάνω πολύ κολακευτικά σχόλια για αυτά που γράφω❤️. Και πως φαίνεται ότι “κάνω αυτό που αγαπάω”, ότι “έχω βρει αυτό που θέλω στη ζωή” κτλ κτλ. Και ταυτόχρονα λαμβάνω μηνύματα από μαμάδες που έχουν πάθει το πολύ γνώριμο “χάσιμο” ή “κάψιμο” που όλες μας λίγο πολύ, το έχουμε αισθανθεί.

Και φοβάμαι...  Φοβάμαι μην παρασυρθώ και μην παρεξηγηθώ!

Φοβάμαι, μην ξεπεράσω άθελα μου, αυτή την λεπτή γραμμή μεταξύ εμψύχωσης και … “ψαρώματος”. Διότι αν υποψιαστώ, ότι μπορεί να κάνω έστω και μισή γυναίκα, διαβάζοντας με, να νίωσει τύψεις ή κάνει καμια σκέψη τύπου “Εγώ δεν ξέρω τι μου γίνεται, και κοίτα η Χριστίνα τι ώραία και ώριμα που τα έχει σκεφτεί όλα και τα έχει τακτοποιήσει” δεν θα το συγχωρέσω ποτέ στον εαυτό μου!!!

Εγώ δεν έκανα το μπλογκ για να μοστράρω τα φώτα μου (αλλά όταν βρίσκω τον διακόπτη, ευχαρίστως να το κάνω κι αυτό 🙄). Εγώ το έκανα βασικά για να μοιραστώ τον πόνο μου!!! Το έκανα, για να καταλάβουμε οτι δεν είμαστε οι μόνες που μας φαίνεται βουνό όλο αυτό ώρες ώρες.

Για να αποδείξω οτί δεν είμαστε ΤΡΕΛΕΣ! Είμαστε πολλές που το βιώνουμε έτσι και είμαστε όλες φυσιολογικές!!! Γιατί η μητρότητα ΕΙΝΑΙ δύσκολη. Και όποιος σου πει το αντίθετο, θα σου πει ψέματα.

Aν σήμερα είμαι εδώ με μια κάποια ψυχραιμία, και πληκτρολογώ ατελείωτα κείμενα, με μια κάποια δομή, που προκαλούν μια κάποια συγκίνηση, ίσως και κάποια έμπνευση, είναι ΜΟΝΟ γιατί βγήκα προσφάτως από τις Συμπληγάδες μου (τις πρώτες τουλάχιστον!). Αυτές που μέχρι φέτος το καλοκαίρι με φλέρταραν επικίνδυνα.

Είναι, γιατί πλέον KOIMAMAI σαν άνθρωπος, ΤΡΩΩ σαν άνθρωπος, έχω ΒΟΗΘΕΙΑ στο σπίτι με την μικρή, και ξεκλέβω 2-3 ώρες εκτός σπιτιού.

Είναι γιατί έχω την υπερπολύτιμη πολυτέλεια να μπορώ να διαμορφώσω ως έναν βαθμό τη ζωή μου, με βάση τις αξίες μου – έχοντας ζήσει πολλά χρόνια απατώντας τες 😰.

Και δεν υπονοώ ότι ο μόνος τρόπος να “ξεθολώσεις” είναι να παραιτηθείς από τη δουλειά σου, να μετακομίσετε εξωτερικό και να γίνεις Πριγκιπέσσα (αν και σκέψου το, δεν είναι άσχημο 🤪).

Αλλά για να μιλήσουμε για “ευθύνη” και “φυλακές της παιδικής μας ηλικίας” και τι ρόλο έπαιξε η μαμά μας και ο μπαμπάς μας και όλα αυτά τα ψυχαναλυτικά, ΝΑΙ πρέπει να έχεις κάνει τα βασικά: να έχεις κοιμηθεί, να έχεις φάει, να έχεις πλυθεί την τελευταία εβδομάδα!!!

Δεν τα λέω εγώ αγαπημένη. Ο Maslow μιλάει!!!

Ήταν ένα μικρό bloggάκι, που ήταν ά- ά-ά-ταξίδευτο.

Όταν ξεκίνησα το μπλογκ πέρσι τον Γενάρη, ως εκπατρισμένη μάνα σε  μια μικρή ex-soviet χώρα, με μωρό 18μηνών, φουλ θηλάζον, με αλλεργία στα γαλακτοκομικά και ευαισθησία στο αναπνευστικό σαν τον μεγάλο της αδερφό, και έναν σύζυγο πνιγμένο στη δουλειά, περνούσα ζόρικα.

Τα περισσότερά μου κείμενα ήταν βουτηγμένα στην κούραση της “ταλαίπωρης” μικρομάνας, ακόμη και όταν προσπαθούσα να κάνω κυρίως χιούμορ. Ήταν ποστς εκτόνωσης. Βρήκα συγκινητική ανταπόκριση! Πιο πολύ μου σταθήκατε εσείς, παρά εγώ 🤗. Άρχισε μια υπέροχη σχέση 🥰.

Με τον επαναπατρισμό μας το καλοκαίρι, και τα 7 κακά της μοίρας που μας βρήκαν, έφτασα στα οριά μου.

Τελευταία φορά που έζησα σκηνή “παράνοιας” όπως καλή ώρα η Σαρλίζ, ήταν ένα ανύποφορα ζεστό βράδυ του Ιουλίου.

Σκηνικό Tully:

Μόλις είχε επιστρέψει από ταξίδι ο σύζυγος, κι εγώ περνούσα μια ακόμη εβδομάδα αδυσώπητης αυπνίας, με σερί ιώσεων, ολονυκτίας, μαραθώνιων θηλασμών σε ένα τοπίο βομβαρδισμένο με μισοάδειες, σκονισμένες κούτες.

Στις 3πμ, έχοντας μπει σε έναν “βαθύ” ύπνο μιας ώρας περίπου, ακούστηκε το κλάμα της Έλενας. Δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο. Ήταν ένα ΑΚΟΜΗ ξύπνημά της. Ένα από τα 10!

Μα εμένα, ΕΚΕΙΝΗ τη φορά, μου ακούστηκε σαν σειρήνα πολέμου. Μου τάραξε τα σωθικά! Την πήρα μηχανικά αγκαλιά και άρχισα να φωνάζω “ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ, ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ,  ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ”. Δεν συνειδητοποιούσα καν ότι ο άντρας μου είχε πλέον επιστρέψει και  βρισκόταν δίπλα μου. Απλά την κρατούσα, την κοιτούσα απελπισμένη και έκλαιγα.

Με “ξύπνησε” εκείνος από το παραλήρημα, ταρακουνόντας με στην κυριολεξία,  λεγοντάς μου “είμαι εγώ εδώ τώρα, σήκω πήγαινε στον καναπέ”. Κοιμήθηκα σερί 5 ώρες πρώτη φορά για μήνες! Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι μιλάμε για λίγο καιρό πριν…

Και κοίτα με τώρα, βρε, σου μιλάω για την τέχνη του να αγαπάς, και τη μαμά σου και τις φυλακές της παιδικής σου ηλικίας, μπλα μπλα μπλα! Ουάου! Τότε, το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να ανεβάζω γελοία στόριζ με τη σακούλα και το αντιψειρικό στο κεφάλι (Θυμάσαι;;;!🙄 )

Back to basics:

Σήμερα λοιπόν, πριν ξεκινήσω να γράφω με φόρα, θέλω να πάω ένα βήμα πίσω και να πω τα εξής βασικά (και θα’θελα να πιστεύω πλέον αυτονόητα εδώ μέσα!)

1. Αυτό που περνάς μαμά ΕΙΝΑΙ δύσκολο. 

Και δεν εννοώ εσένα λεχώνα. Εσένα είναι ξεκάθαρα ένα υπέροχο γ@μήσι. Για όλες μας μιλάω! Εργαζόμενες ή μη, με βοήθεια ή χωρίς, με ένα παιδί ή με δυο. Με έναν άντρα υποστηρικτικό ή όχι. Με μια δουλειά που αγαπάμε ή όχι. Η μητρότητα ειναι ΔΥΣΚΟΛΗ. ΤΕΛΟΣ! Δεν είναι η ιδεά σου. Δεν είσαι τρελή. Είναι η αλήθεια. Η αλήθεια που πολλές την κρύβουμε για να μην μας πουν αδύναμες. Αν όλες μιλούσαμε με θάρρος για όλα αυτά που μας συμβαίνουν, πιστεψέ με, θα ένιωθες απολύτως “φυσιολογική” και “επαρκής”.

2. Τα πράγματα με τον καιρό ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ. 

Ειδικά αν είσαι φρέσκια μαμά, στο ΕΓΓΥΩΜΑΙ ότι όταν ο ύπνος αρχίζει και στρώνει, τα αλεσμένα φύγουν από τη μέση, και τα παιδιά αρχίζουν να συνεννοούνται καλύτερα, δίχως την τρέλα των terrible twos/threes να τα κυριεύει, μπαίνεις σε άλλη πίστα. Ξαφνικά, κοιμάσαι και πάλι περίπου σαν άνθρωπος. Ξαφνικά επιλέγεις τι να φας και το τρως όλο (ίσως και παραπάνω απ’όσο θα πρεπε 😏). Ξαφνικά έχεις 5 λεπτά ησυχίας. Ξαφνικά, έχεις πάλι δικό σου το σώμα, το στήθος, το μυαλό και …ταράν ταράαααν: τον άντρα (surpriiise 😎)!

3. Δεν είσαι ΜΟΝΗ, ούτε η μόνη. 

Είμαστε πολλές. Για την ακρίβεια είμαστε ΟΛΕΣ. Μην ψαρώνεις με τις «τέλειες», και τις ιλουστρασιόν φωτογραφίες τους. Μην ψαρώνεις με όσες δεν έμαθαν ότι μπορεί να είναι ευάλωτες και αυθεντικές. Ακόμη και οι πιο θετικές και ψύχραιμες, να είσαι ΣΙΓΟΥΡΗ οτι κι εκείνες έχουν στιγμές που το «χάνουν» όπως κι εσύ, να είσαι σίγουρη ότι το παιδικό δωμάτιο γίνεται και εκείνων «χάλια», να είσαι σίγουρη ότι και οι δικοί τους κύκλοι κάτω από το κονσίλερ είναι μαύροι σαν τους δικούς σου. (Όταν είσαι στα low σου, δοκίμασε μια γενικότερη αποχή από τα social media καλύτερα.)

4. Ψάξε την ΑΛΗΘΕΙΑ & συνδέσου με τη φυλή σου. 

Την αλήθεια ΣΟΥ. Και υπερασπίσου την. Ψάξε ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις καλά για αυτό που είσαι και ό,τι επιλέγεις. Που θα σε σεβαστούν και θα σε αποδεχτούν. Μπες σε ομάδες που ταιριάζουν σε σένα και που περνάνε παρόμοιες φάσεις (λοχείας, μουσικοκινητικής κοκ), διάβασε μπλογκς ή βιβλία που θα σε κάνουν να νιώσεις καλά (ξέρω ένα καλό….prigipesa, iprigkipesa… 🤔κάπως έτσι λέγεται, ψάξτο 😋), πλησίασε εκείνη τη μαμά από το σχολείο του παιδιού σου που σου έκανε κλικ, εντόπισε εκείνη τη φίλη από τα παλιά που πάντα συνεννοούσασταν καλά. Reach out. Let them in.

5. Λάθη κάνουν μόνο όσοι ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ !

(τσιτάτο, το ξέρω, μα δεν μπόρεσα να το αποφύγω).

Αν τα θαλάσσωσες σήμερα και νιώθεις χάλια, σημαίνει ότι κάτι πολύ καλό κάνεις και έχεις πάρει σοβαρά τον τεράστιο σου ρόλο στη νέα ζωή που έφερες στον κόσμο. Είσαι παρούσα και παλεύεις. Και το να είσαι παρούσα και να παλεύεις είναι ίσως το μόνο μυστικό «επιτυχίας» που μπορεί να υπάρξει ποτέ, σε οποιονδήποτε τομέα, πόσο μάλλον στην μητρότητα. Η αϋπνία, η κούραση, η υπερφόρτωση με ευθύνες, εκκρεμότητες, προσδοκίες κοκ σίγουρα δεν είναι καλοί σύμβουλοι στο να γίνουμε πιο αποτελεσματικές μαμάδες…

Sο, if you get tired, learn to rest,  not to quit!

 

And you WILL get tired, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Γιατί όπως έχουμε ξαναπει, ο αγώνας είναι αντοχής, όχι ταχύτητας! Είναι μακρύς ο δρόμος. Τελείωνει το ένα, έρχεται το άλλο. Τελειώνουν τα «παιδιά» (λέμε τώρα 🙄), προκύπτουν θέματα με τον σύζυγο. “Τελειώνει” ο σύζυγος, ανακαλύπτουμε θέματα με τις φίλες μας. Η καθαρά “δικά μας”. Επαγγελματικά, οικογενειακά, προσωπικά, you name it! Δεν τελειώνει αυτό το έργο.

Για να βγει θέλει ανάσες.

Για να έρθουν οι ανάσες, θέλει βοήθεια.

Για να έρθει η βοήθεια, πρέπει να τη ζητήσουμε και να την αναζητήσουμε.

Κι ΕΔΩ, ακριβώς, ανοίγει το τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο.

Για σήμερα, αυτή λέω είναι η μόνη ευθύνη μας: να αναγνωρίσουμε την ανάγκη μας, να την αγκαλιάσουμε, δίχως να τη θεωρήσουμε αδυναμία, και να ζητήσουμε την κατάλληλη βοήθεια για να την ικανοποιήσουμε!

***To be continued… again!😬

ΥΓ1. Και θα μου πεις (και θα με κολλήσεις στον τοίχο η αλήθεια είναι) ότι δεν παίζει χρόνος ή χρήμα για βοήθεια. Και θα σου πω ότι αν νιώθεις έτσι, ίσως τελικά η ανάγκη σου να μην είναι τόσο ισχυρή, ή αντοχή σου στον πόνο να είναι πολλή μεγάλη. Ρίξε τις αντοχές σου! Εμένα που δόξα τον Παναγαθο είναι πολύ μικρές 🙄 , ψάχνω τρόπους από παντού. Δωρεάν ή όχι, εύκολους ή δύσκολους, αποτελεσματικούς ή αναποτελεσματικούς. Πάντως ψάχνω. Να, αν είναι να σου δώσω τα φώτα μου (τώρα που έχω πιει ένα ουισκάκι και βρήκα τον διακόπτη), αυτό έχω να σου πω: Ψάχτο! Αναρωτήσου τι καίει την ψυχούλα σου και μπες στο google! It’s free and you’ll be surprised με το τι υπάρχει εκεί έξω.

ΥΓ2. Τελικά αυτό το ποστ βγήκε ΠΑΛΙ ΤΕΡΑΣ. Ας είναι. Είναι άλλωστε κάτι σαν επετειακό: για την Πριγκιπέσσα που μόλις έκλεισε έναν χρόνο ζωής και για την κολλητή της τη Χριστίνα που κλείνει 39 χρόνια αύριο (ναι αύριο, ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ τς τς τς μον ντιε με όλον τον λαουτζικό γμτ 🤦‍♀️👸🤷‍♀️).

ΥΓ3. Αν σου άρεσαν αυτά που διάβασες, γράψου εδώ και θα σου στέλνω τέτοια κι άλλα πολλά, στο email σου κάθε Πέμπτη βράδυ (προς Παρασκεύη μεσημέρι SHARP! 😝)