
Επηρεασμένη από το κείμενο που έγραψα για το Doctoranytime την περασμένη εβδομάδα, άρχισα να κοιτάω τις φωτογραφίες από τις δυο γέννες μου.
Πόσο διαφορετικές εμπειρίες! Πόση ευγνωμοσύνη νιώθω που είχαν και οι δυο την ίδια ευτυχή κατάληξη. Κρατάω και τις δυο μου αυτές «περιπέτειες» σαν φυλακτό στην καρδιά μου.
Ανάμικτα συναισθήματα και έντονες μνήμες που ο χρόνος πάει να τα ξεθωριάσει, αλλά τελικά τα κουβαλάω όλα, πάντα μέσα μου. Και με το κατάλληλο ερέθισμα αναδεύονται και αναδύονται.
ΦΥΣΙΚΟΣ ΤΟΚΕΤΟΣ
Πριν από περίπου 6 χρόνια έφερα στον κόσμο το πρώτο μας παιδί, τον Ηλία μας. “Ηλιόσπορο” τον λέγαμε πριν γεννηθεί, αλλά μόνο σπόρος δε βγήκε τελικά στα 3.980γρ και 56 εκ.
Η απόφαση να γεννήσω φυσικά, άνευ επισκληριδίου, ήταν απολύτως συνειδητή.
Αφενός, σιχαίνομαι τα νοσοκομεία, τις βελόνες, τους ορούς, τις πεταλούδες, τις παρεμβάσεις και τις επεμβάσεις, μικρές ή μεγάλες. Αφετέρου, το είχε κάνει η αδερφή μου λίγα χρόνια πριν και είχα ζήσει από πολύ κοντά αυτή την μαγική στιγμή. Τέλος, για μήνες προετοιμαζόμοσταν με τον άντρα μου στα μαθήματα ανώδυνου τοκετού στην Ευτοκία και είχα πειστεί ότι μπορώ να το κάνω.
ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ
Οι πόνοι με έπιασαν γύρω στις 4 το πρωί, μια μέρα πριν την ΠΗΤ μου. Περίμενα να πυκνώσουν οι συσπάσεις όπως μας είχαν πει στα μαθήματα. Δεν ξύπνησα τον άντρα μου πριν τις 7, γιατί είχαμε μέλλον μπροστά μας και τον ήθελα “ακμαίο”. Στο διάστημα αυτό έκανα (εκτός απο προσευχές) ένα μπάνιο και τις τελευταίες ετοιμασίες.

Η τελευταία μου σκέψη πριν φύγουμε απο το σπίτι ήταν θυμάμαι «ααα, ωστε είχαν δίκιο όταν μας έλεγαν στα μαθήματα: μην ανησυχείτε, όταν σας πιάσουν οι αληθινές συσπάσεις τοκετού, θα το καταλάβετε!” 😁
ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΔΙΟ
Η εισαγωγή στο Λητώ έγινε στις 8πμ. Το δωμάτιο φυσικού τοκετού ήταν ονειρεμένο. Με απαλό φωτισμό, μουσική, ζεστή διακόσμηση, και διάφορους βοηθητικούς «σταθμούς» (μπάλα, μεγάλη μπανιέρα κοκ) για την επίτοκο που κινείται ελεύθερα μέσα στον χώρο. Στα πολύ θετικά επίσης για μένα, ότι μένεις εκεί με το μωράκι σου και τον άντρα σου, μέχρι να σε πάνε στο δωμάτιο.
Όλα ξεκίνησαν ομαλά. Είχα βάλει τη μουσική που ήθελα. Με τον άντρα μου κάναμε αστεία και δίναμε τρυφερά φιλιά ανάμεσα στις συσπάσεις. Με έβγαζε φωτογραφίες. Μέχρι και ρεφλεξολόγο είχα φέρει, που μου έκανε ειδικές πιέσεις στα πέλματα για να με βοηθήσει να αντιμετωπίσω τον πόνο (wishful thinking?!).

Όσο οι συσπάσεις δυνάμωναν και η ανάπαυλα μεταξύ τους μίκραινε, άρχισα να νιώθω ότι έχω μπει σε ένα τούνελ δίχως γυρισμό και δίχως να βλέπω το φως. Θυμάμαι να νιώθω με δέος τη δύναμη της φύσης να αρπάζει και να κυριεύει το σώμα μου. Σε κάθε κύμα ωδίνης το μυαλό μου να προσπαθούσε να ακολουθήσει, να θυμηθεί ότι είχε “μάθει” στη θεωρία, να συνταχθεί, να βοηθήσει, και να μην αντισταθεί. Και δεν ήταν καθόλου εύκολο.
ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ
Τα σκάγια πήραν πρώτα την ταλαίπωρη τη ρεφλεξολόγο (τη γλυκιά Ελευθερία, καλή της ώρα όπου κι αν είναι). Έφυγε κακήν κακώς, αφού με το ζόρι συγκρατούσα τα ουρλιαχτά μου και τα πόδια μου μην την κλωτσήσουν. Μετά παραλίγο να την πληρώσει και ο άντρας μου και να διώξω κι εκείνον, επειδή έκανε ένα αστειάκι (δεν είναι ώρα για χιούμορ παιδιά!) αλλά ευτυχώς συγκρατήθηκα τελευταία στιγμή.
Ναι, το δωμάτιο είναι όντως τέλειο, αλλά μόλις ξεκινήσει ο «ενεργός» τοκετός, όχι τη διακόσμηση αγνοείς, όχι τη μουσική δεν ακούς, αλλά ούτε τη μαια που είναι ανέμεσα στα σκέλια σου σου δεν αναγνωρίζεις (το μόνο που βλέπεις ξεκάθαρα είναι τον Χριστό φαντάρο, ειδικά τις στιγμές που σε σκαλίζει για να δει ποσή είναι η τιμημένη η διαστολή σου 😏).
Οι «βοηθητικοί» σταθμοί, παύουν να σου φαίνονται και τόσο «βοηθητικοί» όταν σε κάθε κίνησή σου νίωθεις σαν να μετακινείται ένας τεράστιος σπασμένος καθρέφτης μέσα σου. Και δεν ξέρεις αν πρέπει να σπρώξεις για να βγει η΄να κάτσεις ακίνητη σε μια γωνία, δίχως να αναπνέεις (όχι, αν σου βαστάει πήγαινε κάτσε πάνω στην μπάλα και κάνε μποινγκ μποινγκ).
Ο άντρας σου μετατρέπεται σε κάτι μεταξύ πρωτάρας μαίας σε πλήρη αμηχανία (όταν πχ του ζητάς να σου πιέζει τη μέση όπως του είχαν δείξει στα μαθήματα τοκετού, αλλα «ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑΑΑΑΑΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΕ ΜΟΥΥΥ!») και αντι-στρες μπαλίτσας (ξέρεις, από αυτές που τις ζουλάς με όλη σου τη δύναμη, ενίοτε μπήγοντας και λίγο το νύχι).
Ο γιατρός σου (τον οποίο εκτιμάς απεριόριστα κατά τα άλλα) γίνεται στιγμίαια η δουλάρα σου (όταν διψάς σαν τρελή και σου βάζει λίγο νερό με το βαμβάκι στα χείλη και του ουρλιάζεις « ΚΙ ΑΛΛΟΟΟΟ! ΤΩΡΑΑΑ!»), αλλά ταυτόχρονα γίνεται και ο σωτήρας σου, και κρέμεσαι απο τα χείλη του να σου πει οτι έμεινε «ένα σπρώξιμο μόνο» (αν και συνήθως είναι ψέμα, και τότε είναι που τα παίρνεις ακόμη πιο πολύ και θες να του σπάσεις το χερι που κρατάς με όση δύναμη σου περισσεύει).
(Φωτογραφίες έχω, αλλά για ευνόητους λόγους δεν τις βάζω εδώ, κι επίσης παραλείπω κάποια ακόμη πιο γλαφυρά σημεία που περιέχουν μπολικο…”ζουμί” παντός τύπου και οδών 😏)
ΤΕΛΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ
Έρχεται η ώρα όμως που όντως είναι το τελευταίο σπρώξιμο ☺.
Και ανάμεσα από τα πόδια σου, ξεγλιστράει ένα ζεστό, μικρό κορμάκι, φτιαγμένο από πηλό δικό σου και του άντρα σου. Ένα ανθρωπάκι που έχεις αγαπήσει πολύ πριν το γνωρίσεις. Που προσπαθούσες επι μήνες να μαντέψεις πως θα μοιάζει, πως θα μυρίζει, πως θα είναι να το κρατάς στην αγκαλιά σου.
Και τώρα ήρθε η ώρα αυτή που είστε γυμνοί, αγκαλιά οι δύο σας. Κάθιδρη και ξέπνοη εσύ, υγρό και «στραπατσαρισμένο» αυτό, με τον ομφάλιο λώρο να σας ενώνει για λίγα δευτερόλεπτα ακόμη, πριν στραγγίξει εντελώς απο ζωή.

Δεν υπάρχουν λόγια αρκετά για να περιγράψουν εκείνο το συναίσθημα. Στην πραγματικότητα κρατάει μόλις λίγα δευτερόλεπτα, μα στην καρδιά κρατάει μια ζωή.
Γι’αυτά τα δευτερόλεπτα, τα ελάχιστα, (και για το πλούσιο φωτογραφικό υλικό που είχαμε την ευκαιρία να βγάλουμε) δε μετανιώνω στιγμή που αποφάσισα να το ζήσω, έτσι ακριβώς όπως το έζησα!
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Εάν είναι μια «θεϊκή» εμπειρία όπως λένε;
Ναι, σίγουρα νιώθεις κοντά στον Θεό, – μη σου πω νομίζεις οτι θα σε πάρει κιόλας κοντά του σε κάποιες φάσεις 😁.
Αν θα το θα ξανάκανα;
Δεν είμαι σίγουρη. Δεν έχω μεγάλη αντοχή στον πόνο, και νομίζω ότι η αποφασή μου ήταν επηρεασμένη απο αυτά που είχα δει και είχα ακούσει. Από μια εικόνα που θα ήθελα να ζήσω και θα ήθελα να θέλω. Δεν προερχόταν απο τη δική μου, αυθεντική, εσωτερική επιθυμία.
Θαυμάζω απεριόριστα αυτές τις γυναίκες που και θέλουν, και μπορούν, και το υποστηρίζουν χωρίς φόβο και πάθος! Η αδεφή μου ήταν ένας απο αυτούς τους ανθρώπους: το επόμενο δευτερόλεπτο, με μια γαλήνη απόκοσμη στο πρόσωπο έλεγε “θα το ξανάκανα αύριο κιόλας!”.
Μακάρι σήμερα να έπλεκα το δοκίμιο του φυσικού τοκετού – γιατί η καρδιά μου και το μυαλό μου συμφωνούν 100%.
Καθώς όμως μεγαλώνω και απενοχοποιούμαι γι’αυτο που είμαι, και γι’αυτά που αντέχω, ή δεν αντέχω, λέω πως δε νομίζω ότι είναι η ιδανική λύση για όλες τις γυναίκες. Είναι σημαντικό να ξέρουμε τον εαυτό μας και τα όριά μας.
Ναι, το σώμα μας είναι φτιαγμένο για να «αντέχει» (δεν πέθανα τελικά, είμαι εδώ να διηγούμαι αυτή την ιστορία 😋). Ναι, όλες οι μέλλουσες μητέρες πρέπει να έχουν τη σωστή ενημέρωση και την υποστήριξη που χρειάζεται για να λαμβάνουν τις σωστές για εκείνες αποφάσεις! Ναι, η επισκληρίδιος έχει ρίσκο.
Αλλά νομίζω το μεγαλύτερο ρίσκο όλων, το παίρνουμε με το να μην είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και να ξεκινάμε αυτό το ατελείωτο ταξίδι που λέγεται μητρότητα, με άνεμο κόντρα σε μας.

Έτσι, για τον 2ο τοκετό, φλέρταρα έντονα με την ιδέα της επισκληριδίου (παρόλο που ήλπιζα κατά βάθος σε έναν γρήγορο τοκετό ώστε να μην ¨προλάβουμε”).
Το είχα συζητήσει και με τον γιατρό μου. Ναι, ναι. Και είχε συμφωνήσει, αμέ. Μόνο που παρέλειψα να ενημερώσω τον Μεγαλοδύναμο (ή έστω τη μάνα του Μέρφι). Κι εκείνος γελούσε τρανταχτά, όσο εγώ έκανα σχέδια…
To be continued…
(συγνώμη που το κόβω στη μέση, αλλά παραβγήκε μεγάλο, ως συνήθως😏!)
ΥΓ 1. Ο ‘ενεργός’ τοκετός κράτησε μόνο 4 ώρες συνολικά και αν ρωτήσεις τους παρευρισκόμενους θα σου πουν ότι τα πήγα περίφημα και συνεργάστηκα άψογα. Ίσως αν πίστευα τότε κι εγώ στον εαυτό μου όσο εκείνοι, σήμερα να έγραφα μια εντελώς διαφορετική ιστορία.
ΥΓ. 2 Μέσα στις παραπάνω γλαφυρές περιγραφές υπάρχει τόση υπερβολή, όση και αλήθεια. Δική μου, προσωπική αλήθεια. Κάθε εμπειρία όμως είναι εντελώς διαφορετική και κάθε αλήθεια υποκειμενική. Εύχομαι να μην επηρεαστεί αρνητικά ούτε μια κοπέλα που σκέφτεται φυσικό τοκετό απο αυτά που γράφω!
ΥΓ.3 Για το aftermath και των δυο τοκετών, θα μιλήσουμε μετά. Δεν το’χω ξεχάσει, εννοείται! Απλώς είπαμε, βγήκε μεγάλο τούτο… 😇
Χριστίνα μου αγαπημένη, πολύ ωραία η ανάρτηση και πολύ αληθινή η τοποθέτησή σου! Μετά από καιρό βλέπουμε πάντα πιο καθαρά τα πράγματα!
Δε θα μπω στον πειρασμό να περιγράψω το δικό μου πρώτο τοκετό διότι θα μιλάω για καμιά ώρα. Γενικά ας πω μόνο ότι, παρόλο που ήμουν 150% σίγουρη ότι ήθελα επισκληριδιο και πο τη διαστολή 4 ούρλιαζα να φέρουν τον αναισθησιολογο, ήμουν πολύ κουρασμένη γιατί δεν είχα κοιμηθεί 2 νύχτες λόγω ζέστης καλοκαιριού και τόσο φοβισμένη διότι ήμουν και 23 χρονών, ώστε τα θυμάμαι όλα λίγο θολά, σαν να κοιμόμουν! Να είδες, πάλι πολλά είπα!
Περιμένω και τη συνέχεια, τα του 2ου τοκετού!!
Ναι έτσι ειναι Μαράκι. Αλλάζουμε, εξελισσόμαστε, επαναθεωρούμε. Σε κάθε περίπτωση όμως οι αποφάσεις μας και τα βιωματά μας είναι κι’αυτά κομμάτια μας, και θέλουν μια μεγάλη αγκαλιά 🙂 Στενοχωριέμαι τόσο πολύ όταν συναντώ κοπέλες που βασανίζονται με σενάρια “τι θα γινόταν αν” και “πως δεν το είχα δει τότε”. Φορτώνονται τύψεις που όχι μόνο δεν ωφελούν σε τίποτα, αλλά καταστέφουν και το παρόν τους. Είμαστε αυτά που ζήσαμε, κι αυτά που αποφασίσαμε, σε κάθε σημείο της ζωής μας. No regrets. Μονό αγάπη 🙂 Σε φιλώ και υποκλίνομαι σε αυτό που έζησες κοριτσάκι 23 ετών!!! Εγώ θα είχα πιθανώς πηδηχτεί απο το παράθυρο 🙂