Γραμμένο, δεν ξέρω πως μου΄ρθε, λίγο πρώιμα για τα δεδομένα μου, για το doctoranytime. 🙂
Τι εννοείς ότι είναι πολύ νωρίς να μιλάω για τα Χριστούγεννα και δεν το περίμενες αυτό από μένα; Αφού με ξέρεις πια… ή πολύ νωρίς θα έγραφα, ή πολύ αργά, για να κάνω εντύπωση 😉
Μπορεί να μην έχω στολίσει ακόμη, ούτε και να σκοπεύω να στολίσω πριν μπει ο Δεκέμβρης, αλλά μιας και κρύωσε ο καιρός, είπα να μπαίνω στο κλίμα κι εγώ σιγά σιγά, ξεκινώντας από αυτό εδώ το άρθρο.
Όταν ήμουνα μικρούλα…
Λοιπόν, εμένα ανέκαθεν δεν μου άρεσαν και πολύ τα Χριστούγεννα. Δεν ξέρω γιατί. Από παιδί κάτι με μελαγχολούσε. Παρά τα εκατομμύρια λαμπιόνια, τα ψώνια, τα κάλαντα, τα δώρα και όλον τον συρφετό.
Ούτε καν η ιδέα του Άγιου Βασίλη δεν με ενθουσίαζε, ακόμη κι όταν έκατσα στα πόδια του μια χρονιά στο Μινιόν (προδίδω την ηλικία μου το ξέρω, αλλά τι να κάνω που όσοι το έχουν ζήσει ξέρουν τι γεγονός ήταν αυτό).
Αυτό που πάντα λάτρευα, ήταν το κομμάτι των δώρων. Όχι να μου κάνουν (τόσο), αλλά να κάνω!
Η διαδικασία του να επιλέξω στο «σωστό» δώρο για τον καθένα, να τα τυλίξω, να γράψω την καρτούλα και να τα καμαρώνω όλα σε μια γωνιά δίπλα δίπλα να περιμένουν τον παραλήπτη τους.
Αλλά ακόμη κι έτσι, θυμάμαι ως έφηβη, να ψωνίζω σε ολοστόλιστο εμπορικό κέντρο της Κηφισιάς, υπό τη μουσική υπόκρουση των WHAM (αλίμονο!), και να με πιάνει σχεδόν κατάθλιψη.
Ήμουν σαφώς του Πάσχα-τος παιδί. Επηρεαζόμουν (και ακόμη επηρεάζομαι) πολύ περισσότερο από τον καιρό, παρά από το νόημα και το περιεχόμενο των εορτών (τουτέστιν χαμπάρι δεν έπαιρνα γιατί γίνονται όλα αυτά).
Ντρεπόμουν…
Κάποτε το είχα λίγο ταμπού να το λέω, γιατί ένιωθα λίγο σαν τον Σκρουτζ Μακ Ντακ της παρέας. Από τότε όμως που άρχισα να το λέω παραέξω, βλέπω με χαρά ότι δεν είμαι η μόνη τελικά.
Στην τελική, τι φασισμός είναι αυτός, να πρέπει σώνει και ντε να είσαι σαν το μικρό ξωτικό του Αϊ-Βασίλη, χοροπηδηχτό, χαμογελαστό και στολισμένο;
Υπάρχουν άνθρωποι που τα ποδαράκια τους εκείνες τις μέρες πρήζονται με τα συνεχόμενα ωράρια. Άλλοι που πιέζονται τρομερά οικονομικά και η αγορά των δώρων τους φέρνει μια ακόμη πίεση, για την οποία πιθανώς και να ντρέπονται. Κι άλλοι που δεν έχουν την οικογενειακή θαλπωρή, ούτε τα χριστουγεννιάτικα δείπνα που βλέπουμε στις διαφημίσεις.
Αν εμένα μου έφερναν θλίψη για κάποιον αδιόρατο λόγο, μπορώ μόνο να φανταστώ πως αισθάνονται εκείνοι με όλη αυτή την προπαγάνδα και την υπερκαταναλωτική μανία των ημερών.
Σε ένα πιο “light” επίπεδο, οι μέρες αυτές για «νοικοκυρές» και «οικοδέσποινες», ειδικά τις εργαζόμενες, και ειδικά τις μαμάδες, σηματοδοτούν ένα ασταμάτητο τρέξιμο και άγχος να τα προλάβουν όλα. Τα ψώνια για το σπίτι και το τραπέζι, το στόλισμα, τα μαγειρέματα, τα καλέσματα. Τη φροντίδα των παιδιών που μένουν σπίτι για 2 εβδομάδες, την προσωπική φροντίδα και περιποίηση τους. Το καθάρισμα, το ξεστόλισμα κοκ.
Θυμάμαι κι εγώ μια δυο χρονιές να ζορίζομαι ιδιαίτερα με τον φόρτο των ημερών.
Μεγαλώνοντας…
Με τα χρόνια όμως, κάπως μου τα έφερε η ζωή και τα αγάπησα αρκετά τα Χριστούγεννα. Γιατί όλα τα σημαντικά γεγονότα συνέβησαν κατά μια ειρωνία της τύχης, εκεί γύρω.
Παντρευτήκαμε 18/12, ο άντρας μου έχει γενέθλια 24/12, εγώ έχω γιορτή 25/12, το πρώτο μας παιδί γεννήθηκε 18/1 (κι έτσι πέρασα τον τελευταίο μήνα εγκυμοσύνης με φυζίκ παραφαγωμένου Άγιου Βασίλη..)
Μεγαλώνοντας λοιπόν, εκτίμησα κάπως περισσότερο τις γιορτές. Σιγά σιγά τις είδα λίγο αλλιώς. Απαλλαγμένες, όσο γίνεται από το ψυχαναγκαστικό και καταναλωτικό κομμάτι τους.
Τις είδα σαν μια ευκαιρία για λίγες παραπάνω, «οικογενειακές», ζεστές στιγμές, πασπαλισμένες με μπόλικη χρυσόσκονη – την κυριολεκτική, αυτήν που αφήνουν πίσω τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια και οι μπάλες.
Μια ευκαιρία να βάλουμε λίγο πιο δυνατά τη μουσική στο σαλόνι μας.
Να τραγουδήσουμε όλοι μαζί στολίζοντας το δέντρο μας.
Να παίξουμε ένα αυθόρμητο και αυτοσχέδιο μίνι κυνήγι θησαυρού με τα παιδιά. Να απολαύσουμε τα αρώματα κανέλας και γαρύφαλλου που αναδύονται από τον φούρνο μας (με αυτά δεν φτιάχνονται τα μελομακάρονα; :P). Η’ έστω από το κουτί του ζαχαροπλαστείου 😌.
Φέτος τα Χριστούγεννα, προτείνω να κάνουμε αυτά που μπορούμε και νιώθουμε. Ας αντισταθούμε στον «φασισμό» των ημερών.
Δε χρειάζεται να πνιγούμε στις υποχρεώσεις και στα έξοδα κάνοντας ακριβά δώρα. Δε χρειάζεται να κάνουμε υπερπαραγωγές.
Δε χρειάζεται να αγοράσουμε καινούρια στολίδια για το σπίτι και το δέντρο. Δε χρειάζεται να είμαστε οι τέλειες οικοδέσποινες.
Δε χρειάζεται να κάνουμε το τραπέζι σπίτι μας σε 300 άτομα και να μαγειρέψουμε 300 διαφορετικά φαγητά.
Δε χρειάζεται καν απαραίτητα να κάνουμε «κάτι» συγκεκριμένο τις μέρες εκείνες, κανονισμένο εβδομάδες πριν.
Αγάπη χρειάζεται, και μπόλικη καλή διάθεση να απολαύσουμε τις στιγμές.
Αυτή δεν είναι άλλωστε η αληθινή μαγεία των ημερών;
ΥΓ. Ίσως σε κάποια φάση της ζωής μου να αναζητήσω και την πνευματική διάσταση των Χριστουγέννων και να δω πέρα και πίσω από τα έθιμα. Μέχρι τότε, θα προσπαθήσω απλά να αποφύγω το περιττό τους άγχος, και να φτιάξω νέες, μοσχοβολιστές και αγαπησιάρικες αναμνήσεις με τους αγαπημένους μου. Κρατώντας παράλληλα σώο και αβλαβές το δέντρο με όλα του τα στολίδια! Άθλος από μόνο του καμιά φορά ! 🙂