Γραμμένο για το doctoranytime, ένα ζεστό βράδυ το Αυγούστου, υπό την επήρεια προσφάτων εμπειριών από την terrible twos κόρη μου και μιας κρύας Kaizer 😜
Ελπίζω να είσαι μαυρισμένη/ος τώρα που με διαβάζεις και πλήρως χαλαρωμένη/ος από τις διακοπές, ώστε καθόλου να μην σε αγγίξουν όλα αυτά τα ποταπά, μικροπρεπή πράγματα στα οποία θα αναφερθώ.
Αν τα παιδιά σου είναι δε κάπως μεγαλύτερα, εύχομαι να τα έχεις ήδη ξεχάσει. Γιατί η αλήθεια είναι ότι μπροστά στο θαύμα της ζωής, τι αξία έχουν ένα –δύο χρόνια γεμάτα εκρήξεις θυμού, σπαραχτικά και πελώρια «όχιιιιι» και κοπάνημα του κεφαλιού στο πάτωμα μέχρι τελικής πτώσης;
Όχι, δεν αναφέρομαι σε σένα – αν και δεν είναι διόλου απίθανο να καταφύγεις κι εσύ από την απελπισία σου σε αυτές τις ομολογουμένως αναποτελεσματικές, για ενήλικες, τακτικές.
Συνεχίστε την ανάγνωση του “Terrible twos, horrible threes φτου και βγαίνω…”