Μήνας: Μάιος 2018

Δημοσιεύτηκε στισ

Ξενιτιά: αποχωρισμοί και άλλοι μικροί θάνατοι…

Αρχικά, βασανίστηκα..

Κάπου στο ποστ μου για τη νταντά μας που έφυγε ξαφνικά, είχα γράψει οτι ένα από τα πράγματα που με πληγώνουν στο “πακέτο” της ex-pat ζωής, είναι οι ξαφνικοί αποχωρισμοί. Έγραφα ότι θα επεκταθώ κάποια στιγμή πάνω σε αυτό αργότερα.

Σήμερα ξεκίνησα να γράφω για το roadtrip στην Κροατία, αλλά κάτι δεν με άφηνε.

Κάτι πάλευε απο χθες να βγει απο μέσα μου, από το μυαλό μου, απο την καρδιά μου, από το στομάχι μου και λίγο από τα μάτια μου. Και τελικά, μετά από 2 μέρες “τοκετού”, ήρθε. Απρόσκλητο, επώδυνο, αλλά και καθαρκτικό. Έκανε όλη αυτή τη διαδρομή, και υπαγόρευσε αυτά στα ακροδάχτυλά μου:

ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΜΑΣ: ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ ΟΙ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΙ

Η ζωή στην ξενιτιά είναι γεμάτοι μικρούς αποχωρισμούς. Συμμαθητές έρχονται και φέυγουν, δάσκαλοι, φίλοι. Ευτυχώς τα παιδιά προσαρμόζονται πιο εύκολα απ'οτι εμείς οι μεγάλοι!
Ο Ηλίας την πρώτη μέρα στο σχολείο του. Ευτυχώς τα μικρά παιδιά προσαρμόζονται πολύ πιο εύκολα από εμάς…

Συνεχίστε την ανάγνωση του “Ξενιτιά: αποχωρισμοί και άλλοι μικροί θάνατοι…”

Δημοσιεύτηκε στισ

Ποιος μας έκλεψε την αυτοπεποίθηση;

Το Σάββατο βγήκαμε με τον άντρα μου…«κατά λάθος». Είχαμε κανονίσει να έρθει η νταντά και επειδή αυτό συμβαίνει πραγματικά σπάνια, το είχαμε ξεχάσει (ασχολίαστο)! Ήρθε στις 8 και μας βρήκε σε κατάσταση αποσύνθεσης. Αποφασίσαμε όμως να μην χάσουμε την ευκαιρία κι έτσι πήγαμε cinema, σε όποια παράσταση προλαβαίναμε.

Η ταινία λεγόταν «I Feel Pretty» κι ήταν κωμωδία. Και μας έκανε όντως να γελάσουμε. Παράλληλα όμως, εμένα μου χτύπησε χορδή.

Ίσως επειδη αναφέρθηκε στην αυτοπεποίθηση των μωρών και το νέο, γενναίο χαμογελάκι της Έλενας είναι ακόμη φρέσκο στο μυαλό μου. Ίσως γιατί από τότε που έγινα μητέρα, αυτά τα πράγματα με απασχολούν πολύ, καθώς μου θυμίζουν την ευθύνη μου να μεγαλώσω ανθρώπους με αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση.

Ίσως γιατί πλησιάζω το μέσον (ελπίζω) της επισκεψής μου στη γη και όπως και να το κάνεις φιλοσοφείς αλλιώς τη ζωή, όταν ξέρεις ότι δεν είναι όλη μπροστά σου. 🙂 Συνεχίστε την ανάγνωση του “Ποιος μας έκλεψε την αυτοπεποίθηση;”

Δημοσιεύτηκε στισ

Το μεγάλο χαστούκι ενός μικρού δοντιού

Είχα ένα διάχυτο άγχος τις τελευταίες μέρες.

Για το roadtrip στην Κροατία σε 10 μέρες και πως θα κρατήσουμε την Έλενα χαρούμενη στο αυτοκίνητο που το σιχαίνεται. Για την επικείμενη μετακόμισή μας, για τις τελευταίες εκκρεμότητες που πρέπει να τακτοποιήσουμε πριν φύγουμε από εδώ. Για την εγγραφή του Ηλία στο ελληνικό σχολείο…

Ένα άγχος και έναν υποβόσκων «θρήνο». Που αφήνουμε το ήσυχο, οικογενειακό μας καταφύγιο, που γυρνάμε στη μεγαλούπολη. Που χάνω τη ρουτίνα που είχα με κόπο καταφέρει να διαμορφώσει το τελευταίο τρίμηνο. Λίγο γυμναστική, λίγο οικοκυρικά, λίγο δημιουργική έκφραση, λίγο παιδιά και άντρας (και σταθερά μπόλικη αυπνία). Ω, πόσο ωραία και βολική ρουτίνα!

Μια άλλη ρουτίνα οικογενειακή που έχουμε, σχεδόν τελετουργία, έιναι να τρώμε κάθε Σάββατο σε μια ψαροταβέρνα στη γειτονιά μας. Μια ταβερνούλα που εκτός απο φρέσκα ψάρια, έχει μόνο εμάς για πελάτες, κάτι που βολεύει αφάνταστα όταν έχεις μικρά παιδιά.

Το περασμένο Σάββατο λοιπόν, λίγο πριν πληρώσουμε να φύγουμε, το Ελενάκι μας έκανε τα γνωστά του “κό(λ)πα” με αποτέλεσμα να γλιστρήσει απο τα χέρια μου και να προσγειωθεί με όλη του τη δύναμη, με ανοιχτό το στόμα, στο σκληρό πλακάκι της ταβέρνας.

Αίματα, πανικός, και μια πρώτη, σοκαριστική εικόνα ενός άσχημα σπασμένου δοντιού. Συνεχίστε την ανάγνωση του “Το μεγάλο χαστούκι ενός μικρού δοντιού”