4,5 χρόνια μετά την εμπειρία του φυσικού πρώτου μου τοκετού, ήταν γραφτό μου να δω τι γεύση έχει και η προγραμματισμένη καισαρική. Μια γεύση μάλλον «μεταλλική». Σαν το νυστέρι που μου άνοιξε την κοιλιά 😌.
Οι δυο πρώτες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι Κρύο και Μοναξιά.
Στον φυσικό τοκετό, επί 4 ώρες όλο μου το κορμί δούλευε στις 5.000 στροφές και ιδρωκοπούσε, η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που πήγαινε να σπάσει, και ο σύντροφός μου ήταν δίπλα να μου κρατάει το χέρι.
Στην καισαρική, με ξάπλωσαν σε ένα κρεβάτι μιας κρύας αίθουσας με άσπρο γυαλιστερό πλακάκι και έντονη οσμή αντισηπτικού, μου έριξαν τους παλμούς, με άνοιξαν και μου έβγαλαν το παιδί από μέσα μου, σε 20 λεπτά.
Αν με ρωτήσεις τελικά πως ένιωσα, θα σου πω παραδόξως, περηφάνια και ευγνωμοσύνη! Και παρακάτω είναι το γιατί… Συνεχίστε την ανάγνωση του “Φυσικός Τοκετός vs. Καισαρικής – Μέρος 2ο”