Μαμά, κράτα με σφιχτά. Σ’ έχω ανάγκη! Κοντά!
Δες τα βλέφαρά μου. Γαλήνια. Σχεδόν χαμογελαστά.
Λίγο ακόμη. Σε παρακαλώ, κράτα με. Και θα δεις.
Πόσα χρόνια πιστεύεις θα κρατήσει αυτό; «Μου λείπει» στο τέλος θα πεις.
…Όταν θα ντύνομαι μόνη να πάω για ύπνο…Και ίσως φοράω και ακουστικά.
Ίσως την πόρτα μου πίσω να κλείνω, με λίγα νεύρα και λόγια πικρά. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κράτα με σφιχτά! 🙏»