Γράμμα στον Άγιο Βασίλη 🎅🏻📝👸🏼✨

Τι κι αν δεν είμαι original παιδί των Χριστουγέννων;  ΑΥΤΑ τα Χριστούγεννα, έχω ανάγκη ό,τι μαγεία μπορεί να υπάρξει, ας είναι και παραμύθι!

Να μην παρεξηγηθώ, νιώθω τρομερά τυχερή που έχουμε την υγεία μας, το σπίτι μας και την οικογενειά μας!

Όμως, αρχίζω και πιστεύω ότι το να είσαι μαμά σήμερα, στην Ελλάδα (και όχι μόνο), είναι από τις πιο δύσκολες περιπτώσεις. Για διάφορους λόγους, αλλα κυρίοτερα για τον ΦΟΒΟ και την ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ που επικρατεί (ή που θέλουν να μας εμφυσήσουν 😒).

Θα μου πεις τι να πουν οι μαμάδες στη Συρία;;;

Θα σου πω έχεις δίκιο!

Αλλά με τα δεδομένα της “Ευρώπης” ας πούμε, μπορώ να πω ότι τέτοιο κλίμα τρομοκρατίας η γενιά μας δεν είχε ξαναζήσει. Διαφωνείς; Μόνο εγώ αισθάνομαι έτσι;

Δεν ξέρω, από τον Ιούνιο που έχουμε επιστρέψει από το εξωτερικό, έχουμε ζήσει εκατοντάδες, τόσο μα τόσο άδικες απώλειες ζωών, περιουσιών, ψυχών…..από φονικές πυρκαγιές, από ξυλοκοπήματα, από ληστείες, από αυτοχειρία, από απόπειρα βιασμού.

Κάθε μήνας είναι και μια νέα πληγή στην καρδιά… Δεν ξέρω αν το γεγονός ότι είμαι μάνα το κάνει ακόμη χειρότερο – γιατί συνεχώς σκέφτομαι πως θα είναι το μέλλον των παιδιών μας – η’ ούτως ή άλλως θα έρχονταν στιγμές που θα έφριττα…

Πάντως, δυστυχώς, ενώ κάνω συστηματική προσπάθεια να ΑΠΟΦΕΥΓΩ την αχρείαστη έκθεση σε αρνητικές ειδήσεις, και σε λεπτομέρειες, ενώ ως ένα σημείο αντιστέκομαι σθεναρά και καταφέρνω να αντιτάξω μεγαλύτερο ψυχικό σθένος ώστε να μην με καταβάλουν τα νέα…. είναι ορισμένες μέρες, που απλά με παίρνει απο κάτω γαμώτο.

Δεν θέλω να γίνω πιο αναίσθητη για να αντέξω. Όχι!

Έτσι δεν θα αλλάξει ποτέ τίποτα. Και τι θα γίνει δηλαδή, ως πότε μπορείς να λες “Δόξα τω Θεό δεν κάηκε το δικό μου σπίτι!” η’ “Δόξα τω Θεό δεν πνίγηκε το δικό μου παιδί.” Δεν πάει έτσι. Το ξέρεις ότι είναι τυχαίο που δεν ήσουν εσύ, το σπίτι σου, ή το παιδί σου.

Ούτε θέλω να μουδιάσω νου και σώμα με ουσίες για να μην σκέφτομαι (το ουισκάκι ήδη πάει κι έρχεται τώρα που το σκέφτομαι βέβαια 😁). Ούτε θέλω να πάψω να μιλάω και να αντιδρώ – έστω, δυστυχώς κυρίως από τον “καναπέ” μου και από τον υπολογιστή μου.

Θα θελα να νιώθω οτι υπάρχει συναίσθηση εκεί έξω, ανθρωπιά, και ελπίδα.

Αλλά πάνω απ’ολα, θα ήθελα να υπήρχε πλάνο για να βελτιωθούν ορισμένα πράγματα. Αυτό θα μου μετρίαζε τον φόβο. Αλλά τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει.

Οπότε μέχρι τότε, κάνω κι εγώ εδώ την επανάσταση… του καναπέ μου! Θέλω πάση θυσία να διατηρήσω την αισιοδοξία μου, την ευαισθησία μου και το χιούμορ μου.

Έχω πεισμώσει. Το χρωστάω στα παιδιά μου.

Καλή δύναμη σε όσους δίνουν μάχες ζωής εκεί έξω, σε όσους κάνουν εθελοντισμό, σε όσους προσφέρουν στα κοινά.

Και πάνω απ’ολα σε όσους δεν χάνουν το χαμόγελό τους!

Ας γίνουν το παράδειγμα για όλους εμάς..

Καλές γιορτές, με υγεία, αγάπη και όση περισσότερη αισιοδοξία γίνεται! 💕

ΥΓ. Δεν είναι όλα τα νιουζλετερ μου έτσι να ξες, σαν την Μεγάλη Παρασκευή! Έχουν μπριο, έχουν κέφι, μη διστάζεις, γράψου εδώ μάνα μου να περάσουμε καλά!Συνήθως θα σε φτιάχνω εγώ, αλλά όπως βλέπεις, όταν εγώ πέφτω με σηκώνετε εσείς, δίκαια πράγματα 😜 )