Κατηγορία: Τι σκέφτομαι;

Ίσως τα παιδιά σου να έχουν μεγαλώσει πλέον αρκετά και να μη θυμάσαι καν αυτές τις ατέλειωτες χειμωνιάτικες νύχτες των ιώσεων.

Ίσως τα παιδιά σου να έχουν ισχυρό ανοσοποιητικό και να μην αρρωσταίνουν καθόλου συχνά ή βαριά.

Ίσως να έχεις μάθει να βλέπεις τα πάντα και μονίμως με αισιοδοξία.

Ίσως πάλι, απλώς να σου έμαθαν ότι τα δυσάρεστα συναισθήματα δεν είναι αποδεκτά και πρέπει να τα αποσιωπούμε.

Ίσως δεν έμαθες ότι είναι ένα υγίες κομμάτι της ζωής, και κάποιες φορές έχει νόημα να τα αγκαλιάσουμε. Αυτά, και μαζί με αυτά, εκείνον που τα εκφράζει.

Εμένα τα παιδιά μου είναι ακόμη μικρά, και δυστυχώς αρρωσταίνουν συχνά. Κάποιες φορές και βαριά. Και προσωπικά, θα στο πω…

Συνεχίστε την ανάγνωση του “Όταν το παιδί μου αρρωσταίνει…”

Ποια είμαι εγώ;

Που θα σου πω πως να γεννήσεις;

Που θα σου πω να θηλάσεις το παιδί σου; Και πόσο θα το θηλάσεις; 

Που θα σου υποδείξω τι να του δώσεις να φάει; Αν θα είναι βιολογικό ή συμβατικό; Και αν θα το φάει σε κομματάκια ή αλεσμένο;

Που θα σε κρίνω γιατί το αφήνεις να δει βίντεο; Η’ που του δίνεις το τάμπλετ;

Που δεν κοιμάσαι μαζί με το παιδί σου; Η’ που το έβαλες στο δωματιό του νωρίς;

Που γύρισες στη δουλειά σου πριν τις 40 μέρες; H’ που «κλείστηκες» στο σπίτι να μεγαλώσεις τα παιδιά σου;

Συνεχίστε την ανάγνωση του “Θα σε ακούω, δίχως να σε κρίνω…”

Τις προάλλες, στο σχόλασμα, ο γιος μου μου έδειξε με περηφάνια τη χειροτεχνία που έφτιαξαν στο σχολείο. Ήταν ένας καρχαρίας. Συγκεκριμένα, ένας διαφορετικός καρχαρίας. Ένας… αλλήθωρος καρχαρίας!

Ενστικτωδώς πήγα να επισημάνω το προφανές: «αγάπη μου τα μάτια που διάλεξες δεν έχουν το ίδιο μέγεθος». Κρατήθηκα και απλά χαμογέλασα.

Στη διαδρομή του αρέσει να ακούμε δυνατά μουσική δίχως να πολυμιλάμε. Τον κοίταζα από το καθρεφτάκι να χαζεύει απέξω αμέριμνος και γελαστός.

Αναλογίστηκα το ταξίδι του μέχρι εδώ, στα 6 χρόνια ζωής του… Ο αλλήθωρος καρχαρίας δε θα πρεπε να με εκπλήσσει. Πάντα είχε τον δικό του τρόπο… Συνεχίστε την ανάγνωση του “Διαφορετικότητα: τι δύσκολο πράγμα!”