Είχα ένα διάχυτο άγχος τις τελευταίες μέρες.
Για το roadtrip στην Κροατία σε 10 μέρες και πως θα κρατήσουμε την Έλενα χαρούμενη στο αυτοκίνητο που το σιχαίνεται. Για την επικείμενη μετακόμισή μας, για τις τελευταίες εκκρεμότητες που πρέπει να τακτοποιήσουμε πριν φύγουμε από εδώ. Για την εγγραφή του Ηλία στο ελληνικό σχολείο…
Ένα άγχος και έναν υποβόσκων «θρήνο». Που αφήνουμε το ήσυχο, οικογενειακό μας καταφύγιο, που γυρνάμε στη μεγαλούπολη. Που χάνω τη ρουτίνα που είχα με κόπο καταφέρει να διαμορφώσει το τελευταίο τρίμηνο. Λίγο γυμναστική, λίγο οικοκυρικά, λίγο δημιουργική έκφραση, λίγο παιδιά και άντρας (και σταθερά μπόλικη αυπνία). Ω, πόσο ωραία και βολική ρουτίνα!
Μια άλλη ρουτίνα οικογενειακή που έχουμε, σχεδόν τελετουργία, έιναι να τρώμε κάθε Σάββατο σε μια ψαροταβέρνα στη γειτονιά μας. Μια ταβερνούλα που εκτός απο φρέσκα ψάρια, έχει μόνο εμάς για πελάτες, κάτι που βολεύει αφάνταστα όταν έχεις μικρά παιδιά.
Το περασμένο Σάββατο λοιπόν, λίγο πριν πληρώσουμε να φύγουμε, το Ελενάκι μας έκανε τα γνωστά του “κό(λ)πα” με αποτέλεσμα να γλιστρήσει απο τα χέρια μου και να προσγειωθεί με όλη του τη δύναμη, με ανοιχτό το στόμα, στο σκληρό πλακάκι της ταβέρνας.
Αίματα, πανικός, και μια πρώτη, σοκαριστική εικόνα ενός άσχημα σπασμένου δοντιού. Συνεχίστε την ανάγνωση του “Το μεγάλο χαστούκι ενός μικρού δοντιού”
